Απάντηση σε ερώτημα της SportDay σχερτικά με την πιθανή κυριρχία του Γερμανικού ποδοσφαίρου

Η SportDay, πρόσφατα έβαλε διαγωνισμό με θέμα τίτλου, με έπαθλο 10 υποτροφίες. Μου άρεσε σαν θέμα κι αποφάσισα να το αναπτύξω στο κάτωθι κείμενο:

Η ιστορία έχει δείξει πως κάνει κύκλους σε διάφορα θέματα, όπως για παράδειγμα στις εναλλαγές περιόδων «παχέων» κι «ισχνών» αγελάδων. Χαρακτηριστικότερη όλων είναι η περίοδος του Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα, αυτού της Ιεράς Εξέτασης των καθολικών και του «Μαύρου Θανάτου», της γνωστής σε όλους πανώλης, η οποία και «θέρισε» το ⅓ του πληθυσμού της γηραιάς ηπείρου, την οποία και διαδέχθηκε η Αναγέννηση, με ταχύτατη ανάπτυξη των τεχνών και των γραμμάτων και με βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού.

Θεωρώ ότι, το ανωτέρω παράδειγμα ταιριάζει απολύτως με το ποδόσφαιρο της Γερμανίας. Παραδοσιακή δύναμη στο Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο Ποδόσφαιρο, η Γερμανία μετά από το «μεσαίωνα» που βίωσε τόσο σε διασυλλογικό, όσο και σε επίπεδο εθνικών ομάδων, κατάφερε να «αναγεννηθεί» από τις στάχτες της και ανεβάζοντας σταδιακά επίπεδο, έφτασε στη σημαντική επιτυχία το Μάιο του 2013, να μετατρέψει τον τελικό του Champions League, σε γερμανική υπόθεση. Σε εκείνον τον τελικό λοιπόν, η Μπάγερν Μονάχου, η οποία προηγουμένως είχε αποκλείσει και ταπεινώσει τη Μπαρτσελόνα στα ημιτελικά, ήρθε αντιμέτωπη με την Μπορούσια Ντόρτμουν, η οποία είχε αποκλείσει αντίστοιχα, την έτερη μεγάλη της Ισπανίας, Ρεάλ Μαδρίτης. Δεν έχει τόση σημασία το ποια από τις δύο ομάδες κατέκτησε το τρόπαιο. Σημασία έχει, ότι αυτό το σπουδαίο επίτευγμα, αντικατοπτρίζει την άνοδο των Γερμανών.

Στην άνοδο αυτή, θεωρώ ότι διάφορα αίτια έπαιξαν το ρόλο τους. Κατ’ αρχίν, αδιαμφισβήτητα οι Γερμανοί σε πολλούς τομείς, έχουν δείξει ότι είναι λαός πολύ οργανωτικός. Προσπαθούν να δουν τα λάθη τους και μέσα από οργανωμένα πρότζεκτ να τα διορθώσουν. Πιστεύω ότι αυτό συνέβη και με τους γερμανικούς συλλόγους, αλλά και την  Nazionalmanschaft. Βλέποντας τις αποτυχίες τους, αφενός στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις κι αφετέρου στις διοργανώσεις εθνικών ομάδων, βρήκαν το πρόβλημα, δούλεψαν πάνω σε αυτό, έφεραν καλύτερες φουρνιές παικτών από τις ακαδημίες τους, με αποτέλεσμα την εκ νέου δημιουργία μιας κραταιάς Εθνικής αλλά και ισχυρών συλλόγων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η φιναλίστ Μπορούσια, η οποία πριν από μερικά χρόνια, καταχρεωμένη ούσα, βρέθηκε με το 1 πόδι στην Zweite Liga. Το γεγονός μάλιστα της γερμανικής ανόδου, σε συνδυασμό με την πτωτική πορεία των Ιταλών, είχε ως αποτέλεσμα η Γερμανία να υπερκεράσει την τελευταία στη Ειδική Βαθμολογία της UEFA, κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο μια επιπλέον θέση για γερμανική ομάδα στο Champions League.

