Βλαντ Τσέπες… Ήρωας ή Τέρας;

Α) Σύντομη γνωριμία με τη Βλαχία.

H Βλαχία εκτείνεται στην σημερινή νότια Ρουμανία ανάμεσα στα Καρπάθια και τον Δούναβη. Η περιοχή συμπίπτει με τα ιστορικά εδάφη της Δακίας, μιας αρχαίας χώρας που κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους στις αρχές του 2ου αιώνα μΧ.

Β) Η Ζωή Του

Ο διασημότερος Βλάχος της ιστορίας είναι ο βοεβόδας της Βλαχίας Βλαντ Τσέπες (Blad Tepes), γνωστότερος και ως κόμης Δράκουλας. Γεννήθηκε το 1431 στην πόλη Sigishoara στα Καρπάθια. Καταγόταν από τον ευγενή οίκο του Bessarab, θεμελιωτή του Βλαχικού κράτους και ήταν γιος του προηγούμενου βοεβόδα Βλαντ Β΄ (Vlad II) και της πριγκίπισσας Σνεάζνα. Κληρονόμησε τον τίτλο του Τάγματος του Δράκου που παραχωρήθηκε στον πατέρα του από τον βασιλέα της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Λουξεμβούργο) Σιγκισμούνδο. Σε ηλικία 13 ετών δόθηκε από τον πατέρα του μαζί με τον αδελφό του Radu, όμηρος στους Τούρκους ως εχέγγυο ειρήνης και υποταγής. Η ομηρία του διήρκησε περίπου 4 έτη και αποτελεί δείγμα, πως πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια.

Τα ταραγμένα παιδικά χρόνια διαμόρφωσαν έναν διεστραμμένο χαρακτήρα. Η ομηρία του, σε συνδυασμό με την εκτέλεση του πατέρα του από τους Ούγγρους γιγάντωσε το μίσος του εναντίον κάθε αλλόδοξου. Η ζωή του υπήρξε μια πορεία βαμμένη στο αίμα. Έμβλημα του υπήρξε ο Δράκος κρεμασμένος από ένα σταυρό. Ο Βλαντ Γ΄ επονομάσθηκε Δράκουλας (Dracul) που σημαίνει γιος του Δράκου (κατά άλλη εκδοχή γιος του Διαβόλου).

Ο «γιος του Δράκου», λοιπόν στέφθηκε πρίγκιπας το 1456 στην πόλη Tirgoviste. Bασίλεψε δύο φορές ως βοεβόδας-ηγεμόνας της Βλαχίας στην περίοδο 1456-1462 και 1476 κι ενώ από το 1442 η Βλαχία βρισκόταν υπό καθεστώς ημιαυτονομίας μετά από Οθωμανική εισβολή. Το ορμητήριό του βρισκόταν σε οχυρωμένους πύργους στις πόλεις Poienari και Sigishoara στα Καρπάθια. Πρώτο του μέλημα ήταν να εξοντώσει τους τοπικούς άρχοντες-Βογιάρους. Τους κάλεσε στον πύργο του για δήθεν διαβουλεύσεις. Την κατάλληλη στιγμή οι φρουροί εφόρμησαν στους προσκεκλημένους και τους έδεσαν χειροπόδαρα. Θανατώθηκαν με φριχτό τρόπο καθώς ακολούθησε η φρικιαστική διαδικασία του ανασκολοπισμού (impalement). Η διαδικασία αυτή, την οποία επέβλεπε προσωπικά ήταν η εξής: Ένα λεπτό ξύλινο παλούκι αλειμμένο με λάδι εισέρχεται αργά στο κορμί του θύματος μέσω του πρωκτού ή του στομάχου. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγεται ο γρήγορος θάνατος από σοκ και ο καταδικασμένος υφίσταται ένα φριχτό μαρτύριο που κρατάει ώρες.

Μετά από αυτή την φρικιαστική διαδικασία, ο Βλαντ ήταν ο απόλυτος δυνάστης της Βλαχίας. Η πολεμική του δράση επεκτάθηκε και κατά των Ούγγρων στην Τρανσυλβανία, παλιά Ρωμαϊκή επαρχία στα βόρεια της Βλαχίας. Αντίπαλοί του ήσαν ο Οθωμανός Σουλτάνος Μουράτ II (1421-1451), στην συνέχεια ο Σουλτάνος Μωάμεθ Β’ ο Πορθητής (1451-1481) αλλά και ο Ούγγρος ηγεμόνας Janos Hunyadi.

Το χαρακτηριστικό μένος για τους Τούρκους, φαίνεται από το ότι στην διάρκεια μιας εκστρατείας του το 1458 θανάτωσε με παλούκωμα 10.000 Τούρκους αιχμάλωτους και κολύμπησε στο αίμα τους. Πολύ περισσότερα, όμως, ήταν τα αθώα θύματά του ανάμεσα στον γηγενή πληθυσμό της Βλαχίας και Τρανσυλβανίας.

