Από εχθες το βραδυ ο τελικός κυπέλλου ποδοσφαιρου αποτελεί ιστορία. Τελικό σκορ ΠΑΟ - ΠΑΟΚ 4-1. Με έναν ΠΑΟ, ο οποίος πλέον δεν έχει τις μονάδες που είχε κάποτε, με πολλή ψυχή επικράτησε δίκαια επί ενός πράμματος, ενος ερασιτεχνικου σωματείου Ω Κατηγορίας, ενός συνωθυλεύματος που φορούσε απλά τις εμφανίσεις του ΠΑΟΚ, ενός φαντάσματος με ασπρόμαυρες φανέλες, μιας ομάδας που δεν κατέβηκε ποτέ στο γήπεδο.
Με αφορμή, λοιπόν αυτό το 4-1, θεωρώ ότι έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς φτάσαμε ως εδώ απο την αρχή της τρέχουσας ποδοσφαιρικής σαιζόν. Από την μια πλευρά ο νικητής ΠΑΟ, το καλοκαίρι του 2013 τελείωσε μια χρονία στην οποία κατέλαβε την 6η θέση, δεν κατάφερε να πάρει αδειοδότηση και να παίξει στα Ευρωπαϊκά κύπελλα, ελάττωσε το μπάτζετ και φαινόταν ααξιόπιστος κι απαξιωμένος. Ωστόσο, με αυτές τις λίγες (για έναν σύλλογο με την Ιστορία του Παναθηναϊκού) δυνατότητες, εμπιστεύτηκε έναν Έλληνα προπονητή της Ολλανδικής σχολής και προσηλώθηκε σε συγκεκριμένο πλάνο. Με ως επί το πλείστον νεαρούς και οικονομικούς παίκτες, με ορισμένες σημαντικές κι επιτυχημένες προσθήκες κατά το Γενάρη με πολλή δουλειά και με βοήθεια από τους φιλάθλους του, οι οποίοι αντιλαμβανόμενοι την οικονομική δυσκολία, δεν γκρίνιαξαν αλλά στήριξαν το πλάνο, ο ΠΑΟ με λίγα πέτυχε πολλά. Η αρχική αστάθεια και αρκετά μη αναμενόμενα αποτελέσματα (λογικό όταν μια ομάδα χτίζεται από την αρχη) έδωσαν τη θέση τους σε σταθερότητα και αρκετά καλό ποδόσφαιρο, με μόνη αχίλλειο πτέρνα, την μέτρια άμυνα. Με την κατάκτηση του κυπέλλου, ο ΠΑΟ ολοκλήρωσε για τα οικονομικά του δεδομένα πολύ επιτυχώς τη Regular Season και προετοιμάζεται πλέον για τα Play Off, με στόχο την κατάληψη της 1ης θέσης και την έξοδο στα προκριματικά του Champions League.
Από την άλλη, η ομάδα της οποίας είμαι οπαδός, ο ΠΑΟΚ. Ο μόνιμος πρωταθλητής Ιουλίου (ειλικρινά έχω βαρεθεί να το ακούων από πολλούς στραβοστόμηδες συνοπαδούς μου). Ο νεόπλουτος, ο οποίος ξαφνικά αποφάσισε να ψηλώσει, μην έχοντας αποβάλλει τα κόμπλεξ της ομάδας που όταν βγαίνει από το χωριό και πάει στην πόλη γίνεται ομαδούλα. Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξε μεταγραφικό πλάνο το καλοκαίρι κι όλα γίναν στο κουτουρού, ο δικέφαλος ξεκίνησε διαλαλώντας ότι θα είναι το αντίπαλο δέος του ΟΣΦΠ και ότι στόχος ήταν η κατάληψη του πρωταθλήματος, του κυπέλλου και η καλή πορεία στην Ευρώπη. Στον πρώτο γύρο, ελλείψει καλών ομάδων κράτησε κάποια επαφή με την κορυφή για 10 περίπου αγωνιστικές, αλλά τα όνειρα έσβησαν μετά τη μεγαλοπρεπή 4αρα από τους ερυθρόλευκους. Ακολούθησε η ακόμη πιο αποτυχημένη μεταγραφική περίοδος Ιανουρίου και το σταδιακό ξεφούσκωμα, παράλληλα με την άνοδο των ΠΑΟ και Ατρομήτου. Η ψαλίδα λοιπόν άνοιγε σε σχέση με τον πρώτο ΟΣΦΠ κι έκλεινε σε σχέση με ΠΑΟ κι Ατρόμητο, ώστε τελικά