Ιστορία της πόλης των Σερρών (Συνοπτικά)

Πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού της Κεντρικής Μακεδονίας, ο οποίος συνορεύει προς Βορρά με τη Βουλγαρία, Δυτικά με το νομό Κιλκίς, Νοτιοδυτικά με το νομό Θεσσαλονίκης, Νοτιοανατολικά με το νομό Καβάλας και Ανατολικά με το νομό Δράμας. Στο νότιο τμήμα του νομού υπάρχει έξοδος προς το Αιγαίο Πέλαγος. Η πόλη έχει πληθυσμό 76.240 σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Βρίσκεται σε απόσταση 587χλμ από την Αθήνα και 80χλμ από τη Θεσσαλονίκη.
Όσον αφορά το όνομα, αυτό είναι: "οι Σέρρες". Χρησιμοποιείται πάντα ο πληθυντικός.  Όταν μάλιστα χρησιμποιείται η αιτιατική, επιλέγεται κυρίως από τους ντόπιους η χρήση της καθαρεύουσας (π.χ. είμαι από τας Σέρρας), γεγονός το οποίο έχει δημιουργήσει τη λάθος εντύπωση πως το όνομα της πόλης είναι, τα Σέρρας.

Κατά την αρχαιότητα και τη ρωμαϊκή εποχή, η πόλη δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή. Το όνομά της κατά τον Ηρόδοτο είναι Σίρις και οι κάτοικοί της ονομάζονται Σιροπαίονες.

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες περιόδους, κατά τη Βυζαντινή περίοδο, η πόλη θεωρείτο ισχυρή και πλούσια για όσο καιρό η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν κραταιά. Με την παρακμή της και την πρώτη Άλωση το 1204μΧ, η πόλη έπεσε στα χέρια των Φράγκων, ενώ το 1230μΧ βρέθηκε υπό την κατοχή των Βουλγάρων. Ανακτήθηκε από τους Παλαιολόγους το 1245μΧ κι έπεσε στα χέρια των Οθωμανών το 1383μΧ. Από τότε και για 530 χρόνια έμεινε υπό Οθωμανική κατοχή, έως την 29η Ιουνίου του 1913 όταν κι απελευθερώθηκε κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους.

Νωρίτερα, κατά την Επανάσταση του 1821, αρκετοί Σερραίοι πολέμησαν υπερ αυτής. Ωστόσο, μετά την ανεξαρτητοποίηση του Ελληνικού κράτους το 1830, η πόλη δεν συμπεριλήφθηκε στα όριά του.
Ότι δεν συνέβη όμως τότε, συνέβη την 29η Ιουνίου του 1913 . Στο σημείο όμως αυτό πρέπει να αναφερθεί, ότι τραγική ημερομηνία για την πόλη, αποτέλεσε η ακριβώς προηγούμενη ημέρα, 28 Ιουνίου του 1913, όταν οι Βούλγαροι κατά την οπισθοχώρησή τους κι έχοντας προβλέψει την ήττα τους από τον Ελληνικό Στρατό, πυρπόλησαν λυσσαλαία την πόλη.

Μερικά χρόνια αργότερα, κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η πόλη κατακτήθηκε από τους Γερμανούς, οι οποίοι την παρέδωσαν στους Βούλγαρους συμμάχους τους. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι σε αυτή την περίοδο γράφτηκε με χρυσά γράμματα, η πιο επική στιγμή στην ιστορία του Νομού Σερρών. Φυσικά, δεν είναι άλλη από τη Μάχη του Ρούπελ μεταξύ 6 και 10 Απριλιού, όταν και οι λιγοστοί Στρατιώτες, αψηφώντας το θάνατο πολέμησαν υπερασπιζόμενοι το Οχυρό, κράτησαν τις θέσεις τους και δεν ηττήθηκαν ποτέ από τη γερμανική μπότα. Παραδόθηκαν, αφότου η Ελληνική Κυβέρνηση είχε συνθηκολογήσει κι ο πόλεμος ήταν πλέον μάταιος.
Όπως προαναφέρθηκε, μετά την κατάκτηση της πόλης από τα Γερμανικά στρατεύματα, η διοίκηση μεταβιβάστηκε στους Βούλγαρους. Αυτοί, επέδειξαν ως ... "κατακτητές" πρωτοφανή βαρβαρότητα και σκληρότητα, προσπαθώντας να αφελληνίσουν τον γηγενή πληθυσμό (σχόλιο: γνωστοί κομπλεξικοί, λόγω του γεγονότος ότι δεν ίσχυσε η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου του 1878). Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι πολλοί Σερραίοι προσπαθούσαν να δραπετεύσουν με κίνδυνο της ζωής τους στην περιφέρεια της Θεσσαλονίκης, την οποία κατείχαν οι Γερμανοί και οι οποίοι επιδείκνυαν πιο ήπια συμπεριφορά!

Η κατοχή κράτησε μέχρι το 1944 όταν και συνετρίβη ο άξονας. Μετά από την εξέλιξη αυτή, οι Βούλγαροι αποχώρησαν από την πόλη. Κατά την αποχώρησή τους όμως, φρόντισαν να αφήσουν για ακόμη μια φορά τα δείγματα γραφής τους, πυρπολώντας για δεύτερη φορά, μετά το 1913, την πόλη. Λόγω αυτού του δευτέρου κύματος πυρκαγιών, καταστράφηκαν πολλά ιστορικά κτήρια.

Και σαν να μην έφτανα όλα αυτά, ήρθε κι ο εμφύλιος, κατά τη διάρκεια του οποίου, ο πληθυσμός της πόλης και του νομού ήταν διχασμένος. Στην κατεύθυνση μάλιστα αυτή, έβαλαν για μια ακόμη φορά το χεράκι τους και οι "καλοί μας φίλοι" οι Βούλγαροι, καθώς το κράτος τους από την 9η Σεπτεμβρίου 1944 βρισκόταν υπό Κομμουνιστικό Ολοκληρωτικό Καθεστώς.

Μετά το πέρας και της δοκιμασίας του εμφυλίου πολέμου και παρά τις αντίθετες προσδοκίες, η ανάπτυξη του Νομού και της πόλης ήταν μηδαμινή, όπως και πολλών άλλων επαρχιακών νομών και πόλεων της Βόρειας Ελλάδας. Το γεγονός αυτό, είχε ως αποτέλεσμα να υπάρξει μεταναστευτικό κύμα τόσο προς το εσωτερικό της χώρας (κυρίως προς τα δύο μεγάλα αστικά κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης), όσο και στο Εξωτερικό (κυρίως προς τη Δυτική Γερμανία).
Ότι όμως δεν κατάφερε η Δημοκρατία, το κατάφερε μερικά χρόνια μετά ο ολοκληρωτισμός. Τι Ειρωνεία... Στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία να απαιτείται ένα ολοκληρωτικό καθεστώς για να γίνουν τα αυτονόητα και να δοθεί λίγη σημασία και στην επαρχία! Μετά, λοιπόν την πτώση της Δημοκρατίας και την άνοδο της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, την 21η Απριλίου του 1967, όπως σε όλη την επαρχία, έτσι τόσο στο νομό όσο και στην πόλη των Σερρών, έγιναν αρκετά έργα υποδομής, ένω δόθηκε βοήθεια και στους αγρότες, με αποτέλεσμα ο Σερραϊκός κάμπος να ζωντανέψει ξανά, όπως και η Ελληνική Οικονομία γενικότερα.

Η Δικτατορία των Συνταγματαρχών διήρκησε μέχρι το 1974. Μετά το τέλος αυτής και από την επαναφορά του δημοκρατικού πολιτεύματος έως σήμερα, η πόλη κι ο νομός γενικότερα, δεν έχει να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο. Η κατάσταση δε, πάει από το κακό στο χειρότερο. Με την οικονομική κρίση, μάλιστα, η οποία είναι απότοκος της 31ετούς κακοδιαχείρησης του δημοσίου χρήματος και η οποία έγινε εμφανής από 2009 και μετά, όχι μόνο έχουν δοθεί ελάχιστα χρήματα για έργα ανάπτυξης, αλλά υπάρχει κίνδυνος παύσης λειτουργίας του ΤΕΙ Σερρών, το οποίο αποτελεί πραγματικό πνεύμονα για μια πόλη η οποία φυτοζωεί μες στα οικονομικά της προβλήματα. Η μόνη ίσως εξαίρεση στο όλο αρνητικό κλίμα αποτελεί ο χώρος του αθλητισμού, και συγκεκριμένα η  προσπάθεια της πόλης να μπει στο χώρο του παγκόσμιου μηχανοκίνητου αθλητισμού, με την κατασκευή πίστας αγώνων με προδιαγραφές Formula 3. Και η ζωή συνεχίζει να κυλάει γιατί η ιστορία γράφεται κάθε λεπτό που περνάει.