Με αυτές λοιπόν τις ιστορικότατες ομάδες, αλλά και τις: Καμπανιακός Χαλάστρας, Εθνικός Ν. Αγιονερίου, Ηρακλής Αμπελοκήπων, Θύελλα Φιλώτα, Βυζάντιο Κοκκινοχώματος, Εθνικός Αλεξανδρούπολης, Έβρος Σουφλίου, Άρης Ακροποτάμου, Απόλλων Αρναίας, Ορφέας Ελευθερούπολης, Αναγέννηση Γιαννιτσών και της ιστορικής μεν, αλλα προβληματικής Καστοριάς, ο Πανσερραϊκός έπρεπε να συγκρουστεί σε έναν μαραθώνιο 30 αγωνιστικών για τη διεκδίκηση της μίας και μοναδικής θέσης που οδηγούσε στη Β' Εθνική Κατηγορία, αυτή του πρωταθλητή ομίλου. Μάλιστα, η αποστολή των λιονταριών, δυσκόλεψε αρκετά, όταν αποφασίστηκε (αρκετά καθυστερημένα είναι η αλήθεια) η συμμετοχή του Άρη στη Γ' αντί της Β' Εθνικής κατηγορίας. Ο εθελούσιος υποβιβασμός του Άρη στη Γ' Εθνική (όπως άλλωστε και του Πανσερραϊκού έναν χρόνο νωρίτερα) δημιουργούσε νέα δεδομένα στον όμιλο, καθώς τα λιοντάρια αποκτούσαν έναν αντίπαλο, το όνομα του οποίου ήταν πολυτέλεια για την κατηγορία. Υπήρξαν μάλιστα πολλοί, οι οποίοι από την αρχή λέγαν ότι με την έλευση του Άρη, ψάξτε τον δεύτερο με το κυάλι.
Σε αντίθεση με τους ανωτέρω, είχα διαφωνήσει και πλέον αισθάνομαι δικαιωμένος. Ο Άρης, όχι μόνο δεν κατάφερε να βγει πρωταθλητής με άνεση όπως πολλοί πίστευαν, αλλά δεν κατάφερε καν να βγει πρωταθλητής, μένοντας στο τέλος 3 βαθμούς πίσω από τον πρωταθλητή ομίλου Πανσερραϊκό και παραμένοντας στη Γ' Εθνική (με τα νυν δεδομένα) για δεύτερη χρονία, σε μια κατηγορία που δεν αρμόζει στην ιστορία του και που είναι κρίμα για τους οπαδούς του.
Εκτός όμως από τα προαναφερθέντα διοικητικά λάθη, θεωρώ ότι και η... στραβοστόμικη νοοτροπία των φιλάθλων του Άρη έπαιξε το ρόλο της. Συγκεκριμένα, είχα βαρεθεί να ακούω από τους Αρειανούς ότι ... "εμείς είμαστε το μεγάλο όνομα στην κατηγορία.", αλλά και ότι "οι υπόλοιποι είστε χωριά...". Θεωρώ ότι αυτή η υπεροψία, πέρασε και στους παίκτες, οι οποίοι υποτίμησαν αντιπάλους, με τελικό αποτέλεσμα, το σακούλι να έχει στο τέλος 3 πονταλάκια λιγότερα από αυτό του Πανσερραϊκού, με αποτέλεσμα ένα από τα... χωριά να τους κάνει τη ζημιά.
Εκτός όμως από τον Άρη, κατά την πορεία του πρωταθλήματος φάνηκε ότι υπήρξε ακόμη ένας διεκδικητής που άντεξε σχεδόν μέχρι το τέλος σε ρυθμούς πρωταθλητισμού, ο Α.Ο. Καβάλας. Οι Αργοναύτες έκαναν μια τίμια προσπάθεια, είχαν πολύ σφιχτή ομάδα, αλλά η ήττα με 0-1 από τον Πανσερραϊκό τους έφερε πρακτικά εκτός διεκδίκησης.
Τέλος, όσον αφορά τις υπολοιπες ομάδες, φάνηκε από την αρχή ότι δεν είχαν υλικό ικανό να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα. Εξαίρεση βέβαια αποτελεί η Δόξα Δράμας, η οποία απλώς άργησε να γίνει ομοιογενής, αλλά απέδειξε ότι διέθετε ένα πολύ καλό σύλλογο κι πως αν κράτησει τον κορμό, του χρόνου θα αποτελέσει έναν εκ των διεκδικητών της ανόδου.
Αφότου αναλύθηκαν οι λόγοι της αποτυχίας του Άρη, πρέπει να αναφερθούν και οι λόγοι της επιτυχίας του Πανσερραϊκού. Τα λιοντάρια, με εξαίρεση μια μικρή περίοδο το Δεκέμβριο όπου έκαναν "κοιλιά" και βρέθηκαν στο -4 από την κορυφή και τον πρώτο τότε Άρη, υπήρξαν η σταθερότερη ομάδα του πρωταθλήματος και σχεδόν στα 2/3 του βρίσκονταν στην κορυφή. Επίσης, η διοίκηση έχοντας μάθει από τα λάθη της προηγούμενης χρονιάς, βρίσκονταν δίπλα στην ομάδα, ενώ ο κόσμος είχε επίσης αρκετά καλή παρουσία (όμως θα μπορούσε να έχει και καλύτερη συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος δυστυχώς).
Εν κατακλείδι, με το τέλος του πρωταθλήματος, ολόκληρος ο νομός Σερρών βάφτηκε στα Κόκκινα. Αντίθετα, στον Άρη πρέπει πλέον να εξαντληθούν οι οποίες πιθανότητες υπάρχουν για να κερδηθεί η άνοδος μέσω της δεύτερης θέσης, εφόσον υπάρξουν ομάδες που υποβιβαστούν εθελούσια από τις ανώτερες κατηγορίες.