να φτάσουν να ξεκινήσουν στα play off με τους ίδιους βαθμούς. Τέλος από το αποτέλεσμα στον τελικό κυπέλλου, φαίνεται λοιπόν ότι τα εκατομμύρια από μόνα τους δεν φέρνουν την ευτυχία. Χωρίς προπονητή και χωρίς μεταγραφικό κι αγωνιστικό πλάνο δεν πας πουθενά. Επίσης στην Ελλάδα της κρίσης, φαίνεται ότι οι κακομαθημένοι, καλοπληρωμένοι ποδοσφαιριστές - "δημόσιοι υπάλληλοι" της ΠΑΕ ΠΑΟΚ πρέπει να αλλάξουν μυαλά και για να γίνει αυτό, πρέπει ο μεγαλομέτοχος να προβεί σε... κάθαρση - καρατόμηση. Τέλος, για τους οπαδούς, φαίνεται ότι η βλαχομαγκιά, η Ύβρις που διαπράξαμε (αν θυμαμαι καλά αποκαλούσαμε τον ΠΑΟ σαύρα, πράσινο σαμιαμίδι και παρόμοια υποκοριστικά, μη σεβόμενοι την ιστορία και τη βαριά φανέλλα του τριφυλλιού) έφερε και τη Νέμεσι του 4-1. Ίσως, αν αλλάζαμε νοοτροπία, κάποια πράγματα μέσα στον ΠΑΟΚ να γίνονταν καλύτερα.
Συγχαρητήρια λοιπόν στον ΠΑΟ και ελπίζω στο δικέφαλο να ανασυνταχτούμε, εν όψει play off
Υ.Γ. 1: Η ίδια Ύβρις στην ιστορία του Ηρακλή με τη συγώνευση επέφερε τη Νέμεσι της αδυναμίας προβιβασμού αγωνιστικά τα τελευταία χρόνια
Υ.Γ. 2: Την ώρα που η Κρήτη προσπαθεί να κάνει τις ομάδες της 4 στη μεγάλη κατηγορία, η Θεσσαλονίκη για πρώτη φορά στην ιστορία της κινδυνεύει να ξεμείνει με 1 μόνο ομάδα στην Α' Εθνική... ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕ
Υ.Γ. 3: Πως τα καταφέρνουν κάτω οι Αθηναίοι και τα βρίσκουν στα δύσκολα κι εμείς τα πρόβατα εδώ πάνω μονίμως τρωγόμαστε...
Με αφορμή, λοιπόν αυτό το 4-1, θεωρώ ότι έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς φτάσαμε ως εδώ απο την αρχή της τρέχουσας ποδοσφαιρικής σαιζόν. Από την μια πλευρά ο νικητής ΠΑΟ, το καλοκαίρι του 2013 τελείωσε μια χρονία στην οποία κατέλαβε την 6η θέση, δεν κατάφερε να πάρει αδειοδότηση και να παίξει στα Ευρωπαϊκά κύπελλα, ελάττωσε το μπάτζετ και φαινόταν ααξιόπιστος κι απαξιωμένος. Ωστόσο, με αυτές τις λίγες (για έναν σύλλογο με την Ιστορία του Παναθηναϊκού) δυνατότητες, εμπιστεύτηκε έναν Έλληνα προπονητή της Ολλανδικής σχολής και προσηλώθηκε σε συγκεκριμένο πλάνο. Με ως επί το πλείστον νεαρούς και οικονομικούς παίκτες, με ορισμένες σημαντικές κι επιτυχημένες προσθήκες κατά το Γενάρη με πολλή δουλειά και με βοήθεια από τους φιλάθλους του, οι οποίοι αντιλαμβανόμενοι την οικονομική δυσκολία, δεν γκρίνιαξαν αλλά στήριξαν το πλάνο, ο ΠΑΟ με λίγα πέτυχε πολλά. Η αρχική αστάθεια και αρκετά μη αναμενόμενα αποτελέσματα (λογικό όταν μια ομάδα χτίζεται από την αρχη) έδωσαν τη θέση τους σε σταθερότητα και αρκετά καλό ποδόσφαιρο, με μόνη αχίλλειο πτέρνα, την μέτρια άμυνα. Με την κατάκτηση του κυπέλλου, ο ΠΑΟ ολοκλήρωσε για τα οικονομικά του δεδομένα πολύ επιτυχώς τη Regular Season και προετοιμάζεται πλέον για τα Play Off, με στόχο την κατάληψη της 1ης θέσης και την έξοδο στα προκριματικά του Champions League.