Ένα δεύτερο αίτιο, το οποίο σχετίζεται και με την προαναφερθείσα καλή οργάνωση, είναι το οικονομικό κομμάτι. Ως γνωστόν, το ποδόσφαιρο εδώ και αρκετά χρόνια, έχει γίνει επαγγελματικό με πολύ ακριβά συμβόλαια και διακίνηση τεραστίων πόσων μεταξύ των ποδοσφαιρικών εταιρειών. Τα ποσά αυτά μάλιστα, ανέβαιναν συνεχώς, φτάνοντας ειδικά μετά την εισαγωγή του κοινού νομίσματος σε δυσθεώρητα ύψη. Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα την επικείμενη μεταγραφή του Μπέηλ από την Τότεναμ στη Ρεάλ Μαδρίτης, για την οποία τα «Σπιρούνια» ζητούν 100+ εκατομμύρια ευρώ! Η άνοδος αυτή του κόστους των ποδοσφαιριστών, συνέπεσε με την εισαγωγή του κοινού νομίσματος, η οποία και αποτέλεσε κατά τη γνώμη μου την αρχή της οικονομικής καταστροφής για τον ευρωπαϊκό νότο. Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία… Φτώχια, ανεργία, «οικονομικές» αυτοκτονίες, κοινωνική κατάρρευση. Είναι δυνατόν να μην επηρεαστεί και η… «μπίζνα» που λέγεται ποδόσφαιρο από τα προαναφερθέντα; Οι Ιταλικοί σύλλογοι, οι οποίοι κάποτε σάρωναν τα Ευρωπαϊκά τρόπαια, πλέον θεωρούνται ισχυρά αουτσάιντερ και τίποτα παραπάνω. Στην Ισπανία, πλην Ρεάλ και Μπαρτσελόνας, οι οποίες πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πώς βρίσκουν τόσο χρήμα να σπαταλήσουν… τίποτα. Ομάδες όπως οι Βαλένθια, Λα Κορούνια, Σεβίλλη, Μαγιόρκα, οι οποίες είχαν επιτυχίες στο πρόσφατο παρελθόν, πλέον δείχνουν να παραπαίουν. Ακόμη και οι ελληνικοί σύλλογοι οι οποίοι είχαν πετύχει να φτάσουν στην 6^η θέση της βαθμολογίας της UEFA και να βάλουν τη χώρα μας στον Ευρωπαϊκό χάρτη, πλέον θεωρούνται… τα καφενεία της Ευρώπης. Η οικονομική κρίση (σε συνδυασμό και με την κακοδιαχείριση) γονάτισε ιστορικές ομάδες όπως η ΑΕΚ, η ΑΕΛ και ο Πανσερραϊκός, οι οποίες κατέληξαν στη Γ’ Εθνική, ο ΠΑΟ ο οποίος πέρυσι δεν κατάφερε ούτε Ευρώπη να βγει, ο Άρης που προσπαθεί να υπαχθεί σε νόμους του πτωχευτικού κώδικα και άλλα παρόμοια παραδείγματα.

Σε αντίθεση με το φτωχό νότο, η Γερμανία δεν αντιμετωπίζει οικονομικό πρόβλημα, γεγονός που αποτυπώνεται και στους ποδοσφαιρικούς συλλόγους, οι οποίοι αποτελούν πλέον δημοφιλέστατους προορισμούς. Αυτό συμβαίνει, όχι μόνο διότι οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές επιθυμούν Γερμανία, αισθανόμενοι ότι θα πληρώνονται στην ώρα τους αλλά και διότι και οι ίδιοι οι σύλλογοι έχουν την αγοραστική δύναμη να φέρουν όποιον παίκτη θέλουν. Αν δε, ληφθούν επιπλέον υπόψη και τα τεράστια κέρδη που απολαμβάνουν οι σύλλογοι, μέσα από το πολύ καλά οργανωμένο μάρκετινγκ που έχουν, καταλαβαίνει κανείς την οικονομική δύναμη των ομάδων αυτών.

Τέλος, πολύ σημαντικό στοιχείο στο Γερμανικό ποδόσφαιρο, είναι οι υποδομές αυτού. Γήπεδα και προπονητικά κέντρα, ατελείωτες εκτάσεις, καταπληκτικές ακαδημίες (οι οποίες σε περιπτώσεις μεγάλων συλλόγων επεκτείνονται κι εκτός συνόρων), γενικά καταπληκτικές υποδομές σε συλλόγους από τη μεγάλη κατηγορία έως και την τελευταία ερασιτεχνική. Υποδομή επίσης, μπορεί κατ’ επέκταση να θεωρηθεί κι η κόσμια συμπεριφορά των γερμανών φιλάθλων εντός γηπέδου και η έλλειψη αθλητικής βίας (κάτι πολύ συχνό στο θλιβερό Ελληνικό ποδόσφαιρο). Οι υποδομές λοιπόν, σε συνδυασμό και με την άρτια, επαγγελματική λειτουργία των ποδοσφαιρικών εταιριών, καθιστά αυτές δημοφιλείς προορισμούς. Δεν είναι τυχαίο πως ποδοσφαιριστές Έλληνες, προτιμούν ως και τη Β’ Γερμανίας, από το να κάτσουν στην ανυπαρξία της Super (από πού κι ως πού super) League. Επιπλέον, από όσο γνωρίζω, παρόμοια στάση κρατούν παίκτες και άλλων πρωταθλημάτων της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής (αναφέρομαι σε θεωρητικά προηγμένες ποδοσφαιρικά ηπείρους, διότι δεν έχει σημασία να γίνεται παρόμοιος συσχετισμός με ποδοσφαιριστές από χαμηλότερης δυναμικότητας πρωταθλήματα, όπως για παράδειγμα από χώρες της Ασίας).

Εν κατακλείδι, με βάση τα προαναφερθέντα, θεωρώ ότι η Γερμανία αυτή τη στιγμή συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία που την κάνουν να αποτελεί την καλύτερη επιλογή για έναν ποδοσφαιριστή και ότι αν οι σύλλογοί της συνεχίσουν να κινούνται βάσει προγραμματισμού, τότε πιστεύω ότι όντως η γερμανική κυριαρχία τώρα ξεκινάει.