Έκτός όμως από τους Τούρκους, υπήρξαν κι άλλοι με τους οποίους «ασχολήθηκε» ο Βλαντ Τσέπες. Ανάλωσε την ζωή του σε αιματηρούς πολέμους εναντίον των Ούγγρων και των Μολδαβών της Βεσσαραβίας, ενώ μεγάλη βαρβαρότητα επέδειξε εναντίον των Γερμανών εποίκων της Τρανσυλβανίας.

Η βαρβαρότητα, συνεχίστηκε ως το 1462, όταν κι αιχμαλωτίσθηκε από τους Ούγγρους. Το 1476 ωστόσο, ανέκτησε τον θρόνο της Βλαχίας και συνέχισε τη τυραννική διακυβέρνηση αυτής.

Παρά το γεγονός, όμως, ότι η ιστορία τον κατέγραψε ως τυραννικό δυνάστη και διεστραμμένο σαδιστή που ηδονιζόταν βλέποντας τα θύματά του να πεθαίνουν με φρικιαστικό τρόπο, διατηρούσε καλές σχέσεις με τον ηγέτη της καθολικής εκκλησίας, Πάπα Πίο Β΄.

Όσον αφορά, τέλος, την προσωπική του ζωή, Ο Δράκουλας είχε 5 γιους ,3 από την σύζυγο του και 2 νόθους οι οποίοι αξίζει να σημειωθεί ότι πέρασαν όλοι από τον θρόνο της Βλαχίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Σε κάποια φάση συγκρούσθηκε με τον ίδιο τον αδελφό του, πρίγκιπα Radu, που διεκδικούσε τον θρόνο της Βλαχίας με την υποστήριξη των Τούρκων.

Γ) Το Τέλος Του

Όσο φρικτή όμως υπήρξε η ζωή του, εξ ίσου φρικιαστικός ήταν κι ο θάνατός του. Το 1476 ηγήθηκε επιδρομής εναντίον Τούρκων εποίκων στην νότια Βλαχία. Κάποια στιγμή ανέβηκε σε ένα λόφο για να επιθεωρήσει την σφαγή των αμάχων Μουσουλμάνων. Μερικοί στρατιώτες του τον πέρασαν κατά λάθος για εχθρό και εφόρμησαν εναντίον του. Ο Βλαντ δέχθηκε τον πρώτο λογχισμό αλλά δεν έπεσε. Αντιστάθηκε και κατάφερε να σκοτώσει πέντε προτού σωριαστεί νεκρός. Το πτώμα του κρεμάστηκε στα τείχη του Βουκουρεστίου και προκάλεσε πανικό στους Τούρκους πολιορκητές. Λίγο αργότερα το πτώμα του Βλαντ παραδόθηκε στις Οθωμανικές Αρχές.

Ο Σουλτάνος Μωάμεθ ο Πορθητής πρόσταξε να του κόψουν το κεφάλι και να το στείλουν τρόπαιο στην πρωτεύουσα. Το κεφάλι του Βλαντ, ταξίδεψε στην Πόλη, όπου εκτέθηκε σε δημόσια θέα καρφωμένο σε ένα ξύλινο παλούκι.

Άλλη εκδοχή για το θάνατό του είναι αυτή του αυστριακού χρονικογράφου Γιάκομπς Ούνρεστ, σύμφωνα με την οποία, ο Δράκουλας δολοφονήθηκε από οθωμανό υπηρέτη του ο οποίος είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Το αρχικό σχέδιο ήταν να δολοφονηθεί κατά την διάρκεια συμβουλίου, με τη συνεργασία των βογίαρων (τοπικών αρχόντων). Τελικά αποκεφαλίσθηκε κατά την ώρα που έκανε ιππασία με τον υπηρέτη του. Ο τάφος του διασώζεται, άδειος σε ένα ερειπωμένο μοναστήρι στην νησίδα Σνάγκοβ κοντά στο Βουκουρέστι. Κανείς δεν γνωρίζει τι απέγινε το ακέφαλο πτώμα. Η τοποθεσία θεωρείται στοιχειωμένη και οι κάτοικοι της περιοχής που μαστίζεται από δεισιδαιμονίες πιστεύουν πως ο πρίγκιπας Βλαντ δεν πέθανε ποτέ και πλανιέται στα Καρπάθια αναζητώντας εκδίκηση.

Δ) Εν κατακλείδι… ήρωας η τέρας;

Ο Βλαντ Τσέπες πέρασε στον θρύλο σαν ένα υπερφυσικό πλάσμα, ένα τέρας των Καρπαθίων, ένας βρικόλακας που εξακολουθεί να ζει μέχρι σήμερα τρεφόμενο με ανθρώπινο αίμα. Στην συνείδηση, όμως, των απλών Ρουμάνων, παραμένει ένας λαϊκός ήρωας που προέταξε τον σταυρό του Χριστού στην Ισλαμική επέλαση κατά της Χριστιανικής Ευρώπης. Αν δεν υπήρχαν άνθρωποι σαν το κόμη Δράκουλα, σίγουρα θα χανόταν πολύ λιγότερες ζωές. Ταυτόχρονα, όμως, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να εξαλειφθεί το χριστιανικό στοιχείο από την Ευρώπη.