Από την άλλη, η ομάδα της οποίας είμαι οπαδός, ο ΠΑΟΚ. Ο μόνιμος πρωταθλητής Ιουλίου (ειλικρινά έχω βαρεθεί να το ακούων από πολλούς στραβοστόμηδες συνοπαδούς μου). Ο νεόπλουτος, ο οποίος ξαφνικά αποφάσισε να ψηλώσει, μην έχοντας αποβάλλει τα κόμπλεξ της ομάδας που όταν βγαίνει από το χωριό και πάει στην πόλη γίνεται ομαδούλα. Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξε μεταγραφικό πλάνο το καλοκαίρι κι όλα γίναν στο κουτουρού, ο δικέφαλος ξεκίνησε διαλαλώντας ότι θα είναι το αντίπαλο δέος του ΟΣΦΠ και ότι στόχος ήταν η κατάληψη του πρωταθλήματος, του κυπέλλου και η καλή πορεία στην Ευρώπη. Στον πρώτο γύρο, ελλείψει καλών ομάδων κράτησε κάποια επαφή με την κορυφή για 10 περίπου αγωνιστικές, αλλά τα όνειρα έσβησαν μετά τη μεγαλοπρεπή 4αρα από τους ερυθρόλευκους. Ακολούθησε η ακόμη πιο αποτυχημένη μεταγραφική περίοδος Ιανουρίου και το σταδιακό ξεφούσκωμα, παράλληλα με την άνοδο των ΠΑΟ και Ατρομήτου. Η ψαλίδα λοιπόν άνοιγε σε σχέση με τον πρώτο ΟΣΦΠ κι έκλεινε σε σχέση με ΠΑΟ κι Ατρόμητο, ώστε τελικά να φτάσουν να ξεκινήσουν στα play off με τους ίδιους βαθμούς. Τέλος από το αποτέλεσμα στον τελικό κυπέλλου, φαίνεται λοιπόν ότι τα εκατομμύρια από μόνα τους δεν φέρνουν την ευτυχία. Χωρίς προπονητή και χωρίς μεταγραφικό κι αγωνιστικό πλάνο δεν πας πουθενά. Επίσης στην Ελλάδα της κρίσης, φαίνεται ότι οι κακομαθημένοι, καλοπληρωμένοι ποδοσφαιριστές - "δημόσιοι υπάλληλοι" της ΠΑΕ ΠΑΟΚ πρέπει να αλλάξουν μυαλά και για να γίνει αυτό, πρέπει ο μεγαλομέτοχος να προβεί σε... κάθαρση - καρατόμηση. Τέλος, για τους οπαδούς, φαίνεται ότι η βλαχομαγκιά, η Ύβρις που διαπράξαμε (αν θυμαμαι καλά αποκαλούσαμε τον ΠΑΟ σαύρα, πράσινο σαμιαμίδι και παρόμοια υποκοριστικά, μη σεβόμενοι την ιστορία και τη βαριά φανέλλα του τριφυλλιού) έφερε και τη Νέμεσι του 4-1. Ίσως, αν αλλάζαμε νοοτροπία, κάποια πράγματα μέσα στον ΠΑΟΚ να γίνονταν καλύτερα.
Συγχαρητήρια λοιπόν στον ΠΑΟ και ελπίζω στο δικέφαλο να ανασυνταχτούμε, εν όψει play off
Υ.Γ. 1: Η ίδια Ύβρις στην ιστορία του Ηρακλή με τη συγώνευση επέφερε τη Νέμεσι της αδυναμίας προβιβασμού αγωνιστικά τα τελευταία χρόνια
Υ.Γ. 2: Την ώρα που η Κρήτη προσπαθεί να κάνει τις ομάδες της 4 στη μεγάλη κατηγορία, η Θεσσαλονίκη για πρώτη φορά στην ιστορία της κινδυνεύει να ξεμείνει με 1 μόνο ομάδα στην Α' Εθνική... ΞΥΠΝΑΤΕ ΡΕ
Υ.Γ. 3: Πως τα καταφέρνουν κάτω οι Αθηναίοι και τα βρίσκουν στα δύσκολα κι εμείς τα πρόβατα εδώ πάνω μονίμως τρωγόμαστε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου