Πηγή: http://apollonios.pblogs.gr/
Είναι πολύ ενδιαφέρον το να παρουσιαστεί η άποψη που έχει για πτυχές του Χριστιανισμού, ένας Έλληνας (ή ομάδα Ελλήνων), ο οποίος είναι ενάντιος (αν κρίνω από το site μάλλον οπαδός του δωδεκάθεου). Το κείμενο είναι αυτούσιο και αρκετά καλά τεκμηριωμένο:
Λίγο μετά την σταύρωση ο Πέτρος και ο φίλος του Παύλος πήγαν πρώτα στην Αντιόχεια , μετά στην Ρώμη, όπου και ξεκίνησαν κίνημα που σήμερα ονομάζεται Χριστιανισμός. Όπως λένε , όμως τα άλλα αρχεία, ο Ιησούς , ο αδερφός του Ιάκωβος και η πλειοψηφία των άλλων Αποστόλων συνέχισαν να προωθούν την διδασκαλία των Ναζωραίων στην Ευρώπη. Έτσι δημιουργήθηκε η Κέλτικη Εκκλησία. Τα αρχεία της αναφέρουν πως ιδρύθηκε το 37 μ.χ. δηλ. 4 χρόνια μετά την Σταύρωση του Χριστού και ονομάστηκε Εκκλησία του Ιησού. Η Ρωμαϊκή Εκκλησία ιδρύθηκε μετά από 3 αιώνες και αφού οι Χριστιανοί του Πέτρου και του Παύλου είχαν υποστεί τους διωγμούς 300 χρόνων. Η Κέλτικη Εκκλησία αντιστάθηκε στον Παπισμό της Ρώμης, γι ' αυτό και οι συχνές κόντρες μεταξύ τους. Τα διδάγματα της Κέλτικης Εκκλησίας, βασίζονταν στα ίδια τα διδάγματα του Ιησού και όχι στην Παπική θρησκεία. Μιλούσαν για δικαιοσύνη, για ηθικούς κώδικες και για ισότητα όπως δεν είχε διδάξει ποτέ η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Ακόμα και το 195 μ.χ. 1800 χρόνια πριν, ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας έσβησε ο ίδιος κάποια κείμενα του Απόστολου Μάρκου. Σε μια επιστολή του έγραφε: «ακόμα και αν θεωρηθούν αληθινά, αυτός που αγαπάει την αλήθεια , δεν πρέπει να τα λάβει υπόψη του, γιατί δεν πρέπει όλες οι αλήθειες να λέγονται σε όλους τους ανθρώπους». Ενδιαφέρων , δεν νομίζετε; Από τότε ακόμα , φάνηκε πως οι Πατέρες δεν ήθελαν να διδάξουν το Ευαγγέλιο αυτούσιο, αλλά την ερμηνεία που ήθελαν να δώσουν αυτοί. Παραδόξως, το κείμενο που λείπει, αντικαταστάθηκε με ένα άλλο, το τελευταίο (16ο) κεφαλαίο του Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον. Αυτό το κεφαλαίο περιγράφει την Ανάσταση του Ιησού και δεν περιλαμβάνονταν στο αρχικό Ευαγγέλιο. Όμως , ποιο ήταν το κείμενο που αφαίρεσε ο Κλήμης; Αυτό λοιπόν το κείμενο ήταν η Ανάσταση του Λαζάρου. Σε αυτό παρουσιάζονταν ο Λάζαρος να μην έχει αναστηθεί πραγματικά από νεκρών, απλά είχε τοποθετηθεί μέσα στον τύμβο ζωντανός. Ο Ιησούς πήγε να τον «αναστήσει», αλλά όχι επειδή είχε πεθάνει. Τον ανέστησε από τον πνευματικό θάνατο στον οποίο είχε καταδικαστεί. Οι νόμοι εκείνης της εποχής υπαγόρευαν αυτόν τον συμβολικό θάνατο σαν τιμωρία για κάποια εγκλήματα που είχε διαπράξει το άτομο που είχαν καταδικάσει. Το έγκλημα του Λάζαρου στην συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν ότι είχε ηγηθεί μιας ομάδας ενόπλων που με βίαιο τρόπο φύλαγαν τα δημόσια αποθέματα νερού που είχαν μεταφερθεί με την νέα Ρωμαϊκή υδροφόρα στην Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς παράνομα , αφού δεν κατείχε ακόμα κάποιον ιερατικό τίτλο που να του επέτρεπε την παρέμβαση, γλύτωσε τον Λάζαρο από βέβαιο θάνατο, μιας και μετά την έλευση 3 ημερών παραμονής στον τύμβο, ο καταδικασμένος τυλίγονταν με πανιά και θάβονταν πλέον ζωντανός! Το θαύμα που έκανε ο Ιησούς λοιπόν δεν ήταν η «ανάσταση' του Λαζάρου, αλλά η ατιμωρησία η δική του , μιας και δεν είχε το δικαίωμα να εκτελέσει μια τέτοια πράξη χωρίς να κατέχει τον νόμιμο τίτλο του ιερέα. Και το παράδοξο της όλης υπόθεσης είναι πως μόλις ακούστηκε η πράξη του αυτή, εκείνος που εισηγήθηκε την ατιμωρησία του, ήταν ο Ηρώδης Αντύπας! Αυτό λοιπόν χαρακτηρίστηκε σαν θαύμα. Όπως καταλαβαίνετε η συγκεκριμένη ιστορία έπρεπε να μείνει κρυφή για το συμφέρον των διδαγμάτων που προσπαθούσαν να περάσουν οι Επίσκοποι. Η ιστορία του Λαζάρου, όπως παρουσιάζεται από τον Ιωάννη, με την καινούργια προσθήκη του 16ου κεφαλαίου του ευαγγελίου του Μάρκου ενισχύει τα διδάγματα των Καθολικών Πατέρων. Υπάρχει , όμως κι άλλος ένας λόγος που το συγκεκριμένο κείμενο διεγράφη από τον Κλήμη. Σε αυτό το κείμενο περιγράφεται καθαρά πως ο Ιησούς και η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν ζευγάρι ! Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη υπάρχει μια περίεργη αναφορά στον Ιησού και την Μαγδαληνή. Λέει πως όταν ο Ιησούς κατέβηκε στην Βηθανία για να βοηθήσει τον φίλο του τον Λάζαρο, η αδερφή του Μάρθα έτρεξε να τον προϋπαντήσει, ενώ η αδελφή της η Μαρία Μαγδαληνή έμεινε στο σπίτι να περιμένει. Στο κείμενο που διέγραψε ο Κλήμης ο Μάρκος λέει πως η Μαρία βγήκε μαζί με την Μάρθα να υποδεχτεί τον Ιησού, αλλά οι μαθητές την επέπληξαν γι 'αυτή της την ενέργεια και την έστειλαν πίσω στο σπίτι να περιμένει την εντολή του Ιησού για να βγει. Κατά τον εβραϊκό νόμο, σε περίπτωση πένθους στην οικογένεια η γυναίκα έπρεπε να φυλάει το σπίτι και την περιουσία , μέχρι ο άντρας της να της δώσει την εντολή να βγει.
Υπάρχουν στοιχεία που επιβεβαιώνουν αυτήν την θεωρία εκτός της Βίβλου. Αυτό που μας ενδιαφέρει , όμως , είναι να βρούμε στοιχεία μέσα στην Βίβλο που να την στηρίζουν. Υπάρχουν τέτοια στοιχεία στην Βίβλο; Ναι, υπάρχουν, μόνο που μερικά είναι συγκεκριμένα και άλλα επιδέχονται ερμηνείας. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον κατάλογο με τους μόνιμους ακολούθους του Ιησού. Στις 6 από τις 7 λίστες που υπάρχουν στην Καινή Διαθήκη, με τα ονόματα των ακολούθων του υπάρχει το όνομα της Μαρίας της Μαγδαληνής και μάλιστα πρώτο, πιο πάνω και από την μητέρα του Χριστού, την Μαρία ! Όποιος έχει ασχοληθεί με την ιεραρχία εκείνης της εποχής, γνωρίζει πως το όνομα της συζύγου τοποθετούνταν πάντα πρώτο, πιο πάνω ακόμα και από το όνομα των γονέων. Η φράση «Πρώτη Κυρία» χρησιμοποιείται κατά κόρον σήμερα και υποδηλώνει τον τίτλο που έχει δοθεί στην σύζυγο ενός αρχηγού κράτους, κάτι σαν αναγνώριση της σημασίας που δίνεται στο έτερον ήμισυ ενός ηγέτη. Ίσως , αυτή είναι η πιο ακριβής περιγραφή που μπορούμε να δώσουμε στην Μεσσιανική Βασίλισσα, την Μαρία Μαγδαληνή.
Όμως αυτός ο γάμος αναφέρεται πουθενά στην Καινή Διαθήκη; Μερικοί υποστηρίζουν πως ο περίφημος γάμος στην Κανά ήταν στην πραγματικότητα ο γάμος του Ιησού και της Μαγδαληνής. Μάλλον δεν ισχύει αυτό, η τελετή όμως τελικά περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη. Στον Λουκά βλέπουμε ένα ίχνος που μας οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα, όταν ο Λουκάς αναφέρει τις δυο συναντήσεις του Ιησού και της Μαγδαληνής, με διαφορά 2,5 χρόνων η μια από την άλλη. Ίσως ο κοινός αναγνώστης να μην αντιλαμβάνεται την χρονική διαφορά που υπάρχει μεταξύ των δυο συναντήσεων, αλλά αυτή είναι καθορισμένη στα δυόμισι χρόνια και σημαίνει μέρος ενός ιεροτελεστικού που πραγματοποιούσαν εκείνη την εποχή. Τον γάμο ! Μεσσίας σημαίνει «Αυτός Που Θα Έρθει» η «Ο Αναμενόμενος» και αναφέρεται στον Ιησού αυτή η έκφραση σε όλα τα ευαγγέλια. Αν ψάξουμε στην Παλαιά Διαθήκη, όμως , θα δούμε πως αυτός ο τίτλος του Μεσσία δίνονταν σε όλους τους «αναμενόμενους» ιερείς και στους συγγενείς του Δαυίδ. Και όπως γνωρίζουμε, ο Ιησούς ήταν απόγονος του Δαυίδ από την μεριά του πατέρα του, του Ιωσήφ. Δεν μπορούσε όμως να φέρει αυτόν τον τίτλο ανύπαντρος. Ήταν απαραίτητο να παντρευτεί ώστε να του επιτρέψουν να χαρακτηριστεί Μεσσίας. Και η τελετή αυτού του γάμου θα ήταν η απαρχή της Μεσσιανικής Δυναστείας. Έτσι και έγινε. Το τελετουργικό απαιτούσε άλειμμα με λάδι του άντρα από την νύφη, κατόπιν σκούπισμα με τα μαλλιά της και ύστερα η νύφη έκλαιγε για τον υποχρεωτικό χωρισμό τους που θα διαρκούσε 2,5 χρόνια. Το άλειμμα με λάδι ήταν μέρος της ιεροτελεστίας του γάμου και είμαι σίγουρος πως αν ψάξετε την Καινή Διαθήκη, θα βρείτε πλήθος από αναφορές που υποστηρίζουν αυτό το συμπέρασμα. Ένα άλλο στοιχείο που μας δίνεται είναι το όνομα της νύφης. Η γυναίκα του Μεσσία, ακόμα και αν δεν την έλεγαν Μαρία, έπαιρνε αυτό το όνομα, γιατί περισσότερο ήταν τίτλος παρά όνομα. Η μητέρα του Ιησού λέγονταν Μαρία και αυτό ήταν το πραγματικό της όνομα. Όμως η Μαρία , λέγονταν και Μαγδαληνή, πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως το Μαρία ήταν ο τίτλος της. Ακόμα και σήμερα, ορισμένα μοναστικά τάγματα χρησιμοποιούν αυτό το όνομα σαν τίτλο. Αδελφή Μαρία Τερέζα, Αδελφή Μαρία Λουίζα και άλλα.
Όπως είπαμε πιο πάνω, ο γάμος είχε 2 στάδια. Το πρώτο στάδιο ήταν η ιεροτελεστία που αναφέραμε, ενώ το δεύτερο στάδιο, της επικύρωσης του γάμου, γίνονταν όταν η νύφη βρίσκονταν στον 3ο μήνα της εγκυμοσύνης της. Αυτό συνέβαινε επειδή πολλές γυναίκες ήταν στείρες η απέβαλλαν συνέχεια. Προκειμένου να εξασφαλιστεί λοιπόν η «καρπερότητα»της γυναίκας, που ήταν απαραίτητη για την διαιώνιση του ιερού αίματος,, ο γάμος επικυρώνονταν μόνο μετά τον 3ο μήνα της εγκυμοσύνης της , μιας και θεωρούσαν, πως πέραν των 3 μηνών ήταν δύσκολη η αποβολή του παιδιού. Μετά και την επικύρωση του γάμου, η νύφη κουβαλούσε γύρω από το λαιμό της ένα φιαλίδιο με μύρο το οποίο θα κρατούσε επάνω της, για όσα χρόνια ζούσε ο άντρας της. Όταν αυτός θα πέθαινε, θα χρησιμοποιούσε αυτό το μύρο για να αλείψει το νεκρό σώμα του. Όπως και φαίνεται τελικά , πως κάνει η Μαγδαληνή μετά τον «θάνατο» του Ιησού στον Σταυρό. Κατά την διάρκεια της Αναγέννησης, ο έξοχος καλλιτέχνης Φρα Αντζέλικο ζωγράφισε την Μαγδαληνή με στέμμα, δίπλα στον Ιησού, σαν να υποδείκνυε κάτι που το γνώριζε μόνο ο ίδιος. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία όμως δεν δέχτηκε ποτέ την Μαγδαληνή σαν αγία ,αλλά αντίθετα πόρνη την ανέβαζε, πόρνη την κατέβαζε. Σε πλήρη αντίθεση με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η Κέλτικη Εκκλησία και οι Ναϊτες Ιππότες την θεωρούσαν αγία. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι πως την χαρακτήριζαν σαν προστάτιδα του οίνου, φύλακα του κρασιού, φύλακα του 'γιου Δισκοπότηρου και της ιερής γραμμής αίματος. Όμως , υπάρχουν τόσα πολλά στην Καινή Διαθήκη, που δεν καταλαβαίνουμε, η που δεν μας άφησαν να καταλάβουμε. Τώρα πια ,γνωρίζουμε πως σαφώς και υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτά που μας έχουν ερμηνεύσει οι επίσημες αρχές της εκκλησίας. Τα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας μας έχουν βοηθήσει να αντιληφθούμε καλύτερα τις συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την εποχή. Μιλάνε για την ζωή των Αποστόλων, για τα αξιώματα που κατείχαν και την πολιτική που ακολουθούσαν, τους κανόνες και τα καθήκοντα τους. Ξέρουμε τώρα μερικά πράγματα παραπάνω για τις αλληγορίες που χρησιμοποιούνται κατά κόρον στα ευαγγέλια και τις επιστολές. Μια από αυτές τις αλληγορίες αντιπροσωπεύει και η λέξη «ψάρια» η «ψαράς». Στον Μεσσιανικό τρόπο ζωής ,τα ψάρια ήταν οι υποψήφιοι πιστοί, αυτοί που έπρεπε να καθοδηγηθούν προκειμένου να σωθούν, και οι καθοδηγητές τους , ονομάζονταν ψαράδες. Αυτοί που βοηθούσαν τους ψαράδες στο έργο τους , λέγονταν υποψήφιοι ψαράδες. Οι Απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης ήταν ψαράδες, ενώ ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν υποψήφιοι. 'λλωστε, ο ίδιος ο Ιησούς τους είχε πει: «Εγώ θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων». Λογικό είναι να μην καταλαβαίνουμε τους χαρακτηρισμούς εκείνης της εποχής, όπως αυτοί δεν θα μπορούσαν ποτέ να καταλάβουν τους αντίστοιχους χαρακτηρισμούς της δικής μας εποχής. Αν κάποιος τους έλεγε για παράδειγμα πως ο Ζιντάν είναι «αστέρι» του ποδοσφαίρου τι θα καταλάβαιναν; Βλέπετε, όταν γράφτηκαν τα ευαγγέλια και οι επιστολές, βρίσκονταν ακόμη κάτω από την Ρωμαϊκή κυριαρχία και έτσι έπρεπε αυτά που έγραφαν να τα κωδικοποιήσουν προκειμένου να αποφύγουν τις διενέξεις με τον Ρωμαίο κατακτητή. Γι 'αυτό και σε ορισμένα σημεία της Καινής Διαθήκης υπάρχει η φράση : «ο έχων ώτα ακουέτω», που σημαίνει πως αυτό το σημείο πρέπει να ερμηνευτεί διαφορετικά. Ίσως και τα θαύματα του χωρούν πλέον και άλλης επεξήγησης πέραν του υπερφυσικού. Ίσως να ήταν σημαίνουσες πολιτικές πράξεις που έδιναν άλλο χαρακτήρα στην δράση του Ιησού. Δεν παραγνωρίζουμε το γεγονός πως ο Ιησούς ήταν ένας εξαιρετικός καθοδηγητής προς τον δρόμο της αλήθειας, όμως τώρα ξέρουμε πλέον πως δεν ήταν αυτός ακριβώς που μας περιέγραφαν τόσα χρόνια οι Πατέρες της Εκκλησίας. Τώρα πλέον γνωρίζουμε γιατί η Καινή Διαθήκη περιέχει τόσες ασάφειες και αντιθέσεις. Πάρτε για παράδειγμα τον Μάρκο: σε ένα σημείο λέει πως ο Ιησούς σταυρώθηκε την 3η ώρα, ενώ ο Ιωάννης λέει πως σταυρώθηκε την 6η ώρα. Σε μερικούς μπορεί να μην φαίνεται σημαντική αυτή η διαφορά 3 ωρών, πιστέψτε με όμως πως και αυτό έχει τον λόγο του που υπάρχει σαν αντίθεση. Ας κοιτάξουμε λίγο το νερό και το κρασί του γάμου της Κανά. Αυτό το θαύμα βρίσκεται καταγεγραμμένο μόνο από τον Ιωάννη. Αν είχε τόση σημασία σαν θαύμα για την θρησκεία, γιατί δεν το αναφέρουν και τα άλλα 3 ευαγγέλια; Εδώ θέλω να τονίσω πως , αντίθετα από αυτά που έχουμε διδαχθεί, σε κανένα σημείο ο Ιωάννης δεν λέει, «τους τέλειωσε το κρασί». Αντίθετα, η μητέρα του Ιησού γυρίζει και του λέει: «Δεν έχουν κρασί». Και ο Ιησούς της απαντάει: «Τι επεμβαίνεις σ' εμέ ,γυναίκα; Δεν ήλθε ακόμη η ώρα μου». Τότε η μητέρα του φώναξε τους υπηρέτες και επέσπευσε την διαδικασία: « Κάνετε ό,τι σας πει». Η παρουσία κάποιου ατόμου σαν προϊσταμένου της γιορτής φανερώνει πως δεν ήταν ακριβώς γάμος , αλλά μια γιορτή που γίνονταν προ της επίσημης τελετής. Σ' αυτή την γιορτή κρασί δεν είχαν δικαίωμα να πίνουν, πλην των ιερέων και των διακεκριμένων Ιουδαίων. Οι υπόλοιποι έπιναν μόνο νερό, από τις στάμνες που είχαν εκεί, όπως αναφέρει και ο Ιωάννης. Εκείνη την εποχή , ούτε και ο Ιησούς θεωρούνταν διακεκριμένο πρόσωπο, αλλά ούτε και ιερέας ήταν. Γι ' αυτό η Μαρία , δυσαρεστημένη από το γεγονός τον παρότρυνε να δώσει κρασί σε όλους τους καλεσμένους, να σπάσει την παράδοση δηλαδή. Κρασί για όλους! Αυτό ήταν στην ουσία το θαύμα της Κανά. Κάποιοι λένε πως ο γάμος της Κανά , ήταν στην πραγματικότητα ο γάμος του Ιησού και της Μαγδαληνής. Από τα αρχεία, μαθαίνουμε πως ο γάμος της Κανά έγινε τον Ιούνιο του 30 μ.χ. συνήθως οι γάμοι εκείνης της εποχής γίνονταν τον μήνα Σεπτέμβρη και οι γιορτή 3 μήνες πριν, δηλαδή τον Ιούνιο. Επίσης γνωρίζουμε τώρα πως το πρώτο μέρος του γάμου του Ιησού , η επάλειψη, δηλαδή, έγινε τον Σεπτέμβριο του 30 μ.χ. γεγονός που ενισχύει την άποψη πως ο γάμος της Κανά ήταν ο γάμος του Ιησού και της Μαγδαληνής. Τα ευαγγέλια μας λένε μια ιστορία που αν και έχει διαφορές από το ένα κείμενο στο άλλο, ωστόσο μπορούμε να τις επιβεβαιώσουμε και από τα αρχεία των Ρωμαίων. Μιλάμε για την δίκη του Ιησού από τον Πόντιο Πιλάτο και την σταύρωση του, τον Μάρτιο του 33 μ.χ. κατά την διάρκεια του Πάσχα. Το δεύτερο μέρος του γάμου που έγινε στην Βηθανία, τελέστηκε μια βδομάδα πριν από αυτά τα γεγονότα και γνωρίζουμε πως η Μαγδαληνή ήταν ήδη 3 μηνών έγκυος. Θα επανέλθουμε αργότερα όμως σε αυτό.
Στα ευαγγέλια αναφέρεται πως ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας, αυτός που θα έβγαζε τον λαό των Εβραίων από την καταπίεση των Ρωμαίων, ο απελευθερωτής. Εκείνη την εποχή, η Ιουδαία, ήταν ως γνωστόν κατεχόμενη από τους ρωμαίους που επέβαλλαν την τάξη με τον στρατό κατοχής, ενώ αντάρτες πολεμούσαν και σαμποτάριζαν τους εισβολείς. Ο Ιησούς αναμένονταν λοιπόν σαν Μεσσίας και στο τέλος κατάφερε να το πάρει το χρίσμα. Στον 1ο αιώνα μ.χ. τα αρχεία των Ιουδαίων τον αναφέρουν σαν «σοφό», σαν «δάσκαλο» και σαν «βασιλιά», αλλά πουθενά δεν αναφέρεται η θεικότητα του. Όταν , μάλιστα τα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας τον ονομάζουν Μεσσία του Ισραήλ, Ανώτατο Στρατιωτικό Διοικητή του Ισραήλ, τότε δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία πως οι Απόστολοι ήταν οπλισμένοι! Από την αρχή της στρατολόγησης τους, ο Ιησούς είχε φροντίσει να είναι οπλισμένοι. Μην ξεχνάμε τον Πέτρο που τράβηξε το σπαθί του και έκοψε το αυτί του δούλου Μάλχου, όταν πήγαν να συλλάβουν τον Ιησού. Ο Ιησούς είπε: « δεν φέρνω ειρήνη, αλλά ένα σπαθί».
Εκείνη την εποχή λοιπόν, μαζί με τους Ρωμαίους κατακτητές συντάσσονταν και το Συμβούλιο των Ιουδαίων. Στα μάτια της Εβραϊκής κοινότητας, οι Ιουδαίοι ήταν ο λαός του Θεού. Ανήκαν στον Θεό και ο Θεός ανήκε σ' αυτούς. Τα πολιτικά παιχνίδια εξουσίας, ήταν κάτι συνηθισμένο σε μια φυλή που οι αιρέσεις της ( Ναζωραίοι, Εσσαίοι κλπ) ήταν τόσες πολλές και σημαντικές. Ο Ιησούς θεωρούνταν ήδη σαν μια απειλή στα μάτια των επικριτών του, των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων. Αν μέσα σε όλους αυτούς προσθέσετε και το Εβραϊκό Συμβούλιο , τότε εύκολα αντιλαμβάνεστε πόσους πραγματικά εχθρούς είχε ο Ιησούς. Σίγουρα, πολύ θα ήθελαν όλοι αυτοί να τον καταδικάσουν, αλλά αν το έκαναν θα ξεσήκωναν εναντίον τους τον λαό που τον πίστευε και τον ακολουθούσε. Έτσι, αναπόφευκτα έπρεπε να βρουν κάποιον άλλο τρόπο να τον ξεφορτωθούν. Ο Ιησούς αντιπροσώπευε πολλούς κινδύνους για όλους αυτούς , ο σημαντικότερος όμως ήταν η δυτικότροπη παιδεία και φιλοσοφία που προσπαθούσε να περάσει μέσα από τα διδάγματα του. Βασίζονταν κυρίως στην Αρχαία Ελληνική Σκέψη οι θέσεις του και μην ξεχνάτε πως ο Ελληνικός τρόπος ζωής ήταν ανεπιθύμητος στην Ιουδαία. Για να τον ξεφορτωθούν , λοιπόν, τον κατέδωσαν στους Ρωμαίους, μια και αυτοί δεν μπορούσαν να συγκροτήσουν δικαστήριο να τον καταδικάσει , λόγω του ότι ήταν Πάσχα και ως γνωστόν, μέχρι και σήμερα , κατά την διάρκεια του Εβραϊκού Πάσχα, απαγορεύεται δια νόμου η σύγκληση του Συμβουλίου για νομικά θέματα. Αυτή ήταν και η επίσημη δικαιολογία τους προς τους Ρωμαίους, όταν ρωτήθηκαν γιατί δεν τον δίκαζαν οι ίδιοι. Όσο για τον θάνατο του Ιησού στον Σταυρό , αυτός μπορεί να θεωρηθεί πιο πολύ σαν «πνευματικός» θάνατος παρά σαν φυσικός. Αυτό καθορίζεται από τον «κανονισμό των 3 ημερών» που όλοι κατά την διάρκεια του 1ου αιώνα γνώριζαν. Για τα πολιτιστικά και νομικά πεπραγμένα της εποχής εκείνης, ο Ιησούς ήταν ήδη «νεκρός» πριν καν ανέβει στον Σταυρό. Αυτό στην Αρχαία Ελλάδα το ονόμαζαν «εξοστρακισμό» και νομίζω πως αυτή η περιγραφή μπορεί να δώσει την αληθινή έννοια του «θανάτου» του. Για 3 μέρες ο Ιησούς ήταν νομικά άρρωστος , με τον απόλυτο θάνατο να έρχεται την 4η μέρα. Αυτή την μέρα θα θάβονταν ζωντανός, εκτός αν «ανασταίνονταν», όπως και συνέβη. Και μάλιστα , το είχε προβλέψει και ο ίδιος.
«Αναστάσεις» εκείνη την εποχή μπορούσε να πραγματοποιήσει μόνο ο Ανώτατος Ιερέας η ο Πατέρας της Κοινότητας. Εφόσον ο Ανώτατος Ιερέας ήταν ο Ιωσήφ Καϊάφας , ο άνθρωπος που ζήτησε την καταδίκη του Ιησού, απέμενε ο Πατέρας της κοινότητας για να τον «αναστήσει». Ο Πατέρας αυτός ,όπως ίσως θυμάστε, ήταν ο Σίμων ο Ζηλωτής. Στα Ευαγγέλια, αναφέρεται πως ο Ιησούς πάνω στον Σταυρό, λέει: «Πατέρα , εις τα χέρια σου παραδίδω το πνεύμα μου» και γνωρίζουμε πως κατά αυτήν την περίοδο, πατέρας του ήταν ο Σίμων ο Ζηλωτής.
Ο θάνατος του Ιησού επιβεβαιώνεται στις Γραφές από το «κέντημα» στα πλευρά του, με ένα δόρυ, που του έκανε ένας στρατιώτης «και ευθύς εξήλθεν αίμα και ύδωρ». Όμως δεν λέει πουθενά πως τον τρύπησε με το ακόντιο, αλλά πως «αυτού την πλευράν ένυξε» δηλαδή πως την έγδαρε. Επίσης λέει, πως έτρεξε αίμα και νερό από την πληγή του. Πρώτα από όλα δεν είναι λογικό να τρέξει νερό από πληγή είτε ζωντανού, είτε πεθαμένου. Σύμφωνα με την ιατρική επιστήμη (έκανα την σχετική έρευνα) το νερό δεν μπορεί να τρέξει από το ανθρώπινο σώμα μέσα από πληγή. Και το αίμα που τρέχει είναι δείγμα ζωής και όχι θανάτου, εφόσον μετά τον θάνατο σταματάει η κυκλοφορία του αίματος.
Ας δούμε, όμως, τι λένε και τα Ευαγγέλια επί του θέματος. Λένε , λοιπόν, πως ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία ήρθε και πήρε το σώμα του Ιησού για να το θάψει. Όταν αναφερόμαστε σε ένα ζωντανό άνθρωπο, χρησιμοποιούμε την λέξη σώμα. Π.χ. «αυτή η κοπέλα έχει ωραίο σώμα». Όταν θέλουμε να αναφερθούμε στο σώμα κάποιου πεθαμένου, όμως, λέμε για το πτώμα του. Η λέξη σώμα υπονοεί ένα ζωντανό κορμί, ενώ η λέξη πτώμα το πεθαμένο. Αυτά είναι βασικά ελληνικά και μην ξεχνάτε, πως η Καινή Διαθήκη, γράφτηκε στα ελληνικά. Ο Χριστός προφανώς επέζησε της σταυρώσεως. Ακόμα και το Κοράνι, αναφέρει πως ο Ιησούς έζησε και μετά την Σταύρωση. Στα ευαγγέλια, παρατηρείται μια διαφορά ως προς τον καθορισμό της ώρας της Σταύρωσης. Σε κάποια αναφέρεται πως έγινε την 3η απογευματινή και σε άλλα την 6η. Φαίνεται πως αυτή η διαφορά ώρας ήταν σημαντική. Εκείνη την εποχή, συνήθιζαν να χωρίζουν το 24ωρο σε 12 ώρες νύχτας και 12 ώρες μέρας. Ο Ιησούς είπε: «δεν υπάρχουν 12 ώρες σε μια μέρα;» Ο χρόνος μετρούνταν με την θέση του ήλιου και με την μέτρηση της διάρκειας των προσευχών από τους ιερείς. Το μέτρημα της ημερήσιας ώρας ξεκινούσε από το πρωί, από την ανατολή του ήλιου. Από καιρό σε καιρό η μέτρηση της μέρας άλλαζε, όπως άλλαζαν και οι εποχές. Προστίθονταν η αφαιρούνταν ώρες, ανάλογα με την εποχή. Εκείνο τον Μάρτιο, η μέρα ξεκινούσε στις 6 το πρωί. 'λλοτε πάλι, προστίθονταν ώρες στην νύχτα. Αυτό λογικά σημαίνει πως οι ώρες που προστίθονταν στην νύχτα, παίρνονταν από την διάρκεια της μέρας και έτσι είχαν 3 ώρες νύχτας, που στην ουσία ήταν μέρα! Αυτές οι 3 ώρες ήταν που έκαναν τη διαφορά στην σταύρωση του Ιησού. Ο λόγος ήταν , πως ενώ για τους περισσότερους ίσχυε το υπάρχον σύστημα μέτρησης της ώρας, για τους Εσσαίους, τους Ναζωραίους και κάποιες άλλες αιρέσεις υπήρχε άλλο σύστημα. Αυτοί άλλαζαν την ώρα από τα μεσάνυχτα. Δηλαδή ενώ για τους περισσότερους Εβραίους η ώρα ήταν η 3η απογευματινή, γι ' αυτούς ήταν η 6η απογευματινή. Και δεδομένου πως για τους περισσότερους Εβραίους το Σάββατο ξεκινούσε στις 9, για τους υπόλοιπους ξεκινούσε τα μεσάνυχτα, πράγμα που σημαίνει πως είχαν 3 ολόκληρες ώρες καιρό να κάνουν ότι είχαν να κάνουν πριν φύγει η Παρασκευή. Και γι 'αυτό τα Ευαγγέλια λένε πως «από την έκτην ώραν έγινε σκοτάδι εις όλην την γην μέχρι της ενάτης ώρας». Γιατί για αυτούς άλλαζε η μέρα σε νύχτα , με την προσθήκη αυτών των 3 ωρών. Και σε αυτό το χρονικό περιθώριο των 3 ωρών οι μαθητές του Ιησού, μπορούσαν να τον βοηθήσουν άνετα, αφού γι ' αυτούς ήταν ακόμα Παρασκευή, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που είχαν Σάββατο και όπως όλοι γνωρίζετε , το Σάββατο απαγορεύονταν κάθε φυσική δραστηριότητα, γιατί ήταν η μέρα του Θεού.
Έτσι, φτάνουμε σε ένα από τα πιο παρεξηγημένα σημεία της Βίβλου, και από κει, θα προχωρήσουμε σε άλλες εποχές μέσα στην Ιστορία, για να διηγηθούμε την γέννηση του γιου του Ιησού και της Μαγδαληνής , τον Σεπτέμβρη του 33 μ.χ. ένα από τα πιο παρεξηγημένα σημεία της Καινής Διαθήκης είναι και η Ανάληψη και συζητώντας γι 'αυτήν , θα ασχοληθούμε με τα 3 παιδιά του ιερού ζεύγους και των συγγενών αυτών.
Γνωρίζουμε από τα Ευαγγέλια πως η επικύρωση του γάμου του Ιησού και της Μαγδαληνής, στην Βηθανία, έγινε μια βδομάδα πριν την Σταύρωση και η Μαγδαληνή ήταν ήδη 3 μηνών έγκυος, προκειμένου να γεννήσει τον Σεπτέμβρη. Τι μας λένε τα Ευαγγέλια για τα γεγονότα εκείνου του Σεπτέμβρη; Τίποτα, αλλά οι Πράξεις των Αποστόλων αναφέρουν τον Σεπτέμβρη ως τον μήνα που έγινε η Ανάληψη του Ιησού στους ουρανούς. Όμως η λέξη «Ανάληψη δεν εμφανίζεται πουθενά στο αρχαίο κείμενο, το οποίο λέει: « Όταν είπε αυτά, εσηκώθηκε εις τον αέρα, ενώ εκείνοι(οι μαθητές) τον εκοιτούσαν, και ένα σύννεφο τον απέκρυψε από τα μάτια τους. Και καθώς εκοιτούσαν με προσοχήν προς τον ουρανόν, ενώ αυτός ανυψώνετο, αίφνης δυο άνδρες με ενδύματα λευκά εστάθηκαν κοντά τους και τους είπαν: 'νδρες Γαλιλαίοι, γιατί στέκεσθε και κοιτάζετε εις τον ουρανόν; Αυτός ο Ιησούς... θα έλθει κατά τον ίδιο τρόπο όπως τον είδατε να ανεβαίνει εις τον ουρανόν». Σε ένα άλλο σημείο λέει πως ο ουρανός θα πρέπει να δεχθεί τον Ιησού «έως την μέραν της αποκαταστάσεως του». Δεδομένου πως αυτός ήταν ο μήνας που θα γεννούσε η Μαγδαληνή, μήπως υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ της γέννας και της Αναλήψεως; Φυσικά υπάρχει και αυτό επιβεβαιώνεται από την μνεία της μέρας της αποκατάστασης. Δεν υπήρχαν νόμοι μόνο για την τελετή του γάμου, αλλά και νόμοι που αφορούσαν και την ίδια την έγγαμη ζωή. Οι κανόνες του Μεσσιανικού γάμου ήταν φυσικά διαφορετικοί από τους κανόνες που όριζαν τον γάμο των απλών θνητών. Οι Μεσσιανικοί γονείς τυπικώς χώριζαν μετά την γέννηση ενός παιδιού. Ακόμα μεγαλύτερη προτεραιότητα έδιναν στον κανόνα που έλεγε πως δεν έπρεπε να συνευρίσκονται άλλο μήνα πλην του Δεκεμβρίου, ώστε η γέννα να γίνονταν τον Σεπτέμβρη που γι 'αυτούς θεωρούνταν ιερός μήνας. Αυτόν τον κανόνα φυσικά, έσπασαν οι γονείς του Ιησού, και αυτός ήταν και ο λόγος που υπήρχε διχογνωμία μεταξύ των φίλων και των εχθρών του, για το αν ήταν πράγματι ο Μεσσίας. Όταν ένα Μεσσιανικό παιδί συλλαμβάνονταν την λάθος εποχή του χρόνου, η μητέρα τίθονταν σε απομόνωση, προκειμένου να κρύψει την ντροπή της και να αποφύγει την κατακραυγή του κόσμου. Το αναφέρει και ο Ματθαίος , λέγοντας πως «Ο άνδρας της ,ο Ιωσήφ, επειδή ήτο δίκαιος και δεν ήθελε να την εκθέσει, εσκέφθηκε να την διώξει κρυφά». Σε αυτή την περίπτωση, βέβαια, επενέβη ο Αρχάγγελος Συμεών που εκείνη την εποχή κρατούσε τον τίτλο του Γαβριήλ. Στα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας και στο Βιβλίο του Ενώχ, (που αποκλείστηκε από την Παλαιά Διαθήκη), αναφέρεται πως οι Αρχάγγελοι ήταν οι Αρχιερείς του Κουμράν, κρατώντας τίτλους όπως Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ, Σαριήλ κλπ.
Στην περίπτωση του Ιησού και της Μαγδαληνής, ωστόσο, τηρήθηκε αυτός ο νόμος κατά γράμμα, και το πρώτο τους παιδί γεννήθηκε τον Σεπτέμβρη του 33 μ.χ. αφού είχε προηγηθεί η συνεύρεση τους τον Δεκέμβρη του 32 μ.χ. Από την ώρα της γέννησης του παιδιού, το ζευγάρι έπρεπε να χωρίσει για 3 χρόνια, αν το παιδί ήταν κορίτσι, και για 6 χρόνια αν το παιδί ήταν αγόρι. Ο γάμος τους θα γίνονταν «κανονικός» μόνο την ύστατη ώρα της αποκατάστασης. Εντωμεταξύ, η γυναίκα και το παιδί θα εισχωρούσαν στους κόλπους κάποιας πίστης, ενώ ο πατέρας θα έμπαινε στο «Βασίλειο των Ουρανών». Αυτό το Βασίλειο των Ουρανών ήταν στην συγκεκριμένη περίπτωση, το Ανώτατο Εσσαϊκό Μοναστήρι που βρίσκονταν στο Μίρντ, κοντά στην Νεκρά Θάλασσα, και η τελετή εισαγωγής γίνονταν από τους Αρχιερείς, κάτω από την επίβλεψη του εκάστοτε διορισμένου Ηγέτη των Προσκυνητών. Στην Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο Έξοδος, οι Ισραηλίτες προσκυνητές οδηγήθηκαν στην Γη της Επαγγελίας από ένα «σύννεφο» και σύμφωνα με την ορολογία της Εξόδου, ο Ηγέτης των Προσκυνητών ονομάζονταν και σύννεφο.
Έτσι, αν τώρα διαβάσουμε ξανά τις Πράξεις των Αποστόλων και με βάση τις πληροφορίες που αποκομίσαμε, θα διαπιστώσουμε ότι: ο Ιησούς ανέβηκε με την βοήθεια του σύννεφου(Ηγέτη των Προσκυνητών) στο Βασίλειο των Ουρανών (το Ανώτατο Εσσαϊκό Μοναστήρι) και οι άντρες με τα λευκά (Αρχάγγελοι- Αρχιερείς) είπαν πως θα γυρίσει την ώρα της Αποκατάστασης (του Μεσσιανικού Γάμου).
Αν τώρα δούμε την Επιστολή του Απόστολου Παύλου προς Εβραίους, ανακαλύπτουμε πως εξηγεί το γεγονός της Ανάληψης με κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες, αφού ο Παύλος λέει πως ο Ιησούς εισήλθε στην ιεροσύνη του ουρανού, ενώ δεν κατείχε ιερατικό αξίωμα. Εξηγεί πως ο Ιησούς από την μεριά του πατέρα του (του Ιωσήφ) ανήκε στην Δαυιδική οικογένεια που κρατούσε το δικαίωμα της Βασιλείας, αλλά δεν είχε δικαίωμα στα ιερατικά αξιώματα γιατί αυτά ήταν αποκλειστικά δικαιώματα της γενιάς του Ααρών και του Λευί. Όμως , όπως λέει ο Παύλος μια ειδική συγκατάθεση δόθηκε γιατί, όπως η ιεροσύνη άλλαξε ,έτσι έπρεπε να αλλάξει και ο νόμος. Σαν αποτέλεσμα αυτής της ανάγκης αλλαγής του νόμου, εξηγεί πως ο Ιησούς κατάφερε να μπει στην Βασιλεία των Ουρανών.
Έτσι, τον Σεπτέμβρη του 33 μ.χ. η Μαγδαληνή γέννησε το πρώτο της παιδί και ο Ιησούς μπήκε στην Βασιλεία των Ουρανών. Δεν υπάρχει καμιά αναφορά που να δείχνει πως το παιδί ήταν αγόρι, (όπως υπάρχει για τα επόμενα δυο) και δεδομένου του γεγονότος πως ο Ιησούς γύρισε 3 χρόνια αργότερα, υποθέτουμε πως το παιδί ήταν κορίτσι. Ακολουθώντας τις χρονολογίες που μας δίνουν οι Πράξεις, βλέπουμε πως τον Σεπτέμβρη του 37 μ.χ. ένα δεύτερο παιδί γεννήθηκε και μετά ένα τρίτο τον Σεπτέμβρη του 44 μ.χ. Η περίοδος μεταξύ των 2 γεννήσεων κατά την διάρκεια της δεύτερης αποκατάστασης, μας υποδεικνύει πως το δεύτερο παιδί ήταν σαφέστατα αγόρι. Επίσης οι κωδικοποιημένες αναφορές στις Πράξεις ορίζουν και το τρίτο παιδί σαν αγόρι. Σύμφωνα με τα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας, οτιδήποτε «κρυφό» υπάρχει στην Καινή Διαθήκη σηματοδοτείται από την φράση-κλειδί : ο έχων ώτα ακουέτω. Όταν αυτοί οι κώδικες και οι αλληγορίες κατανοηθούν, δεν χάνουν ποτέ το νόημα τους. Σημαίνουν πάντα το ίδιο πράγμα όπου χρησιμοποιούνται, και όταν χρησιμοποιούνται είναι για να καλύψουν το κενό που θα δημιουργηθεί με την έλλειψη τους. Για παράδειγμα , τα Ευαγγέλια μας εξηγούν πως ο Ιησούς ονομάζονταν και ο Λόγος του Θεού. «Και ο Λόγος ενσαρκώθηκε...» κλπ. Ο Ιωάννης μπαίνει σε μεγάλο κόπο προκειμένου να μας εξηγήσει ποιος είναι ο Λόγος του Θεού και επόμενα χωρία λένε: «ο Λόγος του Θεού στάθηκε δίπλα στην λίμνη» και «ο Λόγος του Θεού ήταν στην Σαμάρεια». Μηνύματα που περιέχουν πληροφορίες για την καρπερότητα και την καινούργια ζωή μας παρέχει η Παραβολή του Σπορέα του οποίου η σοδειά «γέννησε φρούτα και αυξήθηκε...». Έτσι, όταν λέγεται, «ο Λόγος του Θεού αυξήθηκε» «ο έχων ώτα ακουέτω» θα καταλάβουμε πως εννοεί ότι ο Ιησούς αυξήθηκε, δηλαδή έκανε γιο. Υπάρχουν 2 τέτοια χωρία στις Πράξεις που ακολουθούν τις χρονολογίες 37 και 44 μ.χ.
Ίσως το πιο παρεξηγημένο βιβλίο της Καινής Διαθήκης είναι η Αποκάλυψις του Ιωάννου, που διαστρέβλωσε το νόημα του η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Αυτό το βιβλίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Είναι γεμάτο με υπερφυσικές αναφορές, με φρικιαστικές λεπτομέρειες και, εν ολίγοις, δεν έχει το νόημα που προσπάθησε να του δώσει η εκκλησία. Δεν είναι κάποιο εσχατολογικό κείμενο η ένα προφητικό βιβλίο. Το κείμενο δεν ονομάζεται «Η Προφητεία» η «Η Προειδοποίηση». Ονομάζεται «Η Αποκάλυψη».
Λοιπόν τι μας αποκαλύπτει το βιβλίο; Χρονολογικά, η ιστορία του ακολουθεί τις Πράξεις των Αποστόλων και η Αποκάλυψη του Ιωάννη είναι στην πραγματικότητα η συνεχιζόμενη ιστορία του Ιησού και της Μαγδαληνής και των γιων τους, ειδικά του μεγαλύτερου γιου τους του Ιησού Ιούστου. Ακολουθεί την ζωή του και μιλάει λεπτομερώς για τον γάμο του, μαζί με την γέννηση του δικού του γιου. Αυτό το βιβλίο δεν είναι τελικά ένα προειδοποιητικό μήνυμα η ένα εσχατολογικό κείμενο, όπως μας το παρουσιάζει η εκκλησία, αλλά είναι αυτό που μας λέει και ο τίτλος του: Αποκάλυψη!
Όπως είδαμε νωρίτερα, οι επίσημοι ιερείς έφεραν το όνομα «ψαράδες», οι βοηθοί τους «αλιείς» και οι δοκιμαζόμενοι στην πίστη υποψήφιοι, «ψάρια». Ο Ιησούς απέκτησε τον τίτλο «ψαράς» όταν εισήλθε στην Βασιλεία των Ουρανών, μα μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχε κανένα απολύτως ιερατικό αξίωμα. Οι ιερατικοί κανόνες των Λευιτών ιερέων καθόριζαν πως στους υποψηφίους έπρεπε να δοθούν 5 κομμάτια ψωμιού και 2 ψάρια, αλλά μόνο σε αυτούς που ήταν κατά συνθήκην Ιουδαίοι. Σαμαρείτες και λοιποί δεν είχαν δικαίωμα στην λήψη αυτής της τροφής και επομένως δεν μπορούσαν να κρατήσουν ιερατικό η άλλο αξίωμα. Πράγματι, αυτό το ιεροτελεστικό ήταν που εκτέλεσε ο Ιησούς στον περίφημο «χορτασμό των 5 χιλιάδων», γιατί διεκδικούσε το δικαίωμα να εισαχθεί στα ιερατικά αξιώματα. Προσφέροντας, αυτήν την τροφή σε όλο αυτόν τον κόσμο που προφανώς δεν είχε τα δικαιώματα των Ιουδαίων μια και υπήρχαν και άλλες φυλές ,εισήγαγε μια καινοτομία στους ιερούς κανόνες. Εκτός του ότι λέγονταν «ψαράς» πλέον ο Ιησούς, επίσης αναφέρεται με το όνομα Χριστός. Η λέξη Χριστός στα ελληνικά σημαίνει χρισμένος (Βασιλιάς δηλαδή) η χρήσιμος. Αλλά τότε θα ονομάζονταν Χρηστός (δηλαδή χρήσιμος. Οπότε υποθέτουμε πως το Χριστός μάλλον σημαίνει αυτός που είναι χρισμένος σε κάποια εξουσία, ίσως Βασιλιάς. Οπότε λέγοντας το όνομα Ιησούς Χριστός εννοούμε τον Βασιλιά Ιησού.και η Βασιλική του κληρονομιά προερχόταν από τον Βασιλικό Οίκο του Ιούδα (Οίκος του Δαυίδ) όπως αναφέρθηκε τόσες φορές στα ευαγγέλια και στις επιστολές του Απόστολου Παύλου.
Επομένως, από το 33 μ.χ. έφερε τον τίτλο του Ιερέα Χριστού, η όπως πολύ συχνά έχει αναφερθεί του Βασιλιά Ψαρά. Αυτός ο ορισμός, όπως θα δούμε, έμελλε να γίνει ένα κληρονομικό και δυναστειακό αξίωμα για τους απογόνους του, που αργότερα όλοι ονομάστηκαν Βασιλιάς Ψαράς και ήταν στενά συνδεδεμένοι με τον μύθο του 'γιου Δισκοπότηρου.
Πριν την γέννηση του δεύτερου γιου της το 44 μ.χ. η Μαρία η Μαγδαληνή εξορίστηκε από την Ιουδαία ακολουθώντας έναν πολιτικό ξεσηκωμό στον οποίο ενεπλάκη. Μαζί με τον Φίλιππο, τον Λάζαρο και μερικούς πιστούς, ταξίδεψε (με την συγκατάθεση του Βασιλιά Ηρώδη-Αγρίππα ΙΙ) για να ζήσει σε μια επαρχία κοντά στην Λυών της Γαλλίας.
Από εκείνους τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους, μέσα από την Μεσαιωνική Εποχή και έως την Αναγέννηση, η πορεία της Μαγδαληνής σημαδεύτηκε από απαστράπτοντα χειρόγραφα και υπέροχα κείμενα, ειδικά στην Προβηγκία και το Λανγκουεντόκ, κάτι που φαίνεται όχι μόνο στα σκοτεινά αρχεία κάποιων βιβλιοθηκών, αλλά και στην Ρωμαιοκαθολική λογοτεχνία-μέχρι που η ιστορία της «φιμώθηκε» από το Βατικανό. Η εξορία της Μαγδαληνής φαίνεται και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, που αναφέρεται πως ήταν και έγκυος εκείνη την περίοδο. Επίσης λέει πως η Μαγδαληνή, οι γιοι της και οι κληρονόμοι της καταδιώχθηκαν από τις Ρωμαϊκές αρχές: «Ήτο έγκυος και εφώναζε από τους πόνους και την αγωνίαν να γεννήσει. Εφάνηκε τότε ένα άλλο σημείον εις τον ουρανόν. Ιδού, ένας μεγάλος κόκκινος δράκος με επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. Εις τα κεφάλια του ήσαν επτά στέμματα. Και η ουρά του έσυρε το τρίτον των αστέρων του ουρανού και τους έρριξε εις την γην. Ύστερα εστάθηκε ο δράκος εμπρός εις την γυναίκα, που ήτο ετοιμόγεννη, δια να καταφάγει το παιδί της, μόλις θα το εγεννούσε. Και εγέννησε παιδί αρσενικό, εκείνον ο οποίος μέλλει να ποιμάνει όλα τα έθνη με σιδερένια ράβδον. Αλλά το παιδί της αρπάχτηκε προς τον Θεόν και προς τον θρόνον του. Και η γυναίκα έφυγε εις την έρημον, όπου έχει τόπον ετοιμασμένον δι' αυτήν από τον Θεόν δια να την τρέφουν εκεί χίλιες διακόσια εξήντα ημέρες.» Και παρακάτω αποκαλύπτει ότι αφού πετάχτηκε ο δράκος στην γη, μετά την μάχη του με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και τους αγγέλους του, «κατεδίωξε την γυναίκα που εγέννησε το αρσενικό παιδί. Αλλ' εδόθηκαν εις την γυναίκα δυο πτέρυγες του αετού του μεγάλου, δια να πετάξει εις τον τόπον της εις την έρημον, όπου θα τρέφεται έναν καιρόν, δυο καιρούς και μισόν καιρόν, μακρυά από το φίδι. Τότε το φίδι έχυσε από το στόμα του νερό σαν ποτάμι, πίσω από την γυναίκα, δια να την παρασύρει. Αλλ' η γη εβοήθησε την γυναίκα και άνοιξε η γη το στόμα της και κατάπιε το ποτάμι που έχυσε ο δράκος από το στόμα του. Και ωργίσθηκε ο δράκος εναντίον της γυναίκας και έφυγε δια να πολεμήσει εναντίον των λοιπών παιδιών της, εκείνων που τηρούν τας εντολάς του Θεού και δίνουν μαρτυρία δια τον Ιησουν».
Ήταν στην Γαλλία η Μαγδαληνή που μετέφερε το Sangrèal (το Βασιλικό Αίμα, το 'γιο Δισκοπότηρο) και εκεί που έζησαν και μεγάλωσαν τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους για περισσότερα από 300 χρόνια. Οι απόγονοι τους απέκτησαν εκεί τον τίτλο Βασιλιάς Ψαράς (Fisher King) για πρώτη φορά. Το αιώνιο σύνθημα όλων αυτών των Βασιλιάδων, ήταν «Στην Δύναμη» και ήταν εμπνευσμένο από το όνομα του προγόνου τους του Βοόζ που ήταν προπάππους του Δαυίδ και το όνομα του σήμαινε «Στην Δύναμη». Όταν μεταφράσθηκε στα λατινικά, έγινε «Ιn Fortis» και σε μια παράφραση του, «Αnfortas» που είναι το κλασικό πλέον όνομα του Fisher King στο μύθο του Δισκοπότηρου. Μπορούμε τώρα να γυρίσουμε στον παραδοσιακό συμβολισμό του Δισκοπότηρου σαν ένα δοχείο που περιέχει το Αίμα του Ιησού. Επίσης αν αναλογιστούμε την ευρύτερη έννοια του δοχείου αυτού θα δούμε πως γύρω στο 3500 π.χ. το δοχείο συμβόλιζε το θηλυκό στοιχείο. Αυτό που εννοούσε συγκεκριμένα ήταν πως το δοχείο συμβόλιζε την γυναικεία μήτρα και την ικανότητα της στην γέννηση της ζωής. Αυτονόητα πράγματα, δηλαδή, έστω και για την σημερινή εποχή.
Και έτσι, η Μαγδαληνή πήγε στην Γαλλία ( η Γαλατία όπως λέγονταν τότε) κουβαλώντας μαζί της το Sangrèal μέσα στο Ιερό Δοχείο που συμβόλιζε όπως είπαμε, η μήτρα της και όπως αναφέρεται στην Αποκάλυψη. Και το όνομα του δεύτερου γιου της ήταν Ιωσήφ.
Το παραδοσιακό εσωτερικό σύμβολο του άνδρα ήταν η λεπίδα η το κέρατο ( καμία σχέση με τον προβλεπόμενο συνειρμό) και συνήθως αναπαρίστονταν με ένα σπαθί η ένα μονόκερο. Στην Παλαιά Διαθήκη, στους Ύμνους του Σολομώντα και στους Ψαλμούς του Δαυίδ ο μονόκερως σχετίζονταν με την βασιλική οικογένεια του Ιούδα και γι αυτόν τον λόγο οι Καθαροί της Προβηγκίας χρησιμοποιούσαν αυτό το μυθικό τέρας για να συμβολίσουν το 'γιο Δισκοπότηρο.
Η Μαρία η Μαγδαληνή πέθανε στην Προβηγκία το 63 μ.χ. Την ίδια χρονιά έχτισε και ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία το διάσημο παρεκκλήσι στο Γκλαστονμπέρυ της Αγγλίας, σαν ένα μνημείο στην Μεσσιανική Βασίλισσα. Αυτή ήταν η πρώτη «ισόγεια» χριστιανική εκκλησία(λόγω των διωγμών των χριστιανών οι εκκλησίες ήταν συνήθως σε κατακόμβες η σε υπόγεια) στον κόσμο και την επόμενη χρονιά, ο γιος της Μαγδαληνής, ο Ιησούς Ιούστος την αφιέρωσε στην μνήμη της. Ο Ιησούς ο Νεώτερος είχε ξαναβρεθεί στην Αγγλία και άλλη φορά στην ηλικία των 12 ετών μαζί με τον Ιωσήφ, το 49 μ.χ. Αυτό το γεγονός ήταν που ενέπνευσε και τον γνωστό William Blake να γράψει το εξαίσιο ποίημα του Ιερουσαλήμ «...και αυτά τα πόδια σ' εκείνους τους αρχαίους καιρούς, περπάτησαν στης Αγγλίας την βουνίσια πρασινάδα...».
Αλλά ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, ο άνθρωπος που χειρίστηκε εν λευκώ τα θέματα ταφής του Ιησού εκ μέρους της οικογένειας του; Και γιατί η μητέρα του Ιησού, η γυναίκα του και το λοιπό σοι επέτρεψαν στον Ιωσήφ κάτι τέτοιο;
Γύρω στο 900 μ.χ. ( αρκετά αργά, δεν νομίζετε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αποφάσισε να ανακοινώσει πως ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας ήταν ο θείος της Μαρίας, της μητέρας του Ιησού. Και από εκείνη την ανακοίνωση και μετά, τα πορτραίτα που τον αφορούν τον δείχνουν αρκετά γερασμένο κατά την ώρα της Σταύρωσης, όταν ήδη η Μαρία ήταν γύρω στα 50. Προ της ανακοινώσεως βέβαια, τα αρχεία έδειχναν πως ο Ιωσήφ ήταν πολύ νεώτερος. Έχει καταγραφεί πως πέθανε στις 27 Ιουλίου του 82 μ.χ. σε ηλικία μόλις 80 χρονών! Οπότε θα πρέπει να ήταν 31 κατά την διάρκεια της Σταύρωσης.
Για την ακρίβεια, ο Ιωσήφ ήταν ο αδερφός του Ιησού, ο Ιάκωβος, και ο τίτλος του δεν σήμαινε κάποιο τόπο. Πολύ απλά, η Αριμαθαία δεν υπήρξε ποτέ! Οπότε σίγουρα δεν μας είναι άγνωστο πια, γιατί αυτός διαπραγματεύτηκε την ταφή του Ιησού με τον Πιλάτο.
Ο τίτλος Αριμαθαία όμως τι μπορεί να σημαίνει αφού δεν ήταν ονομασία τοποθεσίας; Μάλλον είναι παραφθορά της Ελληνο-εβραϊκής φράσης « χα-Ράμα-Θεο » που σημαίνει «της Θεϊκής Υψηλότητας» η «της Βασιλικής Υψηλότητας». Εφόσον ο Ιησούς ήταν ο κύριος εκφραστής της Μεσσιανικής Δυναστείας, ο Χριστός, δηλαδή ο Βασιλιάς, ο αδελφός του ο Ιάκωβος θα έπρεπε να ήταν ο Εστεμμένος Πρίγκιπας, ο χα-Ράμα-Θεο. Στην Ναζαρηνή ιεραρχία ο Εστεμμένος Πρίγκιπας πάντα κρατούσε τον τίτλο του «Ιωσήφ», όπως ο Ιησούς κρατούσε τον τίτλο «Δαυίδ» και η γυναίκα του ήταν «Μαρία».
Στις αρχές του 5ου αιώνα οι απόγονοι του Ιησού και της Μαγδαληνής, οι Fisher Kings, ενώθηκαν με τους Σικαμβριανούς Φράγκους με γάμο, και μια καινούργια γραμμή της Μεσσιανικής Δυναστείας ξεκίνησε. Αυτοί ήταν οι γνωστοί Μεροβηγκιανοί Βασιλείς, αυτοί που εγκαθίδρυσαν την Γαλλική Μοναρχία.
Από την Μεροβηγκιανή διαδοχή, ένα άλλο κομμάτι της οικογένειας ίδρυσε το ανεξάρτητο Ιουδαϊκό Βασίλειο στην νότια Γαλλία: το Βασίλειο της Σεπτι-μάνια που τώρα είναι ευρύτερα γνωστό ως Λανγκουεντόκ. Και οι πρίγκιπες της Τουλούζ, της Ακουιτανίας και της Προβηγκίας συγγένευαν με την Μεσσιανική οικογένεια του 'γιου Δισκοπότηρου. Η Σεπτιμάνια εντάχθηκε στον Βασιλικό Οίκο του Δαυίδ το 768 και ο πρίγκιπας Βερνάρδος της Σεπτιμάνια αργότερα παντρεύτηκε την κόρη του Αυτοκράτορα Καρλομάγνου.
Επίσης, από τους Fisher Kings ήρθε και άλλο ένα παράλληλο κομμάτι της οικογένειας που μετείχε στην διαδοχή της Γαλλίας. Όπως οι Μεροβηγκιανοί Βασιλείς συνέχιζαν την πατριαρχική «αρσενική» κληρονομιά του Ιησού, η άλλη γραμμή διαιώνιζε την μητριαρχική κληρονομιά της Μαγδαληνής, σε μια «θηλυκή» γραμμή. Αυτές ήταν οι δυναστικές Βασίλισσες του 'βαλον στην Βουργουνδία, ο Οίκος των ντελ Ακς, που σημαίνει «από τα νερά», ένας οίκος αφιερωμένος στην Μαγδαληνή, όταν περιόδευε στην Θάλασσα της Προβηγκίας.
Όσοι θυμάστε τώρα τον μύθο του Αρθούρου σίγουρα αναγνωρίζετε την τρομερή σημασία που έχουν οι Μεσσιανική δυναστεία των Fisher Kings, οι Βασίλισσες του 'βαλον και ο Οίκος των ντελ Ακς (που στο Αρθουριανό ρομάντζο παραφράστηκε σε ντε Λακ).
Οι απόγονοι του Ιησού αποτελούσαν πάντοτε μια μόνιμη απειλή για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, γιατί ήταν οι νόμιμοι ηγέτες της πραγματικής Ναζαρηνής Εκκλησίας. Εδώ που τα λέμε, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν , γιατί δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα «υβριδικό» κίνημα πλαισιωμένο από νεο-παγανικές αντιλήψεις , σε ένα Ιουδαϊκό φόντο.
Ο Ιησούς γεννήθηκε το 7 π.χ. και τα γενέθλια του ήταν την 1η Μαρτίου, με «επίσημα» βασιλικά γενέθλια στις 15 Σεπτεμβρίου για να ταιριάζει με τους κανόνες της Δυναστικής κληρονομιάς.
Όταν όμως συστάθηκε η πρώτη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, τον 4ο αιώνα, ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος αγνόησε αυτές τις 2 ημερομηνίες και εισήγαγε την 25η Δεκεμβρίου σαν την ημερομηνία γέννησης του Χριστού, για να πέφτει μαζί με την παγανιστική γιορτή του Ήλιου που γινόταν την ίδια μέρα. Αργότερα, στην Οικουμενική Σύνοδο του 664 που έγινε στο Γουίτμπυ, οι Επίσκοποι έκαναν το ίδιο και με την Κέλτικη γιορτή του Πάσχα (στα κέλτικα Εόστρε) που ήταν η Βασίλισσα της 'νοιξης και της Καρπερότητας, και «κόλλησαν» την γνωστή χριστιανική γιορτή, μαζί με αυτήν της Κέλτικης, και σαν να μην έφτανε αυτό, αλλά την έκαναν να συμπέσει με την Εβραϊκή γιορτή του Πάσχα ( το γνωστό πέρασμα των Ιουδαίων).
Παρόλο τον πόλεμο που τους είχε επιβάλλει η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, οι Μεσσιανικοί απόγονοι συνέχιζαν να κυριαρχούν, ιδρύοντας συνεχώς Ναζαρηνές και Κέλτικες Εκκλησίες και εγκαθιδρύοντας Βασίλεια στην Ευρώπη και κυρίως στην Βρετανία. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ίδρυσε την Ιερά Εξέταση, γιατί κρατούσαν ένα ηθικό και κοινωνικό κώδικα που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τις προσταγές της. Αυτό ήταν αρκετά φανερό όταν γύρω στον 13ο αιώνα, οι Ναίτες Ιππότες, είχαν αναπτύξει τον σεβασμό προς το γυναικείο φύλο, που οφείλονταν στην πεποίθηση τους για την Μητέρα του Δισκοπότηρου, την Βασίλισσα Μαρία Μαγδαληνή. Προ των Μεσαιωνικών χρόνων η ιστορία του Ιησού και της Μαγδαληνής ήταν αρκετά γνωστή και όχι μόνο μεταξύ των άμεσα εμπλεκομένων. Αλλά όταν ξεκίνησε η βάναυση Ιερά Εξέταση το «θεάρεστο» έργο της , όλη η Ναζαρηνή και Μεσσιανική κληρονομιά αναγκάστηκε να «θαφτεί» για να επιβιώσει. Γιατί όμως όλο αυτό το μένος εναντίον των Μεσσιανικών υποστηρικτών; Ίσως, επειδή οι Ναίτες Ιππότες είχαν γυρίσει από τις Σταυροφορίες στους 'γιους Τόπους, φέρνοντας μαζί τους σημαντικά έγγραφα που υπονόμευαν το έργο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αλλά και έφτιαξαν τις δικές τους εκκλησίες σε αντίθεση με την Ρώμη. Αυτές δεν ήταν οποιεσδήποτε εκκλησίες, ήταν τα μεγαλύτερα θρησκευτικά μνημεία που χτίστηκαν ποτέ στον Δυτικό κόσμο: οι καθεδρικοί ναοί της Νότρ Ντάμ στην Γαλλία.
Παρά την σημερινή τους εμφάνιση, αυτοί οι εντυπωσιακοί Γοτθικοί Καθεδρικοί Ναοί δεν είχαν καμία σχέση με την τότε Χριστιανική Εκκλησία. Χρηματοδοτήθηκαν και χτίστηκαν από τους Ναίτες Ιππότες και ήταν αφιερωμένοι στην Μαρία Μαγδαληνή-Νότρ Ντάμ, την οποίαν αποκαλούσαν «Δισκοπότηρο του Κόσμου». Αυτό φυσικά, ερχόταν σε αντίθεση με τις αρχές που δίδασκε η εκκλησία, και οι επίσκοποι απάντησαν με αφιερώσεις άλλων ναών στην Μαρία, την Μητέρα του Χριστού. Παρήγγειλαν όμως, όλα τα έργα τέχνης που απεικόνιζαν την Μαρία, να την δείχνουν να φοράει μόνο μπλε και άσπρα χρώματα, ώστε να μην διεκδικεί ιερατικά αξιώματα από την αντροκρατούμενη Ρωμαϊκή Εκκλησία.
Η Μαρία Μαγδαληνή, από την άλλη απεικονίζονταν πάντα, από τους λαμπρότερους καλλιτέχνες του κόσμου, φορώντας την κόκκινη τήβεννο του Καρδινάλιου η την μαύρη ρόμπα της Ναζαρηνής Ανώτατης Ιέρειας και η Εκκλησία δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι αυτό. Το μόνο ίσως, που μπορούσαν να κάνουν -όπως και έγινε- ήταν να διακηρύξουν πως αυτή η πρακτική ήταν αμαρτωλή και αιρετική.
Ήταν άλλωστε και η εποχή αυτή που διάλεξε το Βατικανό να κηρύξει τον θεσμό του Δισκοπότηρου σαν αιρετικό. Η αυθεντική Ναζαρηνή Εκκλησία του Ιησού έγινε αυτό που λέμε «υπόγειο ρεύμα», βοηθούμενη από επιφανείς καλλιτέχνες, όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Σάντρο Μποτιτσέλι και άλλοι.
Εκείνες τις μέρες η εκκλησία «γυάλιζε» τα περισσότερα καλλιτεχνικά έργα, για να έχει τον απόλυτο έλεγχο σε αυτό που «έβγαινε» προς τα έξω. Για να αποφύγουν την λογοκρισία οι πιστοί της παράδοσης του Δισκοπότηρου, έκαναν τα γραπτά τους αλληγορικά, με μυστικούς κώδικες και κρυφά μηνύματα, διανθισμένα με εσωτερικές γραφές , χαρτιά Ταρώ και συμβολικά καλλιτεχνήματα.
Μα γιατί ο μύθος του Δισκοπότηρου και τα κείμενα του Μέρλιν αποτελούσαν τέτοια απειλή για την Ρωμαϊκή Εκκλησία; Μάλλον επειδή αυτά τα κείμενα περιέγραφαν την πραγματική ιστορία του Δισκοπότηρου και της γραμμής αίματος που την ακολουθούσε, την οποία είχαν αποκηρύξει οι Πάπες και οι Επίσκοποι, που είχαν εκλεχθεί για να συνεχίσουν την «Αποστολική Διαδοχή».
Η οποία Αποστολική Διαδοχή υποτίθεται πως είχε παραδοθεί σε αυτούς από τον πρώτο επίσκοπο Ρώμης, τον Απόστολο Πέτρο. Το μόνο πράγμα που έχει να κάνει κάποιος, είναι να κοιτάξει στα αρχεία των Αποστολικών Θεσμών, για να διαπιστώσει πως αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο Πέτρος δεν ήταν ποτέ Επίσκοπος Ρώμης η οπουδήποτε αλλού. Οι Αποστολικοί κανόνες αναφέρουν πως ο πρώτος επίσκοπος Ρώμης ήταν ο Πρίγκιπας της Βρετανίας, Λίνος ο Α΄ που αναφέραμε πιο πάνω.
Τοποθετήθηκε εκεί από τον ίδιο τον 'γιο Πέτρο, και η θητεία του διήρκεσε περίπου 12 χρόνια. Το ποιος ήταν ο Λίνος το αναφέραμε πριν όπως και το ότι ήταν Πέντραγκον. Από τα 1100 περίπου, οι πανίσχυροι Ναίτες Ιππότες και οι Καθεδρικοί Ναοί τους αντιπροσώπευαν μια απειλή για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, βγάζοντας στην φόρα την κληρονομιά του Ιησού και της Μαγδαληνής.
Οι Καρδινάλιοι γνώριζαν πως το δημιούργημα τους (η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία), θα κατέρρεε αν άφηναν τους Μεσσιανικούς απογόνους να πάρουν το πάνω χέρι. Έπρεπε να διαλυθούν! Και έτσι, η βάναυση Ιερά Εξέταση εξαπέλυσε απάνθρωπο διωγμό εναντίον αυτών που παρέκκλιναν από τις διδαχές της.
Όλα ξεκίνησαν το 1208, όταν ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΙΙ έστειλε 30000 στρατιώτες στο Λανγκουεντόκ, μια επαρχία της Νότιας Γαλλίας. Αυτό ήταν το σπίτι των Καθαρών, που έλεγαν πως ήταν οι Φύλακες ενός μεγάλου και ιερού θησαυρού-ένα μυστικό που μπορούσε να αναποδογυρίσει την Εκκλησία και την Χριστιανοσύνη. Η επιχείρηση αυτή ονομάστηκε από τον Πάπα, Αλμπιγκεσιανή Σταυροφορία και κράτησε 36 ολόκληρα χρόνια, στην διάρκεια της οποίας δεκάδες χιλιάδες αθώων σφάχτηκαν, αλλά ο μυστικός θησαυρός ποτέ δεν βρέθηκε.
Το κύριο σώμα της Ιεράς Εξετάσεως ιδρύθηκε από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΧ, κατά την διάρκεια αυτής της σφαγής, το 1231, και τέθηκε αμέσως σε εφαρμογή εναντίον όποιου υποστήριζε την αίρεση του Δισκοπότηρου. Έως το 1252, τα βασανιστήρια για τους «αιρετικούς» ήταν ήδη επιβεβλημένα καθώς και η εκτέλεση τους στην πυρά. Η λέξη «αίρεση» ήταν μια κατηγορία που φόρτωναν στα άτυχα θύματα τους, που υποχρεώνονταν να ομολογήσουν πως ήταν όργανα του διαβόλου. Όταν ομολογούσαν, τους εκτελούσαν. Οι περισσότεροι δυστυχισμένοι, ομολογούσαν γρήγορα για να αποφύγουν τα τρομερά βασανιστήρια που υποβάλλονταν, όσοι είχαν την ατυχία να κατηγορηθούν. Σε αυτά τα βασανιστήρια πέθαιναν ούτως η άλλως και έτσι, θέλοντας να αποφύγουν τον πόνο, ομολογούσαν ότι τους ζητούσαν. Αυτοί οι διωγμοί και τα μαρτύρια, συνεχίστηκαν για περισσότερα από 400 χρόνια, και επεκτάθηκαν σε Μουσουλμάνους, Εβραίους και Προτεστάντες. Η Ιερά Εξέταση παρόλα αυτά δεν διαλύθηκε ποτέ. Μόλις το 1965, μετονομάστηκε σε «Ιερό Συμβούλιο» και οι αρμοδιότητες του, θεωρητικά, ισχύουν μέχρι σήμερα.
Ανεξάρτητα από τους διωγμούς της Ιεράς Εξέτασης, το Ναζαρηνό Κίνημα ακολουθούσε τον σκοπό του, και η ιστορία του Δισκοπότηρου διαιωνίστηκε μέσα από την λογοτεχνία, όπως «το Μέγα 'γιο Δισκοπότηρο»(Grand Saint Grail) και η «Ανώτερη Ιστορία του 'γιου Δισκοπότηρου»(High History of the Holy grail). Αυτά τα κείμενα χρηματοδοτήθηκαν από τους Ναίτες Ιππότες, από τους Οίκους του Δισκοπότηρου στην Γαλλία (Οίκος Champagne, Anjou κλπ) και σε αυτό το στάδιο, τα Αρθουριανά ρομάντζα έγιναν το δημοφιλές όχημα για την συνέχιση της παράδοσης του Δισκοπότηρου. Σαν αποτέλεσμα αυτής της δημοτικότητας ,οι Ναίτες Ιππότες έγιναν στόχος της Ιεράς Εξέτασης το 1307, όταν ο Πάπας Κλήμης V και ο Βασιλιάς Φίλιππος IV, συνεργάστηκαν για να τους διαλύσουν. Τα παπικά στρατεύματα, όργωσαν κυριολεκτικά την Ευρώπη για να ανακαλύψουν τους περίφημους θησαυρούς των Ναϊτών και τα πολύτιμα έγγραφα τους , αλλά όπως συνέβη και στον πόλεμο με τους Καθαρούς, δεν βρήκαν απολύτως τίποτα. Παρόλα αυτά, πολλοί Ναίτες βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν, και όσοι σώθηκαν διέφυγαν σε άλλα μέρη στην Ευρώπη, μακριά από την Παπική εξουσία. Αλλά οι πιστοί των Ναϊτών δεν είχαν χαθεί εντελώς. Όσο τα στρατεύματα του Βατικανού έψαχναν μάταια να βρουν τον θησαυρό, αυτός και τα απόρρητα ντοκουμέντα τους βρίσκονταν κλειδωμένα στο Chapter House Treasury στο Παρίσι. Ήταν υπό την προστασία των Μεγάλων Ναϊτών Ιπποτών του Αγίου Αντωνίου ( Templar Grand Knights of St Anthony) η όπως αλλιώς ονομάζονταν «οι Φύλακες Πρίγκιπες του Βασιλικού Μυστικού», οι οποίοι φόρτωσαν ένα βράδυ όλα τα μυστικά τους σε 18 γαλέρες του Στόλου των Ναϊτών στο Λα Ροσέλ.
Κατά το χάραμα, ο στόλος σαλπάριζε για την Σκωτία, και κατά την άφιξη, τους υποδέχτηκε ο Βασιλιάς Ρόμπερτ Μπρούς , ο οποίος μαζί με όλο το Σκωτικό Έθνος βρισκόταν σε δυσμένεια από τον Πάπα, γιατί πολεμούσαν με τον Καθολικό Βασιλιά Εδουάρδο της Αγγλίας. Οι Ναίτες και ο θησαυρός τους παρέμειναν στην Σκωτία και πολέμησαν στο πλάι του Μπρούς , το 1314 στην περίφημη μάχη του Μπάνοκμπέρν και κέρδισαν την ανεξαρτησία της Σκωτίας από τον αφόρητο ζυγό των «κατακτητών» 'γγλων.
Μετά την Μάχη του Μπάνοκμπέρν, ο Μπρούς και οι Ναίτες του Αγίου Αντωνίου, ίδρυσαν την νέα Τάξη των Μεγαλύτερων Αδερφών του Ροδόσταυρου στα 1317, από την οποία οι Βασιλείς των Σκώτων, έγιναν κληρονόμοι του τίτλου Μεγάλοι Δάσκαλοι, με τον κάθε διαδεχθέντα Βασιλιά Στιούαρτ να κρατάει τον επίσημο-όσο και μυστηριώδη- τίτλο του Πρίγκιπα του Σεν-Ζερμαίν.
Γιατί όμως, ο Βασιλιάς Αρθούρος ήταν τόσο σημαντικός για τους Ναίτες Ιππότες και τα τάγματα του Δισκοπότηρου της Ευρώπης; Απλά, γιατί ο Αρθούρος ήταν «μοναδικός», με την έννοια, ότι ήταν συνεχιστής και κληρονόμος της Μεσσιανικής διαδοχής. Αν γυρίσετε πίσω στο κείμενο αυτό θα διαπιστώσετε πως ο Αρθούρος παρουσιάζεται σαν γιος του Βασιλιά Αιντάν της Νταλριάντα (τα Δυτικά Χάιλαντς, η όπως αλλιώς λέγεται σήμερα, Αργκάιλ), ο οποίος ήταν ένας αυθεντικός Βρετανός Πέντραγκον, από την συγγένεια με τον αδερφό του Ιησού, Ιάκωβο. Γι αυτόν άλλωστε τον λόγο οι ιστορίες του Αρθούρου και του Ιωσήφ της Αριμαθαίας είναι τόσο στενά συνδεδεμένες στον μύθο του Δισκοπότηρου. Η μητέρα του ήταν η Ιγκέρνα ντελ Ακς, κόρη της Βασίλισσας Βίβιαν του 'βαλον, απόγονος της Μεσσιανικής κληρονομιάς από την μεριά της Μαγδαληνής.
Ένα πράγμα που πρέπει να τονίσουμε, είναι πως όλοι οι Μεσσιανικοί διάδοχοι, δεν θεωρούνταν ως Κυβερνήτες τόπων η κρατών, αλλά Κυβερνήτες του Λαού. Έτσι, οι Μεροβηγκιανοί μονάρχες, δεν ήταν Βασιλείς της Γαλλίας, αλλά Βασιλείς των Φράγκων, όπως και ο Βασιλιάς Αιντάν, ο Ρόμπερτ Μπρούς και οι διάδοχοι Στιούαρτ ήταν Βασιλείς των Σκώτων και όχι της Σκωτίας.
Αυτό φαίνονταν άσχημο στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία που σίγουρα προτιμούσε να έχει εξουσία πάνω στους Βασιλείς κρατών, ώστε να εξουσιάζει μέσω της θρησκείας, τους ανθρώπους. Αυτό που επεδίωκε η Παπική εξουσία, ήταν να «κατακτήσει» τους απλούς πολίτες, γι αυτό όποτε κάποια τέτοια Κυβέρνηση εμφανιζόταν, ερχόταν σε σύγκρουση με το Βατικανό.
Στα 751, οι Επίσκοποι κατάφεραν να απομακρύνουν την Μεροβηγκιανή διαδοχή της Γαλλίας και να ιδρύσουν μια καινούργια παράδοση, όπου οι Βασιλείς έπρεπε να εγκριθούν και να στεφθούν από τον Πάπα. Αλλά η εκκλησία δεν μπόρεσε να διασπάσει τις Μεσσιανικές επιρροές της Σκωτίας, παρόλο που τα παλιά Κέλτικα Βασίλεια της Αγγλίας είχαν υποκύψει στις δυνάμεις των Αγγλο-Σαξόνων από τον 6ο αιώνα μ.χ. Ακόμα και μετά την εισβολή των Νορμανδών στην Ευρώπη η Ναζαρηνή Εκκλησία επεβίωσε στην Ευρώπη. Η αρχή των Μεσσιανικών Μοναρχών ήταν αυτή της Υπηρεσίας προς τον συνάνθρωπο, σύμφωνα με τον κώδικα που πρώτος επέβαλλε ο Ιησούς όταν έπλυνε τα πόδια των μαθητών του στον Μυστικό Δείπνο. Έτσι, οι πραγματικοί Μεσσιανικοί Μονάρχες ήταν Βασιλιάδες και Φύλακες των παραδόσεων και των υπηκόων τους, αλλά ποτέ αφέντες τους. Το μήνυμα είναι σαφές: Ελευθερία, ΑΠΟΛΥΤΗ ΙΣΟΤΗΤΑ και υπηρεσία προς αλλήλους.
Αυτό ακριβώς το μήνυμα είχε προσπαθήσει να περάσει και ο Ιησούς, όταν ήρθε σε αντιπαράθεση με τα Εβραϊκά Συμβούλια. Εκείνη την εποχή η Ιερουσαλήμ και η Ιουδαία βρίσκονταν υπό την Ρωμαϊκή Κατοχή, με τον Βασιλιά Ηρώδη και τον Κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο, να έχουν διοριστεί σε αυτές τις θέσεις από την Ρώμη. Όμως ποιος αντιπροσώπευε τον λαό; Ο λαός δεν ήταν Ρωμαίοι υπήκοοι, ήταν Ιουδαίοι, Φαρισαίοι, Σαδδουκαίοι, Εσσαίοι και λοιποί. Εκτός από αυτούς υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός Σαμαρειτών, φυλών της Αραβίας και άλλων ξένων. Αυτούς ποιος τους αντιπροσώπευε; Η απάντηση είναι «κανείς», μέχρι που ο Ιησούς το έκανε αυτό αποστολή του.
Αυτή ήταν η αρχή του Δισκοπότηρου. Ανιδιοτελής υπηρεσία προς αλλήλους, μια αρχή που διαιωνίστηκε με τους Μεσσιανικούς Μονάρχες που ο κανόνας τους έκανε «Κοινοτικούς Πατέρες» για τον λαό. Ο κώδικας του Δισκοπότηρου είναι βασισμένος στις αρχές της Ελευθερίας, της Αδελφότητας και της Ισότητας., και αυτό φάνηκε στην Αμερικανική και στην Γαλλική Επανάσταση, όπου και οι δυο πολέμησαν τον αυταρχισμό της Αριστοκρατίας. Τι αντικατέστησε αυτόν τον κώδικα; Τα μεγάλα κόμματα και οι κυβερνήσεις που δήθεν υπηρετούν τον λαό.
Όπως ο Βασιλιάς Αρθούρος, έτσι και οι Βασιλείς Στιούαρτ κατάγονταν και από τον Ιησού, αλλά και από τον αδερφό του Ιάκωβο. Για την ακρίβεια, από τα 1370 περίπου, ήταν ο κύριος εκφραστής της Μεσσιανικής κληρονομιάς και κράτησαν την εξουσία στα χέρια τους, περισσότερο από οποιανδήποτε άλλη δυναστεία στην Ευρώπη. Βασίλεψαν για 317 χρόνια, ώσπου τους απομάκρυνε από την εξουσία η Αγγλικανική Εκκλησία το 1688.
Ακόμα και το 195 μ.χ. 1800 χρόνια πριν, ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας έσβησε ο ίδιος κάποια κείμενα του Απόστολου Μάρκου. Σε μια επιστολή του έγραφε: «ακόμα και αν θεωρηθούν αληθινά, αυτός που αγαπάει την αλήθεια , δεν πρέπει να τα λάβει υπόψη του, γιατί δεν πρέπει όλες οι αλήθειες να λέγονται σε όλους τους ανθρώπους». Ενδιαφέρων , δεν νομίζετε; Από τότε ακόμα , φάνηκε πως οι Πατέρες δεν ήθελαν να διδάξουν το Ευαγγέλιο αυτούσιο, αλλά την ερμηνεία που ήθελαν να δώσουν αυτοί. Παραδόξως, το κείμενο που λείπει, αντικαταστάθηκε με ένα άλλο, το τελευταίο (16ο) κεφαλαίο του Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον. Αυτό το κεφαλαίο περιγράφει την Ανάσταση του Ιησού και δεν περιλαμβάνονταν στο αρχικό Ευαγγέλιο. Όμως , ποιο ήταν το κείμενο που αφαίρεσε ο Κλήμης; Αυτό λοιπόν το κείμενο ήταν η Ανάσταση του Λαζάρου. Σε αυτό παρουσιάζονταν ο Λάζαρος να μην έχει αναστηθεί πραγματικά από νεκρών, απλά είχε τοποθετηθεί μέσα στον τύμβο ζωντανός. Ο Ιησούς πήγε να τον «αναστήσει», αλλά όχι επειδή είχε πεθάνει. Τον ανέστησε από τον πνευματικό θάνατο στον οποίο είχε καταδικαστεί. Οι νόμοι εκείνης της εποχής υπαγόρευαν αυτόν τον συμβολικό θάνατο σαν τιμωρία για κάποια εγκλήματα που είχε διαπράξει το άτομο που είχαν καταδικάσει. Το έγκλημα του Λάζαρου στην συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν ότι είχε ηγηθεί μιας ομάδας ενόπλων που με βίαιο τρόπο φύλαγαν τα δημόσια αποθέματα νερού που είχαν μεταφερθεί με την νέα Ρωμαϊκή υδροφόρα στην Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς παράνομα , αφού δεν κατείχε ακόμα κάποιον ιερατικό τίτλο που να του επέτρεπε την παρέμβαση, γλύτωσε τον Λάζαρο από βέβαιο θάνατο, μιας και μετά την έλευση 3 ημερών παραμονής στον τύμβο, ο καταδικασμένος τυλίγονταν με πανιά και θάβονταν πλέον ζωντανός! Το θαύμα που έκανε ο Ιησούς λοιπόν δεν ήταν η «ανάσταση' του Λαζάρου, αλλά η ατιμωρησία η δική του , μιας και δεν είχε το δικαίωμα να εκτελέσει μια τέτοια πράξη χωρίς να κατέχει τον νόμιμο τίτλο του ιερέα. Και το παράδοξο της όλης υπόθεσης είναι πως μόλις ακούστηκε η πράξη του αυτή, εκείνος που εισηγήθηκε την ατιμωρησία του, ήταν ο Ηρώδης Αντύπας! Αυτό λοιπόν χαρακτηρίστηκε σαν θαύμα. Όπως καταλαβαίνετε η συγκεκριμένη ιστορία έπρεπε να μείνει κρυφή για το συμφέρον των διδαγμάτων που προσπαθούσαν να περάσουν οι Επίσκοποι. Η ιστορία του Λαζάρου, όπως παρουσιάζεται από τον Ιωάννη, με την καινούργια προσθήκη του 16ου κεφαλαίου του ευαγγελίου του Μάρκου ενισχύει τα διδάγματα των Καθολικών Πατέρων. Υπάρχει , όμως κι άλλος ένας λόγος που το συγκεκριμένο κείμενο διεγράφη από τον Κλήμη. Σε αυτό το κείμενο περιγράφεται καθαρά πως ο Ιησούς και η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν ζευγάρι ! Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη υπάρχει μια περίεργη αναφορά στον Ιησού και την Μαγδαληνή. Λέει πως όταν ο Ιησούς κατέβηκε στην Βηθανία για να βοηθήσει τον φίλο του τον Λάζαρο, η αδερφή του Μάρθα έτρεξε να τον προϋπαντήσει, ενώ η αδελφή της η Μαρία Μαγδαληνή έμεινε στο σπίτι να περιμένει. Στο κείμενο που διέγραψε ο Κλήμης ο Μάρκος λέει πως η Μαρία βγήκε μαζί με την Μάρθα να υποδεχτεί τον Ιησού, αλλά οι μαθητές την επέπληξαν γι 'αυτή της την ενέργεια και την έστειλαν πίσω στο σπίτι να περιμένει την εντολή του Ιησού για να βγει. Κατά τον εβραϊκό νόμο, σε περίπτωση πένθους στην οικογένεια η γυναίκα έπρεπε να φυλάει το σπίτι και την περιουσία , μέχρι ο άντρας της να της δώσει την εντολή να βγει.
Υπάρχουν στοιχεία που επιβεβαιώνουν αυτήν την θεωρία εκτός της Βίβλου. Αυτό που μας ενδιαφέρει , όμως , είναι να βρούμε στοιχεία μέσα στην Βίβλο που να την στηρίζουν. Υπάρχουν τέτοια στοιχεία στην Βίβλο; Ναι, υπάρχουν, μόνο που μερικά είναι συγκεκριμένα και άλλα επιδέχονται ερμηνείας. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον κατάλογο με τους μόνιμους ακολούθους του Ιησού. Στις 6 από τις 7 λίστες που υπάρχουν στην Καινή Διαθήκη, με τα ονόματα των ακολούθων του υπάρχει το όνομα της Μαρίας της Μαγδαληνής και μάλιστα πρώτο, πιο πάνω και από την μητέρα του Χριστού, την Μαρία ! Όποιος έχει ασχοληθεί με την ιεραρχία εκείνης της εποχής, γνωρίζει πως το όνομα της συζύγου τοποθετούνταν πάντα πρώτο, πιο πάνω ακόμα και από το όνομα των γονέων. Η φράση «Πρώτη Κυρία» χρησιμοποιείται κατά κόρον σήμερα και υποδηλώνει τον τίτλο που έχει δοθεί στην σύζυγο ενός αρχηγού κράτους, κάτι σαν αναγνώριση της σημασίας που δίνεται στο έτερον ήμισυ ενός ηγέτη. Ίσως , αυτή είναι η πιο ακριβής περιγραφή που μπορούμε να δώσουμε στην Μεσσιανική Βασίλισσα, την Μαρία Μαγδαληνή.
Όμως αυτός ο γάμος αναφέρεται πουθενά στην Καινή Διαθήκη; Μερικοί υποστηρίζουν πως ο περίφημος γάμος στην Κανά ήταν στην πραγματικότητα ο γάμος του Ιησού και της Μαγδαληνής. Μάλλον δεν ισχύει αυτό, η τελετή όμως τελικά περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη. Στον Λουκά βλέπουμε ένα ίχνος που μας οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα, όταν ο Λουκάς αναφέρει τις δυο συναντήσεις του Ιησού και της Μαγδαληνής, με διαφορά 2,5 χρόνων η μια από την άλλη. Ίσως ο κοινός αναγνώστης να μην αντιλαμβάνεται την χρονική διαφορά που υπάρχει μεταξύ των δυο συναντήσεων, αλλά αυτή είναι καθορισμένη στα δυόμισι χρόνια και σημαίνει μέρος ενός ιεροτελεστικού που πραγματοποιούσαν εκείνη την εποχή. Τον γάμο ! Μεσσίας σημαίνει «Αυτός Που Θα Έρθει» η «Ο Αναμενόμενος» και αναφέρεται στον Ιησού αυτή η έκφραση σε όλα τα ευαγγέλια. Αν ψάξουμε στην Παλαιά Διαθήκη, όμως , θα δούμε πως αυτός ο τίτλος του Μεσσία δίνονταν σε όλους τους «αναμενόμενους» ιερείς και στους συγγενείς του Δαυίδ. Και όπως γνωρίζουμε, ο Ιησούς ήταν απόγονος του Δαυίδ από την μεριά του πατέρα του, του Ιωσήφ. Δεν μπορούσε όμως να φέρει αυτόν τον τίτλο ανύπαντρος. Ήταν απαραίτητο να παντρευτεί ώστε να του επιτρέψουν να χαρακτηριστεί Μεσσίας. Και η τελετή αυτού του γάμου θα ήταν η απαρχή της Μεσσιανικής Δυναστείας. Έτσι και έγινε. Το τελετουργικό απαιτούσε άλειμμα με λάδι του άντρα από την νύφη, κατόπιν σκούπισμα με τα μαλλιά της και ύστερα η νύφη έκλαιγε για τον υποχρεωτικό χωρισμό τους που θα διαρκούσε 2,5 χρόνια. Το άλειμμα με λάδι ήταν μέρος της ιεροτελεστίας του γάμου και είμαι σίγουρος πως αν ψάξετε την Καινή Διαθήκη, θα βρείτε πλήθος από αναφορές που υποστηρίζουν αυτό το συμπέρασμα. Ένα άλλο στοιχείο που μας δίνεται είναι το όνομα της νύφης. Η γυναίκα του Μεσσία, ακόμα και αν δεν την έλεγαν Μαρία, έπαιρνε αυτό το όνομα, γιατί περισσότερο ήταν τίτλος παρά όνομα. Η μητέρα του Ιησού λέγονταν Μαρία και αυτό ήταν το πραγματικό της όνομα. Όμως η Μαρία , λέγονταν και Μαγδαληνή, πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως το Μαρία ήταν ο τίτλος της. Ακόμα και σήμερα, ορισμένα μοναστικά τάγματα χρησιμοποιούν αυτό το όνομα σαν τίτλο. Αδελφή Μαρία Τερέζα, Αδελφή Μαρία Λουίζα και άλλα.
Όπως είπαμε πιο πάνω, ο γάμος είχε 2 στάδια. Το πρώτο στάδιο ήταν η ιεροτελεστία που αναφέραμε, ενώ το δεύτερο στάδιο, της επικύρωσης του γάμου, γίνονταν όταν η νύφη βρίσκονταν στον 3ο μήνα της εγκυμοσύνης της. Αυτό συνέβαινε επειδή πολλές γυναίκες ήταν στείρες η απέβαλλαν συνέχεια. Προκειμένου να εξασφαλιστεί λοιπόν η «καρπερότητα»της γυναίκας, που ήταν απαραίτητη για την διαιώνιση του ιερού αίματος,, ο γάμος επικυρώνονταν μόνο μετά τον 3ο μήνα της εγκυμοσύνης της , μιας και θεωρούσαν, πως πέραν των 3 μηνών ήταν δύσκολη η αποβολή του παιδιού. Μετά και την επικύρωση του γάμου, η νύφη κουβαλούσε γύρω από το λαιμό της ένα φιαλίδιο με μύρο το οποίο θα κρατούσε επάνω της, για όσα χρόνια ζούσε ο άντρας της. Όταν αυτός θα πέθαινε, θα χρησιμοποιούσε αυτό το μύρο για να αλείψει το νεκρό σώμα του. Όπως και φαίνεται τελικά , πως κάνει η Μαγδαληνή μετά τον «θάνατο» του Ιησού στον Σταυρό. Κατά την διάρκεια της Αναγέννησης, ο έξοχος καλλιτέχνης Φρα Αντζέλικο ζωγράφισε την Μαγδαληνή με στέμμα, δίπλα στον Ιησού, σαν να υποδείκνυε κάτι που το γνώριζε μόνο ο ίδιος. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία όμως δεν δέχτηκε ποτέ την Μαγδαληνή σαν αγία ,αλλά αντίθετα πόρνη την ανέβαζε, πόρνη την κατέβαζε. Σε πλήρη αντίθεση με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η Κέλτικη Εκκλησία και οι Ναϊτες Ιππότες την θεωρούσαν αγία. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι πως την χαρακτήριζαν σαν προστάτιδα του οίνου, φύλακα του κρασιού, φύλακα του 'γιου Δισκοπότηρου και της ιερής γραμμής αίματος. Όμως , υπάρχουν τόσα πολλά στην Καινή Διαθήκη, που δεν καταλαβαίνουμε, η που δεν μας άφησαν να καταλάβουμε. Τώρα πια ,γνωρίζουμε πως σαφώς και υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτά που μας έχουν ερμηνεύσει οι επίσημες αρχές της εκκλησίας. Τα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας μας έχουν βοηθήσει να αντιληφθούμε καλύτερα τις συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την εποχή. Μιλάνε για την ζωή των Αποστόλων, για τα αξιώματα που κατείχαν και την πολιτική που ακολουθούσαν, τους κανόνες και τα καθήκοντα τους. Ξέρουμε τώρα μερικά πράγματα παραπάνω για τις αλληγορίες που χρησιμοποιούνται κατά κόρον στα ευαγγέλια και τις επιστολές. Μια από αυτές τις αλληγορίες αντιπροσωπεύει και η λέξη «ψάρια» η «ψαράς». Στον Μεσσιανικό τρόπο ζωής ,τα ψάρια ήταν οι υποψήφιοι πιστοί, αυτοί που έπρεπε να καθοδηγηθούν προκειμένου να σωθούν, και οι καθοδηγητές τους , ονομάζονταν ψαράδες. Αυτοί που βοηθούσαν τους ψαράδες στο έργο τους , λέγονταν υποψήφιοι ψαράδες. Οι Απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης ήταν ψαράδες, ενώ ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν υποψήφιοι. 'λλωστε, ο ίδιος ο Ιησούς τους είχε πει: «Εγώ θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων». Λογικό είναι να μην καταλαβαίνουμε τους χαρακτηρισμούς εκείνης της εποχής, όπως αυτοί δεν θα μπορούσαν ποτέ να καταλάβουν τους αντίστοιχους χαρακτηρισμούς της δικής μας εποχής. Αν κάποιος τους έλεγε για παράδειγμα πως ο Ζιντάν είναι «αστέρι» του ποδοσφαίρου τι θα καταλάβαιναν; Βλέπετε, όταν γράφτηκαν τα ευαγγέλια και οι επιστολές, βρίσκονταν ακόμη κάτω από την Ρωμαϊκή κυριαρχία και έτσι έπρεπε αυτά που έγραφαν να τα κωδικοποιήσουν προκειμένου να αποφύγουν τις διενέξεις με τον Ρωμαίο κατακτητή. Γι 'αυτό και σε ορισμένα σημεία της Καινής Διαθήκης υπάρχει η φράση : «ο έχων ώτα ακουέτω», που σημαίνει πως αυτό το σημείο πρέπει να ερμηνευτεί διαφορετικά. Ίσως και τα θαύματα του χωρούν πλέον και άλλης επεξήγησης πέραν του υπερφυσικού. Ίσως να ήταν σημαίνουσες πολιτικές πράξεις που έδιναν άλλο χαρακτήρα στην δράση του Ιησού. Δεν παραγνωρίζουμε το γεγονός πως ο Ιησούς ήταν ένας εξαιρετικός καθοδηγητής προς τον δρόμο της αλήθειας, όμως τώρα ξέρουμε πλέον πως δεν ήταν αυτός ακριβώς που μας περιέγραφαν τόσα χρόνια οι Πατέρες της Εκκλησίας. Τώρα πλέον γνωρίζουμε γιατί η Καινή Διαθήκη περιέχει τόσες ασάφειες και αντιθέσεις. Πάρτε για παράδειγμα τον Μάρκο: σε ένα σημείο λέει πως ο Ιησούς σταυρώθηκε την 3η ώρα, ενώ ο Ιωάννης λέει πως σταυρώθηκε την 6η ώρα. Σε μερικούς μπορεί να μην φαίνεται σημαντική αυτή η διαφορά 3 ωρών, πιστέψτε με όμως πως και αυτό έχει τον λόγο του που υπάρχει σαν αντίθεση. Ας κοιτάξουμε λίγο το νερό και το κρασί του γάμου της Κανά. Αυτό το θαύμα βρίσκεται καταγεγραμμένο μόνο από τον Ιωάννη. Αν είχε τόση σημασία σαν θαύμα για την θρησκεία, γιατί δεν το αναφέρουν και τα άλλα 3 ευαγγέλια; Εδώ θέλω να τονίσω πως , αντίθετα από αυτά που έχουμε διδαχθεί, σε κανένα σημείο ο Ιωάννης δεν λέει, «τους τέλειωσε το κρασί». Αντίθετα, η μητέρα του Ιησού γυρίζει και του λέει: «Δεν έχουν κρασί». Και ο Ιησούς της απαντάει: «Τι επεμβαίνεις σ' εμέ ,γυναίκα; Δεν ήλθε ακόμη η ώρα μου». Τότε η μητέρα του φώναξε τους υπηρέτες και επέσπευσε την διαδικασία: « Κάνετε ό,τι σας πει». Η παρουσία κάποιου ατόμου σαν προϊσταμένου της γιορτής φανερώνει πως δεν ήταν ακριβώς γάμος , αλλά μια γιορτή που γίνονταν προ της επίσημης τελετής. Σ' αυτή την γιορτή κρασί δεν είχαν δικαίωμα να πίνουν, πλην των ιερέων και των διακεκριμένων Ιουδαίων. Οι υπόλοιποι έπιναν μόνο νερό, από τις στάμνες που είχαν εκεί, όπως αναφέρει και ο Ιωάννης. Εκείνη την εποχή , ούτε και ο Ιησούς θεωρούνταν διακεκριμένο πρόσωπο, αλλά ούτε και ιερέας ήταν. Γι ' αυτό η Μαρία , δυσαρεστημένη από το γεγονός τον παρότρυνε να δώσει κρασί σε όλους τους καλεσμένους, να σπάσει την παράδοση δηλαδή. Κρασί για όλους! Αυτό ήταν στην ουσία το θαύμα της Κανά. Κάποιοι λένε πως ο γάμος της Κανά , ήταν στην πραγματικότητα ο γάμος του Ιησού και της Μαγδαληνής. Από τα αρχεία, μαθαίνουμε πως ο γάμος της Κανά έγινε τον Ιούνιο του 30 μ.χ. συνήθως οι γάμοι εκείνης της εποχής γίνονταν τον μήνα Σεπτέμβρη και οι γιορτή 3 μήνες πριν, δηλαδή τον Ιούνιο. Επίσης γνωρίζουμε τώρα πως το πρώτο μέρος του γάμου του Ιησού , η επάλειψη, δηλαδή, έγινε τον Σεπτέμβριο του 30 μ.χ. γεγονός που ενισχύει την άποψη πως ο γάμος της Κανά ήταν ο γάμος του Ιησού και της Μαγδαληνής. Τα ευαγγέλια μας λένε μια ιστορία που αν και έχει διαφορές από το ένα κείμενο στο άλλο, ωστόσο μπορούμε να τις επιβεβαιώσουμε και από τα αρχεία των Ρωμαίων. Μιλάμε για την δίκη του Ιησού από τον Πόντιο Πιλάτο και την σταύρωση του, τον Μάρτιο του 33 μ.χ. κατά την διάρκεια του Πάσχα. Το δεύτερο μέρος του γάμου που έγινε στην Βηθανία, τελέστηκε μια βδομάδα πριν από αυτά τα γεγονότα και γνωρίζουμε πως η Μαγδαληνή ήταν ήδη 3 μηνών έγκυος. Θα επανέλθουμε αργότερα όμως σε αυτό.
Στα ευαγγέλια αναφέρεται πως ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας, αυτός που θα έβγαζε τον λαό των Εβραίων από την καταπίεση των Ρωμαίων, ο απελευθερωτής. Εκείνη την εποχή, η Ιουδαία, ήταν ως γνωστόν κατεχόμενη από τους ρωμαίους που επέβαλλαν την τάξη με τον στρατό κατοχής, ενώ αντάρτες πολεμούσαν και σαμποτάριζαν τους εισβολείς. Ο Ιησούς αναμένονταν λοιπόν σαν Μεσσίας και στο τέλος κατάφερε να το πάρει το χρίσμα. Στον 1ο αιώνα μ.χ. τα αρχεία των Ιουδαίων τον αναφέρουν σαν «σοφό», σαν «δάσκαλο» και σαν «βασιλιά», αλλά πουθενά δεν αναφέρεται η θεικότητα του. Όταν , μάλιστα τα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας τον ονομάζουν Μεσσία του Ισραήλ, Ανώτατο Στρατιωτικό Διοικητή του Ισραήλ, τότε δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία πως οι Απόστολοι ήταν οπλισμένοι! Από την αρχή της στρατολόγησης τους, ο Ιησούς είχε φροντίσει να είναι οπλισμένοι. Μην ξεχνάμε τον Πέτρο που τράβηξε το σπαθί του και έκοψε το αυτί του δούλου Μάλχου, όταν πήγαν να συλλάβουν τον Ιησού. Ο Ιησούς είπε: « δεν φέρνω ειρήνη, αλλά ένα σπαθί».
Εκείνη την εποχή λοιπόν, μαζί με τους Ρωμαίους κατακτητές συντάσσονταν και το Συμβούλιο των Ιουδαίων. Στα μάτια της Εβραϊκής κοινότητας, οι Ιουδαίοι ήταν ο λαός του Θεού. Ανήκαν στον Θεό και ο Θεός ανήκε σ' αυτούς. Τα πολιτικά παιχνίδια εξουσίας, ήταν κάτι συνηθισμένο σε μια φυλή που οι αιρέσεις της ( Ναζωραίοι, Εσσαίοι κλπ) ήταν τόσες πολλές και σημαντικές. Ο Ιησούς θεωρούνταν ήδη σαν μια απειλή στα μάτια των επικριτών του, των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων. Αν μέσα σε όλους αυτούς προσθέσετε και το Εβραϊκό Συμβούλιο , τότε εύκολα αντιλαμβάνεστε πόσους πραγματικά εχθρούς είχε ο Ιησούς. Σίγουρα, πολύ θα ήθελαν όλοι αυτοί να τον καταδικάσουν, αλλά αν το έκαναν θα ξεσήκωναν εναντίον τους τον λαό που τον πίστευε και τον ακολουθούσε. Έτσι, αναπόφευκτα έπρεπε να βρουν κάποιον άλλο τρόπο να τον ξεφορτωθούν. Ο Ιησούς αντιπροσώπευε πολλούς κινδύνους για όλους αυτούς , ο σημαντικότερος όμως ήταν η δυτικότροπη παιδεία και φιλοσοφία που προσπαθούσε να περάσει μέσα από τα διδάγματα του. Βασίζονταν κυρίως στην Αρχαία Ελληνική Σκέψη οι θέσεις του και μην ξεχνάτε πως ο Ελληνικός τρόπος ζωής ήταν ανεπιθύμητος στην Ιουδαία. Για να τον ξεφορτωθούν , λοιπόν, τον κατέδωσαν στους Ρωμαίους, μια και αυτοί δεν μπορούσαν να συγκροτήσουν δικαστήριο να τον καταδικάσει , λόγω του ότι ήταν Πάσχα και ως γνωστόν, μέχρι και σήμερα , κατά την διάρκεια του Εβραϊκού Πάσχα, απαγορεύεται δια νόμου η σύγκληση του Συμβουλίου για νομικά θέματα. Αυτή ήταν και η επίσημη δικαιολογία τους προς τους Ρωμαίους, όταν ρωτήθηκαν γιατί δεν τον δίκαζαν οι ίδιοι. Όσο για τον θάνατο του Ιησού στον Σταυρό , αυτός μπορεί να θεωρηθεί πιο πολύ σαν «πνευματικός» θάνατος παρά σαν φυσικός. Αυτό καθορίζεται από τον «κανονισμό των 3 ημερών» που όλοι κατά την διάρκεια του 1ου αιώνα γνώριζαν. Για τα πολιτιστικά και νομικά πεπραγμένα της εποχής εκείνης, ο Ιησούς ήταν ήδη «νεκρός» πριν καν ανέβει στον Σταυρό. Αυτό στην Αρχαία Ελλάδα το ονόμαζαν «εξοστρακισμό» και νομίζω πως αυτή η περιγραφή μπορεί να δώσει την αληθινή έννοια του «θανάτου» του. Για 3 μέρες ο Ιησούς ήταν νομικά άρρωστος , με τον απόλυτο θάνατο να έρχεται την 4η μέρα. Αυτή την μέρα θα θάβονταν ζωντανός, εκτός αν «ανασταίνονταν», όπως και συνέβη. Και μάλιστα , το είχε προβλέψει και ο ίδιος.
«Αναστάσεις» εκείνη την εποχή μπορούσε να πραγματοποιήσει μόνο ο Ανώτατος Ιερέας η ο Πατέρας της Κοινότητας. Εφόσον ο Ανώτατος Ιερέας ήταν ο Ιωσήφ Καϊάφας , ο άνθρωπος που ζήτησε την καταδίκη του Ιησού, απέμενε ο Πατέρας της κοινότητας για να τον «αναστήσει». Ο Πατέρας αυτός ,όπως ίσως θυμάστε, ήταν ο Σίμων ο Ζηλωτής. Στα Ευαγγέλια, αναφέρεται πως ο Ιησούς πάνω στον Σταυρό, λέει: «Πατέρα , εις τα χέρια σου παραδίδω το πνεύμα μου» και γνωρίζουμε πως κατά αυτήν την περίοδο, πατέρας του ήταν ο Σίμων ο Ζηλωτής.
Ο θάνατος του Ιησού επιβεβαιώνεται στις Γραφές από το «κέντημα» στα πλευρά του, με ένα δόρυ, που του έκανε ένας στρατιώτης «και ευθύς εξήλθεν αίμα και ύδωρ». Όμως δεν λέει πουθενά πως τον τρύπησε με το ακόντιο, αλλά πως «αυτού την πλευράν ένυξε» δηλαδή πως την έγδαρε. Επίσης λέει, πως έτρεξε αίμα και νερό από την πληγή του. Πρώτα από όλα δεν είναι λογικό να τρέξει νερό από πληγή είτε ζωντανού, είτε πεθαμένου. Σύμφωνα με την ιατρική επιστήμη (έκανα την σχετική έρευνα) το νερό δεν μπορεί να τρέξει από το ανθρώπινο σώμα μέσα από πληγή. Και το αίμα που τρέχει είναι δείγμα ζωής και όχι θανάτου, εφόσον μετά τον θάνατο σταματάει η κυκλοφορία του αίματος.
Ας δούμε, όμως, τι λένε και τα Ευαγγέλια επί του θέματος. Λένε , λοιπόν, πως ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία ήρθε και πήρε το σώμα του Ιησού για να το θάψει. Όταν αναφερόμαστε σε ένα ζωντανό άνθρωπο, χρησιμοποιούμε την λέξη σώμα. Π.χ. «αυτή η κοπέλα έχει ωραίο σώμα». Όταν θέλουμε να αναφερθούμε στο σώμα κάποιου πεθαμένου, όμως, λέμε για το πτώμα του. Η λέξη σώμα υπονοεί ένα ζωντανό κορμί, ενώ η λέξη πτώμα το πεθαμένο. Αυτά είναι βασικά ελληνικά και μην ξεχνάτε, πως η Καινή Διαθήκη, γράφτηκε στα ελληνικά. Ο Χριστός προφανώς επέζησε της σταυρώσεως. Ακόμα και το Κοράνι, αναφέρει πως ο Ιησούς έζησε και μετά την Σταύρωση. Στα ευαγγέλια, παρατηρείται μια διαφορά ως προς τον καθορισμό της ώρας της Σταύρωσης. Σε κάποια αναφέρεται πως έγινε την 3η απογευματινή και σε άλλα την 6η. Φαίνεται πως αυτή η διαφορά ώρας ήταν σημαντική. Εκείνη την εποχή, συνήθιζαν να χωρίζουν το 24ωρο σε 12 ώρες νύχτας και 12 ώρες μέρας. Ο Ιησούς είπε: «δεν υπάρχουν 12 ώρες σε μια μέρα;» Ο χρόνος μετρούνταν με την θέση του ήλιου και με την μέτρηση της διάρκειας των προσευχών από τους ιερείς. Το μέτρημα της ημερήσιας ώρας ξεκινούσε από το πρωί, από την ανατολή του ήλιου. Από καιρό σε καιρό η μέτρηση της μέρας άλλαζε, όπως άλλαζαν και οι εποχές. Προστίθονταν η αφαιρούνταν ώρες, ανάλογα με την εποχή. Εκείνο τον Μάρτιο, η μέρα ξεκινούσε στις 6 το πρωί. 'λλοτε πάλι, προστίθονταν ώρες στην νύχτα. Αυτό λογικά σημαίνει πως οι ώρες που προστίθονταν στην νύχτα, παίρνονταν από την διάρκεια της μέρας και έτσι είχαν 3 ώρες νύχτας, που στην ουσία ήταν μέρα! Αυτές οι 3 ώρες ήταν που έκαναν τη διαφορά στην σταύρωση του Ιησού. Ο λόγος ήταν , πως ενώ για τους περισσότερους ίσχυε το υπάρχον σύστημα μέτρησης της ώρας, για τους Εσσαίους, τους Ναζωραίους και κάποιες άλλες αιρέσεις υπήρχε άλλο σύστημα. Αυτοί άλλαζαν την ώρα από τα μεσάνυχτα. Δηλαδή ενώ για τους περισσότερους Εβραίους η ώρα ήταν η 3η απογευματινή, γι ' αυτούς ήταν η 6η απογευματινή. Και δεδομένου πως για τους περισσότερους Εβραίους το Σάββατο ξεκινούσε στις 9, για τους υπόλοιπους ξεκινούσε τα μεσάνυχτα, πράγμα που σημαίνει πως είχαν 3 ολόκληρες ώρες καιρό να κάνουν ότι είχαν να κάνουν πριν φύγει η Παρασκευή. Και γι 'αυτό τα Ευαγγέλια λένε πως «από την έκτην ώραν έγινε σκοτάδι εις όλην την γην μέχρι της ενάτης ώρας». Γιατί για αυτούς άλλαζε η μέρα σε νύχτα , με την προσθήκη αυτών των 3 ωρών. Και σε αυτό το χρονικό περιθώριο των 3 ωρών οι μαθητές του Ιησού, μπορούσαν να τον βοηθήσουν άνετα, αφού γι ' αυτούς ήταν ακόμα Παρασκευή, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που είχαν Σάββατο και όπως όλοι γνωρίζετε , το Σάββατο απαγορεύονταν κάθε φυσική δραστηριότητα, γιατί ήταν η μέρα του Θεού.
Έτσι, φτάνουμε σε ένα από τα πιο παρεξηγημένα σημεία της Βίβλου, και από κει, θα προχωρήσουμε σε άλλες εποχές μέσα στην Ιστορία, για να διηγηθούμε την γέννηση του γιου του Ιησού και της Μαγδαληνής , τον Σεπτέμβρη του 33 μ.χ. ένα από τα πιο παρεξηγημένα σημεία της Καινής Διαθήκης είναι και η Ανάληψη και συζητώντας γι 'αυτήν , θα ασχοληθούμε με τα 3 παιδιά του ιερού ζεύγους και των συγγενών αυτών.
Γνωρίζουμε από τα Ευαγγέλια πως η επικύρωση του γάμου του Ιησού και της Μαγδαληνής, στην Βηθανία, έγινε μια βδομάδα πριν την Σταύρωση και η Μαγδαληνή ήταν ήδη 3 μηνών έγκυος, προκειμένου να γεννήσει τον Σεπτέμβρη. Τι μας λένε τα Ευαγγέλια για τα γεγονότα εκείνου του Σεπτέμβρη; Τίποτα, αλλά οι Πράξεις των Αποστόλων αναφέρουν τον Σεπτέμβρη ως τον μήνα που έγινε η Ανάληψη του Ιησού στους ουρανούς. Όμως η λέξη «Ανάληψη δεν εμφανίζεται πουθενά στο αρχαίο κείμενο, το οποίο λέει: « Όταν είπε αυτά, εσηκώθηκε εις τον αέρα, ενώ εκείνοι(οι μαθητές) τον εκοιτούσαν, και ένα σύννεφο τον απέκρυψε από τα μάτια τους. Και καθώς εκοιτούσαν με προσοχήν προς τον ουρανόν, ενώ αυτός ανυψώνετο, αίφνης δυο άνδρες με ενδύματα λευκά εστάθηκαν κοντά τους και τους είπαν: 'νδρες Γαλιλαίοι, γιατί στέκεσθε και κοιτάζετε εις τον ουρανόν; Αυτός ο Ιησούς... θα έλθει κατά τον ίδιο τρόπο όπως τον είδατε να ανεβαίνει εις τον ουρανόν». Σε ένα άλλο σημείο λέει πως ο ουρανός θα πρέπει να δεχθεί τον Ιησού «έως την μέραν της αποκαταστάσεως του». Δεδομένου πως αυτός ήταν ο μήνας που θα γεννούσε η Μαγδαληνή, μήπως υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ της γέννας και της Αναλήψεως; Φυσικά υπάρχει και αυτό επιβεβαιώνεται από την μνεία της μέρας της αποκατάστασης. Δεν υπήρχαν νόμοι μόνο για την τελετή του γάμου, αλλά και νόμοι που αφορούσαν και την ίδια την έγγαμη ζωή. Οι κανόνες του Μεσσιανικού γάμου ήταν φυσικά διαφορετικοί από τους κανόνες που όριζαν τον γάμο των απλών θνητών. Οι Μεσσιανικοί γονείς τυπικώς χώριζαν μετά την γέννηση ενός παιδιού. Ακόμα μεγαλύτερη προτεραιότητα έδιναν στον κανόνα που έλεγε πως δεν έπρεπε να συνευρίσκονται άλλο μήνα πλην του Δεκεμβρίου, ώστε η γέννα να γίνονταν τον Σεπτέμβρη που γι 'αυτούς θεωρούνταν ιερός μήνας. Αυτόν τον κανόνα φυσικά, έσπασαν οι γονείς του Ιησού, και αυτός ήταν και ο λόγος που υπήρχε διχογνωμία μεταξύ των φίλων και των εχθρών του, για το αν ήταν πράγματι ο Μεσσίας. Όταν ένα Μεσσιανικό παιδί συλλαμβάνονταν την λάθος εποχή του χρόνου, η μητέρα τίθονταν σε απομόνωση, προκειμένου να κρύψει την ντροπή της και να αποφύγει την κατακραυγή του κόσμου. Το αναφέρει και ο Ματθαίος , λέγοντας πως «Ο άνδρας της ,ο Ιωσήφ, επειδή ήτο δίκαιος και δεν ήθελε να την εκθέσει, εσκέφθηκε να την διώξει κρυφά». Σε αυτή την περίπτωση, βέβαια, επενέβη ο Αρχάγγελος Συμεών που εκείνη την εποχή κρατούσε τον τίτλο του Γαβριήλ. Στα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας και στο Βιβλίο του Ενώχ, (που αποκλείστηκε από την Παλαιά Διαθήκη), αναφέρεται πως οι Αρχάγγελοι ήταν οι Αρχιερείς του Κουμράν, κρατώντας τίτλους όπως Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ, Σαριήλ κλπ.
Στην περίπτωση του Ιησού και της Μαγδαληνής, ωστόσο, τηρήθηκε αυτός ο νόμος κατά γράμμα, και το πρώτο τους παιδί γεννήθηκε τον Σεπτέμβρη του 33 μ.χ. αφού είχε προηγηθεί η συνεύρεση τους τον Δεκέμβρη του 32 μ.χ. Από την ώρα της γέννησης του παιδιού, το ζευγάρι έπρεπε να χωρίσει για 3 χρόνια, αν το παιδί ήταν κορίτσι, και για 6 χρόνια αν το παιδί ήταν αγόρι. Ο γάμος τους θα γίνονταν «κανονικός» μόνο την ύστατη ώρα της αποκατάστασης. Εντωμεταξύ, η γυναίκα και το παιδί θα εισχωρούσαν στους κόλπους κάποιας πίστης, ενώ ο πατέρας θα έμπαινε στο «Βασίλειο των Ουρανών». Αυτό το Βασίλειο των Ουρανών ήταν στην συγκεκριμένη περίπτωση, το Ανώτατο Εσσαϊκό Μοναστήρι που βρίσκονταν στο Μίρντ, κοντά στην Νεκρά Θάλασσα, και η τελετή εισαγωγής γίνονταν από τους Αρχιερείς, κάτω από την επίβλεψη του εκάστοτε διορισμένου Ηγέτη των Προσκυνητών. Στην Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο Έξοδος, οι Ισραηλίτες προσκυνητές οδηγήθηκαν στην Γη της Επαγγελίας από ένα «σύννεφο» και σύμφωνα με την ορολογία της Εξόδου, ο Ηγέτης των Προσκυνητών ονομάζονταν και σύννεφο.
Έτσι, αν τώρα διαβάσουμε ξανά τις Πράξεις των Αποστόλων και με βάση τις πληροφορίες που αποκομίσαμε, θα διαπιστώσουμε ότι: ο Ιησούς ανέβηκε με την βοήθεια του σύννεφου(Ηγέτη των Προσκυνητών) στο Βασίλειο των Ουρανών (το Ανώτατο Εσσαϊκό Μοναστήρι) και οι άντρες με τα λευκά (Αρχάγγελοι- Αρχιερείς) είπαν πως θα γυρίσει την ώρα της Αποκατάστασης (του Μεσσιανικού Γάμου).
Αν τώρα δούμε την Επιστολή του Απόστολου Παύλου προς Εβραίους, ανακαλύπτουμε πως εξηγεί το γεγονός της Ανάληψης με κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες, αφού ο Παύλος λέει πως ο Ιησούς εισήλθε στην ιεροσύνη του ουρανού, ενώ δεν κατείχε ιερατικό αξίωμα. Εξηγεί πως ο Ιησούς από την μεριά του πατέρα του (του Ιωσήφ) ανήκε στην Δαυιδική οικογένεια που κρατούσε το δικαίωμα της Βασιλείας, αλλά δεν είχε δικαίωμα στα ιερατικά αξιώματα γιατί αυτά ήταν αποκλειστικά δικαιώματα της γενιάς του Ααρών και του Λευί. Όμως , όπως λέει ο Παύλος μια ειδική συγκατάθεση δόθηκε γιατί, όπως η ιεροσύνη άλλαξε ,έτσι έπρεπε να αλλάξει και ο νόμος. Σαν αποτέλεσμα αυτής της ανάγκης αλλαγής του νόμου, εξηγεί πως ο Ιησούς κατάφερε να μπει στην Βασιλεία των Ουρανών.
Έτσι, τον Σεπτέμβρη του 33 μ.χ. η Μαγδαληνή γέννησε το πρώτο της παιδί και ο Ιησούς μπήκε στην Βασιλεία των Ουρανών. Δεν υπάρχει καμιά αναφορά που να δείχνει πως το παιδί ήταν αγόρι, (όπως υπάρχει για τα επόμενα δυο) και δεδομένου του γεγονότος πως ο Ιησούς γύρισε 3 χρόνια αργότερα, υποθέτουμε πως το παιδί ήταν κορίτσι. Ακολουθώντας τις χρονολογίες που μας δίνουν οι Πράξεις, βλέπουμε πως τον Σεπτέμβρη του 37 μ.χ. ένα δεύτερο παιδί γεννήθηκε και μετά ένα τρίτο τον Σεπτέμβρη του 44 μ.χ. Η περίοδος μεταξύ των 2 γεννήσεων κατά την διάρκεια της δεύτερης αποκατάστασης, μας υποδεικνύει πως το δεύτερο παιδί ήταν σαφέστατα αγόρι. Επίσης οι κωδικοποιημένες αναφορές στις Πράξεις ορίζουν και το τρίτο παιδί σαν αγόρι. Σύμφωνα με τα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας, οτιδήποτε «κρυφό» υπάρχει στην Καινή Διαθήκη σηματοδοτείται από την φράση-κλειδί : ο έχων ώτα ακουέτω. Όταν αυτοί οι κώδικες και οι αλληγορίες κατανοηθούν, δεν χάνουν ποτέ το νόημα τους. Σημαίνουν πάντα το ίδιο πράγμα όπου χρησιμοποιούνται, και όταν χρησιμοποιούνται είναι για να καλύψουν το κενό που θα δημιουργηθεί με την έλλειψη τους. Για παράδειγμα , τα Ευαγγέλια μας εξηγούν πως ο Ιησούς ονομάζονταν και ο Λόγος του Θεού. «Και ο Λόγος ενσαρκώθηκε...» κλπ. Ο Ιωάννης μπαίνει σε μεγάλο κόπο προκειμένου να μας εξηγήσει ποιος είναι ο Λόγος του Θεού και επόμενα χωρία λένε: «ο Λόγος του Θεού στάθηκε δίπλα στην λίμνη» και «ο Λόγος του Θεού ήταν στην Σαμάρεια». Μηνύματα που περιέχουν πληροφορίες για την καρπερότητα και την καινούργια ζωή μας παρέχει η Παραβολή του Σπορέα του οποίου η σοδειά «γέννησε φρούτα και αυξήθηκε...». Έτσι, όταν λέγεται, «ο Λόγος του Θεού αυξήθηκε» «ο έχων ώτα ακουέτω» θα καταλάβουμε πως εννοεί ότι ο Ιησούς αυξήθηκε, δηλαδή έκανε γιο. Υπάρχουν 2 τέτοια χωρία στις Πράξεις που ακολουθούν τις χρονολογίες 37 και 44 μ.χ.
Ίσως το πιο παρεξηγημένο βιβλίο της Καινής Διαθήκης είναι η Αποκάλυψις του Ιωάννου, που διαστρέβλωσε το νόημα του η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Αυτό το βιβλίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Είναι γεμάτο με υπερφυσικές αναφορές, με φρικιαστικές λεπτομέρειες και, εν ολίγοις, δεν έχει το νόημα που προσπάθησε να του δώσει η εκκλησία. Δεν είναι κάποιο εσχατολογικό κείμενο η ένα προφητικό βιβλίο. Το κείμενο δεν ονομάζεται «Η Προφητεία» η «Η Προειδοποίηση». Ονομάζεται «Η Αποκάλυψη».
Λοιπόν τι μας αποκαλύπτει το βιβλίο; Χρονολογικά, η ιστορία του ακολουθεί τις Πράξεις των Αποστόλων και η Αποκάλυψη του Ιωάννη είναι στην πραγματικότητα η συνεχιζόμενη ιστορία του Ιησού και της Μαγδαληνής και των γιων τους, ειδικά του μεγαλύτερου γιου τους του Ιησού Ιούστου. Ακολουθεί την ζωή του και μιλάει λεπτομερώς για τον γάμο του, μαζί με την γέννηση του δικού του γιου. Αυτό το βιβλίο δεν είναι τελικά ένα προειδοποιητικό μήνυμα η ένα εσχατολογικό κείμενο, όπως μας το παρουσιάζει η εκκλησία, αλλά είναι αυτό που μας λέει και ο τίτλος του: Αποκάλυψη!
Όπως είδαμε νωρίτερα, οι επίσημοι ιερείς έφεραν το όνομα «ψαράδες», οι βοηθοί τους «αλιείς» και οι δοκιμαζόμενοι στην πίστη υποψήφιοι, «ψάρια». Ο Ιησούς απέκτησε τον τίτλο «ψαράς» όταν εισήλθε στην Βασιλεία των Ουρανών, μα μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχε κανένα απολύτως ιερατικό αξίωμα. Οι ιερατικοί κανόνες των Λευιτών ιερέων καθόριζαν πως στους υποψηφίους έπρεπε να δοθούν 5 κομμάτια ψωμιού και 2 ψάρια, αλλά μόνο σε αυτούς που ήταν κατά συνθήκην Ιουδαίοι. Σαμαρείτες και λοιποί δεν είχαν δικαίωμα στην λήψη αυτής της τροφής και επομένως δεν μπορούσαν να κρατήσουν ιερατικό η άλλο αξίωμα. Πράγματι, αυτό το ιεροτελεστικό ήταν που εκτέλεσε ο Ιησούς στον περίφημο «χορτασμό των 5 χιλιάδων», γιατί διεκδικούσε το δικαίωμα να εισαχθεί στα ιερατικά αξιώματα. Προσφέροντας, αυτήν την τροφή σε όλο αυτόν τον κόσμο που προφανώς δεν είχε τα δικαιώματα των Ιουδαίων μια και υπήρχαν και άλλες φυλές ,εισήγαγε μια καινοτομία στους ιερούς κανόνες. Εκτός του ότι λέγονταν «ψαράς» πλέον ο Ιησούς, επίσης αναφέρεται με το όνομα Χριστός. Η λέξη Χριστός στα ελληνικά σημαίνει χρισμένος (Βασιλιάς δηλαδή) η χρήσιμος. Αλλά τότε θα ονομάζονταν Χρηστός (δηλαδή χρήσιμος. Οπότε υποθέτουμε πως το Χριστός μάλλον σημαίνει αυτός που είναι χρισμένος σε κάποια εξουσία, ίσως Βασιλιάς. Οπότε λέγοντας το όνομα Ιησούς Χριστός εννοούμε τον Βασιλιά Ιησού.και η Βασιλική του κληρονομιά προερχόταν από τον Βασιλικό Οίκο του Ιούδα (Οίκος του Δαυίδ) όπως αναφέρθηκε τόσες φορές στα ευαγγέλια και στις επιστολές του Απόστολου Παύλου.
Επομένως, από το 33 μ.χ. έφερε τον τίτλο του Ιερέα Χριστού, η όπως πολύ συχνά έχει αναφερθεί του Βασιλιά Ψαρά. Αυτός ο ορισμός, όπως θα δούμε, έμελλε να γίνει ένα κληρονομικό και δυναστειακό αξίωμα για τους απογόνους του, που αργότερα όλοι ονομάστηκαν Βασιλιάς Ψαράς και ήταν στενά συνδεδεμένοι με τον μύθο του 'γιου Δισκοπότηρου.
Πριν την γέννηση του δεύτερου γιου της το 44 μ.χ. η Μαρία η Μαγδαληνή εξορίστηκε από την Ιουδαία ακολουθώντας έναν πολιτικό ξεσηκωμό στον οποίο ενεπλάκη. Μαζί με τον Φίλιππο, τον Λάζαρο και μερικούς πιστούς, ταξίδεψε (με την συγκατάθεση του Βασιλιά Ηρώδη-Αγρίππα ΙΙ) για να ζήσει σε μια επαρχία κοντά στην Λυών της Γαλλίας.
Από εκείνους τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους, μέσα από την Μεσαιωνική Εποχή και έως την Αναγέννηση, η πορεία της Μαγδαληνής σημαδεύτηκε από απαστράπτοντα χειρόγραφα και υπέροχα κείμενα, ειδικά στην Προβηγκία και το Λανγκουεντόκ, κάτι που φαίνεται όχι μόνο στα σκοτεινά αρχεία κάποιων βιβλιοθηκών, αλλά και στην Ρωμαιοκαθολική λογοτεχνία-μέχρι που η ιστορία της «φιμώθηκε» από το Βατικανό. Η εξορία της Μαγδαληνής φαίνεται και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, που αναφέρεται πως ήταν και έγκυος εκείνη την περίοδο. Επίσης λέει πως η Μαγδαληνή, οι γιοι της και οι κληρονόμοι της καταδιώχθηκαν από τις Ρωμαϊκές αρχές: «Ήτο έγκυος και εφώναζε από τους πόνους και την αγωνίαν να γεννήσει. Εφάνηκε τότε ένα άλλο σημείον εις τον ουρανόν. Ιδού, ένας μεγάλος κόκκινος δράκος με επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. Εις τα κεφάλια του ήσαν επτά στέμματα. Και η ουρά του έσυρε το τρίτον των αστέρων του ουρανού και τους έρριξε εις την γην. Ύστερα εστάθηκε ο δράκος εμπρός εις την γυναίκα, που ήτο ετοιμόγεννη, δια να καταφάγει το παιδί της, μόλις θα το εγεννούσε. Και εγέννησε παιδί αρσενικό, εκείνον ο οποίος μέλλει να ποιμάνει όλα τα έθνη με σιδερένια ράβδον. Αλλά το παιδί της αρπάχτηκε προς τον Θεόν και προς τον θρόνον του. Και η γυναίκα έφυγε εις την έρημον, όπου έχει τόπον ετοιμασμένον δι' αυτήν από τον Θεόν δια να την τρέφουν εκεί χίλιες διακόσια εξήντα ημέρες.» Και παρακάτω αποκαλύπτει ότι αφού πετάχτηκε ο δράκος στην γη, μετά την μάχη του με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και τους αγγέλους του, «κατεδίωξε την γυναίκα που εγέννησε το αρσενικό παιδί. Αλλ' εδόθηκαν εις την γυναίκα δυο πτέρυγες του αετού του μεγάλου, δια να πετάξει εις τον τόπον της εις την έρημον, όπου θα τρέφεται έναν καιρόν, δυο καιρούς και μισόν καιρόν, μακρυά από το φίδι. Τότε το φίδι έχυσε από το στόμα του νερό σαν ποτάμι, πίσω από την γυναίκα, δια να την παρασύρει. Αλλ' η γη εβοήθησε την γυναίκα και άνοιξε η γη το στόμα της και κατάπιε το ποτάμι που έχυσε ο δράκος από το στόμα του. Και ωργίσθηκε ο δράκος εναντίον της γυναίκας και έφυγε δια να πολεμήσει εναντίον των λοιπών παιδιών της, εκείνων που τηρούν τας εντολάς του Θεού και δίνουν μαρτυρία δια τον Ιησουν».
Ήταν στην Γαλλία η Μαγδαληνή που μετέφερε το Sangrèal (το Βασιλικό Αίμα, το 'γιο Δισκοπότηρο) και εκεί που έζησαν και μεγάλωσαν τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους για περισσότερα από 300 χρόνια. Οι απόγονοι τους απέκτησαν εκεί τον τίτλο Βασιλιάς Ψαράς (Fisher King) για πρώτη φορά. Το αιώνιο σύνθημα όλων αυτών των Βασιλιάδων, ήταν «Στην Δύναμη» και ήταν εμπνευσμένο από το όνομα του προγόνου τους του Βοόζ που ήταν προπάππους του Δαυίδ και το όνομα του σήμαινε «Στην Δύναμη». Όταν μεταφράσθηκε στα λατινικά, έγινε «Ιn Fortis» και σε μια παράφραση του, «Αnfortas» που είναι το κλασικό πλέον όνομα του Fisher King στο μύθο του Δισκοπότηρου. Μπορούμε τώρα να γυρίσουμε στον παραδοσιακό συμβολισμό του Δισκοπότηρου σαν ένα δοχείο που περιέχει το Αίμα του Ιησού. Επίσης αν αναλογιστούμε την ευρύτερη έννοια του δοχείου αυτού θα δούμε πως γύρω στο 3500 π.χ. το δοχείο συμβόλιζε το θηλυκό στοιχείο. Αυτό που εννοούσε συγκεκριμένα ήταν πως το δοχείο συμβόλιζε την γυναικεία μήτρα και την ικανότητα της στην γέννηση της ζωής. Αυτονόητα πράγματα, δηλαδή, έστω και για την σημερινή εποχή.
Και έτσι, η Μαγδαληνή πήγε στην Γαλλία ( η Γαλατία όπως λέγονταν τότε) κουβαλώντας μαζί της το Sangrèal μέσα στο Ιερό Δοχείο που συμβόλιζε όπως είπαμε, η μήτρα της και όπως αναφέρεται στην Αποκάλυψη. Και το όνομα του δεύτερου γιου της ήταν Ιωσήφ.
Το παραδοσιακό εσωτερικό σύμβολο του άνδρα ήταν η λεπίδα η το κέρατο ( καμία σχέση με τον προβλεπόμενο συνειρμό) και συνήθως αναπαρίστονταν με ένα σπαθί η ένα μονόκερο. Στην Παλαιά Διαθήκη, στους Ύμνους του Σολομώντα και στους Ψαλμούς του Δαυίδ ο μονόκερως σχετίζονταν με την βασιλική οικογένεια του Ιούδα και γι αυτόν τον λόγο οι Καθαροί της Προβηγκίας χρησιμοποιούσαν αυτό το μυθικό τέρας για να συμβολίσουν το 'γιο Δισκοπότηρο.
Η Μαρία η Μαγδαληνή πέθανε στην Προβηγκία το 63 μ.χ. Την ίδια χρονιά έχτισε και ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία το διάσημο παρεκκλήσι στο Γκλαστονμπέρυ της Αγγλίας, σαν ένα μνημείο στην Μεσσιανική Βασίλισσα. Αυτή ήταν η πρώτη «ισόγεια» χριστιανική εκκλησία(λόγω των διωγμών των χριστιανών οι εκκλησίες ήταν συνήθως σε κατακόμβες η σε υπόγεια) στον κόσμο και την επόμενη χρονιά, ο γιος της Μαγδαληνής, ο Ιησούς Ιούστος την αφιέρωσε στην μνήμη της. Ο Ιησούς ο Νεώτερος είχε ξαναβρεθεί στην Αγγλία και άλλη φορά στην ηλικία των 12 ετών μαζί με τον Ιωσήφ, το 49 μ.χ. Αυτό το γεγονός ήταν που ενέπνευσε και τον γνωστό William Blake να γράψει το εξαίσιο ποίημα του Ιερουσαλήμ «...και αυτά τα πόδια σ' εκείνους τους αρχαίους καιρούς, περπάτησαν στης Αγγλίας την βουνίσια πρασινάδα...».
Αλλά ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, ο άνθρωπος που χειρίστηκε εν λευκώ τα θέματα ταφής του Ιησού εκ μέρους της οικογένειας του; Και γιατί η μητέρα του Ιησού, η γυναίκα του και το λοιπό σοι επέτρεψαν στον Ιωσήφ κάτι τέτοιο;
Γύρω στο 900 μ.χ. ( αρκετά αργά, δεν νομίζετε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αποφάσισε να ανακοινώσει πως ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας ήταν ο θείος της Μαρίας, της μητέρας του Ιησού. Και από εκείνη την ανακοίνωση και μετά, τα πορτραίτα που τον αφορούν τον δείχνουν αρκετά γερασμένο κατά την ώρα της Σταύρωσης, όταν ήδη η Μαρία ήταν γύρω στα 50. Προ της ανακοινώσεως βέβαια, τα αρχεία έδειχναν πως ο Ιωσήφ ήταν πολύ νεώτερος. Έχει καταγραφεί πως πέθανε στις 27 Ιουλίου του 82 μ.χ. σε ηλικία μόλις 80 χρονών! Οπότε θα πρέπει να ήταν 31 κατά την διάρκεια της Σταύρωσης.
Για την ακρίβεια, ο Ιωσήφ ήταν ο αδερφός του Ιησού, ο Ιάκωβος, και ο τίτλος του δεν σήμαινε κάποιο τόπο. Πολύ απλά, η Αριμαθαία δεν υπήρξε ποτέ! Οπότε σίγουρα δεν μας είναι άγνωστο πια, γιατί αυτός διαπραγματεύτηκε την ταφή του Ιησού με τον Πιλάτο.
Ο τίτλος Αριμαθαία όμως τι μπορεί να σημαίνει αφού δεν ήταν ονομασία τοποθεσίας; Μάλλον είναι παραφθορά της Ελληνο-εβραϊκής φράσης « χα-Ράμα-Θεο » που σημαίνει «της Θεϊκής Υψηλότητας» η «της Βασιλικής Υψηλότητας». Εφόσον ο Ιησούς ήταν ο κύριος εκφραστής της Μεσσιανικής Δυναστείας, ο Χριστός, δηλαδή ο Βασιλιάς, ο αδελφός του ο Ιάκωβος θα έπρεπε να ήταν ο Εστεμμένος Πρίγκιπας, ο χα-Ράμα-Θεο. Στην Ναζαρηνή ιεραρχία ο Εστεμμένος Πρίγκιπας πάντα κρατούσε τον τίτλο του «Ιωσήφ», όπως ο Ιησούς κρατούσε τον τίτλο «Δαυίδ» και η γυναίκα του ήταν «Μαρία».
Στις αρχές του 5ου αιώνα οι απόγονοι του Ιησού και της Μαγδαληνής, οι Fisher Kings, ενώθηκαν με τους Σικαμβριανούς Φράγκους με γάμο, και μια καινούργια γραμμή της Μεσσιανικής Δυναστείας ξεκίνησε. Αυτοί ήταν οι γνωστοί Μεροβηγκιανοί Βασιλείς, αυτοί που εγκαθίδρυσαν την Γαλλική Μοναρχία.
Από την Μεροβηγκιανή διαδοχή, ένα άλλο κομμάτι της οικογένειας ίδρυσε το ανεξάρτητο Ιουδαϊκό Βασίλειο στην νότια Γαλλία: το Βασίλειο της Σεπτι-μάνια που τώρα είναι ευρύτερα γνωστό ως Λανγκουεντόκ. Και οι πρίγκιπες της Τουλούζ, της Ακουιτανίας και της Προβηγκίας συγγένευαν με την Μεσσιανική οικογένεια του 'γιου Δισκοπότηρου. Η Σεπτιμάνια εντάχθηκε στον Βασιλικό Οίκο του Δαυίδ το 768 και ο πρίγκιπας Βερνάρδος της Σεπτιμάνια αργότερα παντρεύτηκε την κόρη του Αυτοκράτορα Καρλομάγνου.
Επίσης, από τους Fisher Kings ήρθε και άλλο ένα παράλληλο κομμάτι της οικογένειας που μετείχε στην διαδοχή της Γαλλίας. Όπως οι Μεροβηγκιανοί Βασιλείς συνέχιζαν την πατριαρχική «αρσενική» κληρονομιά του Ιησού, η άλλη γραμμή διαιώνιζε την μητριαρχική κληρονομιά της Μαγδαληνής, σε μια «θηλυκή» γραμμή. Αυτές ήταν οι δυναστικές Βασίλισσες του 'βαλον στην Βουργουνδία, ο Οίκος των ντελ Ακς, που σημαίνει «από τα νερά», ένας οίκος αφιερωμένος στην Μαγδαληνή, όταν περιόδευε στην Θάλασσα της Προβηγκίας.
Όσοι θυμάστε τώρα τον μύθο του Αρθούρου σίγουρα αναγνωρίζετε την τρομερή σημασία που έχουν οι Μεσσιανική δυναστεία των Fisher Kings, οι Βασίλισσες του 'βαλον και ο Οίκος των ντελ Ακς (που στο Αρθουριανό ρομάντζο παραφράστηκε σε ντε Λακ).
Οι απόγονοι του Ιησού αποτελούσαν πάντοτε μια μόνιμη απειλή για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, γιατί ήταν οι νόμιμοι ηγέτες της πραγματικής Ναζαρηνής Εκκλησίας. Εδώ που τα λέμε, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν , γιατί δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα «υβριδικό» κίνημα πλαισιωμένο από νεο-παγανικές αντιλήψεις , σε ένα Ιουδαϊκό φόντο.
Ο Ιησούς γεννήθηκε το 7 π.χ. και τα γενέθλια του ήταν την 1η Μαρτίου, με «επίσημα» βασιλικά γενέθλια στις 15 Σεπτεμβρίου για να ταιριάζει με τους κανόνες της Δυναστικής κληρονομιάς.
Όταν όμως συστάθηκε η πρώτη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, τον 4ο αιώνα, ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος αγνόησε αυτές τις 2 ημερομηνίες και εισήγαγε την 25η Δεκεμβρίου σαν την ημερομηνία γέννησης του Χριστού, για να πέφτει μαζί με την παγανιστική γιορτή του Ήλιου που γινόταν την ίδια μέρα. Αργότερα, στην Οικουμενική Σύνοδο του 664 που έγινε στο Γουίτμπυ, οι Επίσκοποι έκαναν το ίδιο και με την Κέλτικη γιορτή του Πάσχα (στα κέλτικα Εόστρε) που ήταν η Βασίλισσα της 'νοιξης και της Καρπερότητας, και «κόλλησαν» την γνωστή χριστιανική γιορτή, μαζί με αυτήν της Κέλτικης, και σαν να μην έφτανε αυτό, αλλά την έκαναν να συμπέσει με την Εβραϊκή γιορτή του Πάσχα ( το γνωστό πέρασμα των Ιουδαίων).
Παρόλο τον πόλεμο που τους είχε επιβάλλει η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, οι Μεσσιανικοί απόγονοι συνέχιζαν να κυριαρχούν, ιδρύοντας συνεχώς Ναζαρηνές και Κέλτικες Εκκλησίες και εγκαθιδρύοντας Βασίλεια στην Ευρώπη και κυρίως στην Βρετανία. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ίδρυσε την Ιερά Εξέταση, γιατί κρατούσαν ένα ηθικό και κοινωνικό κώδικα που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τις προσταγές της. Αυτό ήταν αρκετά φανερό όταν γύρω στον 13ο αιώνα, οι Ναίτες Ιππότες, είχαν αναπτύξει τον σεβασμό προς το γυναικείο φύλο, που οφείλονταν στην πεποίθηση τους για την Μητέρα του Δισκοπότηρου, την Βασίλισσα Μαρία Μαγδαληνή. Προ των Μεσαιωνικών χρόνων η ιστορία του Ιησού και της Μαγδαληνής ήταν αρκετά γνωστή και όχι μόνο μεταξύ των άμεσα εμπλεκομένων. Αλλά όταν ξεκίνησε η βάναυση Ιερά Εξέταση το «θεάρεστο» έργο της , όλη η Ναζαρηνή και Μεσσιανική κληρονομιά αναγκάστηκε να «θαφτεί» για να επιβιώσει. Γιατί όμως όλο αυτό το μένος εναντίον των Μεσσιανικών υποστηρικτών; Ίσως, επειδή οι Ναίτες Ιππότες είχαν γυρίσει από τις Σταυροφορίες στους 'γιους Τόπους, φέρνοντας μαζί τους σημαντικά έγγραφα που υπονόμευαν το έργο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αλλά και έφτιαξαν τις δικές τους εκκλησίες σε αντίθεση με την Ρώμη. Αυτές δεν ήταν οποιεσδήποτε εκκλησίες, ήταν τα μεγαλύτερα θρησκευτικά μνημεία που χτίστηκαν ποτέ στον Δυτικό κόσμο: οι καθεδρικοί ναοί της Νότρ Ντάμ στην Γαλλία.
Παρά την σημερινή τους εμφάνιση, αυτοί οι εντυπωσιακοί Γοτθικοί Καθεδρικοί Ναοί δεν είχαν καμία σχέση με την τότε Χριστιανική Εκκλησία. Χρηματοδοτήθηκαν και χτίστηκαν από τους Ναίτες Ιππότες και ήταν αφιερωμένοι στην Μαρία Μαγδαληνή-Νότρ Ντάμ, την οποίαν αποκαλούσαν «Δισκοπότηρο του Κόσμου». Αυτό φυσικά, ερχόταν σε αντίθεση με τις αρχές που δίδασκε η εκκλησία, και οι επίσκοποι απάντησαν με αφιερώσεις άλλων ναών στην Μαρία, την Μητέρα του Χριστού. Παρήγγειλαν όμως, όλα τα έργα τέχνης που απεικόνιζαν την Μαρία, να την δείχνουν να φοράει μόνο μπλε και άσπρα χρώματα, ώστε να μην διεκδικεί ιερατικά αξιώματα από την αντροκρατούμενη Ρωμαϊκή Εκκλησία.
Η Μαρία Μαγδαληνή, από την άλλη απεικονίζονταν πάντα, από τους λαμπρότερους καλλιτέχνες του κόσμου, φορώντας την κόκκινη τήβεννο του Καρδινάλιου η την μαύρη ρόμπα της Ναζαρηνής Ανώτατης Ιέρειας και η Εκκλησία δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι αυτό. Το μόνο ίσως, που μπορούσαν να κάνουν -όπως και έγινε- ήταν να διακηρύξουν πως αυτή η πρακτική ήταν αμαρτωλή και αιρετική.
Ήταν άλλωστε και η εποχή αυτή που διάλεξε το Βατικανό να κηρύξει τον θεσμό του Δισκοπότηρου σαν αιρετικό. Η αυθεντική Ναζαρηνή Εκκλησία του Ιησού έγινε αυτό που λέμε «υπόγειο ρεύμα», βοηθούμενη από επιφανείς καλλιτέχνες, όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Σάντρο Μποτιτσέλι και άλλοι.
Εκείνες τις μέρες η εκκλησία «γυάλιζε» τα περισσότερα καλλιτεχνικά έργα, για να έχει τον απόλυτο έλεγχο σε αυτό που «έβγαινε» προς τα έξω. Για να αποφύγουν την λογοκρισία οι πιστοί της παράδοσης του Δισκοπότηρου, έκαναν τα γραπτά τους αλληγορικά, με μυστικούς κώδικες και κρυφά μηνύματα, διανθισμένα με εσωτερικές γραφές , χαρτιά Ταρώ και συμβολικά καλλιτεχνήματα.
Μα γιατί ο μύθος του Δισκοπότηρου και τα κείμενα του Μέρλιν αποτελούσαν τέτοια απειλή για την Ρωμαϊκή Εκκλησία; Μάλλον επειδή αυτά τα κείμενα περιέγραφαν την πραγματική ιστορία του Δισκοπότηρου και της γραμμής αίματος που την ακολουθούσε, την οποία είχαν αποκηρύξει οι Πάπες και οι Επίσκοποι, που είχαν εκλεχθεί για να συνεχίσουν την «Αποστολική Διαδοχή».
Η οποία Αποστολική Διαδοχή υποτίθεται πως είχε παραδοθεί σε αυτούς από τον πρώτο επίσκοπο Ρώμης, τον Απόστολο Πέτρο. Το μόνο πράγμα που έχει να κάνει κάποιος, είναι να κοιτάξει στα αρχεία των Αποστολικών Θεσμών, για να διαπιστώσει πως αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο Πέτρος δεν ήταν ποτέ Επίσκοπος Ρώμης η οπουδήποτε αλλού. Οι Αποστολικοί κανόνες αναφέρουν πως ο πρώτος επίσκοπος Ρώμης ήταν ο Πρίγκιπας της Βρετανίας, Λίνος ο Α΄ που αναφέραμε πιο πάνω.
Τοποθετήθηκε εκεί από τον ίδιο τον 'γιο Πέτρο, και η θητεία του διήρκεσε περίπου 12 χρόνια. Το ποιος ήταν ο Λίνος το αναφέραμε πριν όπως και το ότι ήταν Πέντραγκον. Από τα 1100 περίπου, οι πανίσχυροι Ναίτες Ιππότες και οι Καθεδρικοί Ναοί τους αντιπροσώπευαν μια απειλή για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, βγάζοντας στην φόρα την κληρονομιά του Ιησού και της Μαγδαληνής.
Οι Καρδινάλιοι γνώριζαν πως το δημιούργημα τους (η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία), θα κατέρρεε αν άφηναν τους Μεσσιανικούς απογόνους να πάρουν το πάνω χέρι. Έπρεπε να διαλυθούν! Και έτσι, η βάναυση Ιερά Εξέταση εξαπέλυσε απάνθρωπο διωγμό εναντίον αυτών που παρέκκλιναν από τις διδαχές της.
Όλα ξεκίνησαν το 1208, όταν ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΙΙ έστειλε 30000 στρατιώτες στο Λανγκουεντόκ, μια επαρχία της Νότιας Γαλλίας. Αυτό ήταν το σπίτι των Καθαρών, που έλεγαν πως ήταν οι Φύλακες ενός μεγάλου και ιερού θησαυρού-ένα μυστικό που μπορούσε να αναποδογυρίσει την Εκκλησία και την Χριστιανοσύνη. Η επιχείρηση αυτή ονομάστηκε από τον Πάπα, Αλμπιγκεσιανή Σταυροφορία και κράτησε 36 ολόκληρα χρόνια, στην διάρκεια της οποίας δεκάδες χιλιάδες αθώων σφάχτηκαν, αλλά ο μυστικός θησαυρός ποτέ δεν βρέθηκε.
Το κύριο σώμα της Ιεράς Εξετάσεως ιδρύθηκε από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΧ, κατά την διάρκεια αυτής της σφαγής, το 1231, και τέθηκε αμέσως σε εφαρμογή εναντίον όποιου υποστήριζε την αίρεση του Δισκοπότηρου. Έως το 1252, τα βασανιστήρια για τους «αιρετικούς» ήταν ήδη επιβεβλημένα καθώς και η εκτέλεση τους στην πυρά. Η λέξη «αίρεση» ήταν μια κατηγορία που φόρτωναν στα άτυχα θύματα τους, που υποχρεώνονταν να ομολογήσουν πως ήταν όργανα του διαβόλου. Όταν ομολογούσαν, τους εκτελούσαν. Οι περισσότεροι δυστυχισμένοι, ομολογούσαν γρήγορα για να αποφύγουν τα τρομερά βασανιστήρια που υποβάλλονταν, όσοι είχαν την ατυχία να κατηγορηθούν. Σε αυτά τα βασανιστήρια πέθαιναν ούτως η άλλως και έτσι, θέλοντας να αποφύγουν τον πόνο, ομολογούσαν ότι τους ζητούσαν. Αυτοί οι διωγμοί και τα μαρτύρια, συνεχίστηκαν για περισσότερα από 400 χρόνια, και επεκτάθηκαν σε Μουσουλμάνους, Εβραίους και Προτεστάντες. Η Ιερά Εξέταση παρόλα αυτά δεν διαλύθηκε ποτέ. Μόλις το 1965, μετονομάστηκε σε «Ιερό Συμβούλιο» και οι αρμοδιότητες του, θεωρητικά, ισχύουν μέχρι σήμερα.
Ανεξάρτητα από τους διωγμούς της Ιεράς Εξέτασης, το Ναζαρηνό Κίνημα ακολουθούσε τον σκοπό του, και η ιστορία του Δισκοπότηρου διαιωνίστηκε μέσα από την λογοτεχνία, όπως «το Μέγα 'γιο Δισκοπότηρο»(Grand Saint Grail) και η «Ανώτερη Ιστορία του 'γιου Δισκοπότηρου»(High History of the Holy grail). Αυτά τα κείμενα χρηματοδοτήθηκαν από τους Ναίτες Ιππότες, από τους Οίκους του Δισκοπότηρου στην Γαλλία (Οίκος Champagne, Anjou κλπ) και σε αυτό το στάδιο, τα Αρθουριανά ρομάντζα έγιναν το δημοφιλές όχημα για την συνέχιση της παράδοσης του Δισκοπότηρου. Σαν αποτέλεσμα αυτής της δημοτικότητας ,οι Ναίτες Ιππότες έγιναν στόχος της Ιεράς Εξέτασης το 1307, όταν ο Πάπας Κλήμης V και ο Βασιλιάς Φίλιππος IV, συνεργάστηκαν για να τους διαλύσουν. Τα παπικά στρατεύματα, όργωσαν κυριολεκτικά την Ευρώπη για να ανακαλύψουν τους περίφημους θησαυρούς των Ναϊτών και τα πολύτιμα έγγραφα τους , αλλά όπως συνέβη και στον πόλεμο με τους Καθαρούς, δεν βρήκαν απολύτως τίποτα. Παρόλα αυτά, πολλοί Ναίτες βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν, και όσοι σώθηκαν διέφυγαν σε άλλα μέρη στην Ευρώπη, μακριά από την Παπική εξουσία. Αλλά οι πιστοί των Ναϊτών δεν είχαν χαθεί εντελώς. Όσο τα στρατεύματα του Βατικανού έψαχναν μάταια να βρουν τον θησαυρό, αυτός και τα απόρρητα ντοκουμέντα τους βρίσκονταν κλειδωμένα στο Chapter House Treasury στο Παρίσι. Ήταν υπό την προστασία των Μεγάλων Ναϊτών Ιπποτών του Αγίου Αντωνίου ( Templar Grand Knights of St Anthony) η όπως αλλιώς ονομάζονταν «οι Φύλακες Πρίγκιπες του Βασιλικού Μυστικού», οι οποίοι φόρτωσαν ένα βράδυ όλα τα μυστικά τους σε 18 γαλέρες του Στόλου των Ναϊτών στο Λα Ροσέλ.
Κατά το χάραμα, ο στόλος σαλπάριζε για την Σκωτία, και κατά την άφιξη, τους υποδέχτηκε ο Βασιλιάς Ρόμπερτ Μπρούς , ο οποίος μαζί με όλο το Σκωτικό Έθνος βρισκόταν σε δυσμένεια από τον Πάπα, γιατί πολεμούσαν με τον Καθολικό Βασιλιά Εδουάρδο της Αγγλίας. Οι Ναίτες και ο θησαυρός τους παρέμειναν στην Σκωτία και πολέμησαν στο πλάι του Μπρούς , το 1314 στην περίφημη μάχη του Μπάνοκμπέρν και κέρδισαν την ανεξαρτησία της Σκωτίας από τον αφόρητο ζυγό των «κατακτητών» 'γγλων.
Μετά την Μάχη του Μπάνοκμπέρν, ο Μπρούς και οι Ναίτες του Αγίου Αντωνίου, ίδρυσαν την νέα Τάξη των Μεγαλύτερων Αδερφών του Ροδόσταυρου στα 1317, από την οποία οι Βασιλείς των Σκώτων, έγιναν κληρονόμοι του τίτλου Μεγάλοι Δάσκαλοι, με τον κάθε διαδεχθέντα Βασιλιά Στιούαρτ να κρατάει τον επίσημο-όσο και μυστηριώδη- τίτλο του Πρίγκιπα του Σεν-Ζερμαίν.
Γιατί όμως, ο Βασιλιάς Αρθούρος ήταν τόσο σημαντικός για τους Ναίτες Ιππότες και τα τάγματα του Δισκοπότηρου της Ευρώπης; Απλά, γιατί ο Αρθούρος ήταν «μοναδικός», με την έννοια, ότι ήταν συνεχιστής και κληρονόμος της Μεσσιανικής διαδοχής. Αν γυρίσετε πίσω στο κείμενο αυτό θα διαπιστώσετε πως ο Αρθούρος παρουσιάζεται σαν γιος του Βασιλιά Αιντάν της Νταλριάντα (τα Δυτικά Χάιλαντς, η όπως αλλιώς λέγεται σήμερα, Αργκάιλ), ο οποίος ήταν ένας αυθεντικός Βρετανός Πέντραγκον, από την συγγένεια με τον αδερφό του Ιησού, Ιάκωβο. Γι αυτόν άλλωστε τον λόγο οι ιστορίες του Αρθούρου και του Ιωσήφ της Αριμαθαίας είναι τόσο στενά συνδεδεμένες στον μύθο του Δισκοπότηρου. Η μητέρα του ήταν η Ιγκέρνα ντελ Ακς, κόρη της Βασίλισσας Βίβιαν του 'βαλον, απόγονος της Μεσσιανικής κληρονομιάς από την μεριά της Μαγδαληνής.
Ένα πράγμα που πρέπει να τονίσουμε, είναι πως όλοι οι Μεσσιανικοί διάδοχοι, δεν θεωρούνταν ως Κυβερνήτες τόπων η κρατών, αλλά Κυβερνήτες του Λαού. Έτσι, οι Μεροβηγκιανοί μονάρχες, δεν ήταν Βασιλείς της Γαλλίας, αλλά Βασιλείς των Φράγκων, όπως και ο Βασιλιάς Αιντάν, ο Ρόμπερτ Μπρούς και οι διάδοχοι Στιούαρτ ήταν Βασιλείς των Σκώτων και όχι της Σκωτίας.
Αυτό φαίνονταν άσχημο στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία που σίγουρα προτιμούσε να έχει εξουσία πάνω στους Βασιλείς κρατών, ώστε να εξουσιάζει μέσω της θρησκείας, τους ανθρώπους. Αυτό που επεδίωκε η Παπική εξουσία, ήταν να «κατακτήσει» τους απλούς πολίτες, γι αυτό όποτε κάποια τέτοια Κυβέρνηση εμφανιζόταν, ερχόταν σε σύγκρουση με το Βατικανό.
Στα 751, οι Επίσκοποι κατάφεραν να απομακρύνουν την Μεροβηγκιανή διαδοχή της Γαλλίας και να ιδρύσουν μια καινούργια παράδοση, όπου οι Βασιλείς έπρεπε να εγκριθούν και να στεφθούν από τον Πάπα. Αλλά η εκκλησία δεν μπόρεσε να διασπάσει τις Μεσσιανικές επιρροές της Σκωτίας, παρόλο που τα παλιά Κέλτικα Βασίλεια της Αγγλίας είχαν υποκύψει στις δυνάμεις των Αγγλο-Σαξόνων από τον 6ο αιώνα μ.χ. Ακόμα και μετά την εισβολή των Νορμανδών στην Ευρώπη η Ναζαρηνή Εκκλησία επεβίωσε στην Ευρώπη. Η αρχή των Μεσσιανικών Μοναρχών ήταν αυτή της Υπηρεσίας προς τον συνάνθρωπο, σύμφωνα με τον κώδικα που πρώτος επέβαλλε ο Ιησούς όταν έπλυνε τα πόδια των μαθητών του στον Μυστικό Δείπνο. Έτσι, οι πραγματικοί Μεσσιανικοί Μονάρχες ήταν Βασιλιάδες και Φύλακες των παραδόσεων και των υπηκόων τους, αλλά ποτέ αφέντες τους. Το μήνυμα είναι σαφές: Ελευθερία, ΑΠΟΛΥΤΗ ΙΣΟΤΗΤΑ και υπηρεσία προς αλλήλους.
Αυτό ακριβώς το μήνυμα είχε προσπαθήσει να περάσει και ο Ιησούς, όταν ήρθε σε αντιπαράθεση με τα Εβραϊκά Συμβούλια. Εκείνη την εποχή η Ιερουσαλήμ και η Ιουδαία βρίσκονταν υπό την Ρωμαϊκή Κατοχή, με τον Βασιλιά Ηρώδη και τον Κυβερνήτη Πόντιο Πιλάτο, να έχουν διοριστεί σε αυτές τις θέσεις από την Ρώμη. Όμως ποιος αντιπροσώπευε τον λαό; Ο λαός δεν ήταν Ρωμαίοι υπήκοοι, ήταν Ιουδαίοι, Φαρισαίοι, Σαδδουκαίοι, Εσσαίοι και λοιποί. Εκτός από αυτούς υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός Σαμαρειτών, φυλών της Αραβίας και άλλων ξένων. Αυτούς ποιος τους αντιπροσώπευε; Η απάντηση είναι «κανείς», μέχρι που ο Ιησούς το έκανε αυτό αποστολή του.
Αυτή ήταν η αρχή του Δισκοπότηρου. Ανιδιοτελής υπηρεσία προς αλλήλους, μια αρχή που διαιωνίστηκε με τους Μεσσιανικούς Μονάρχες που ο κανόνας τους έκανε «Κοινοτικούς Πατέρες» για τον λαό. Ο κώδικας του Δισκοπότηρου είναι βασισμένος στις αρχές της Ελευθερίας, της Αδελφότητας και της Ισότητας., και αυτό φάνηκε στην Αμερικανική και στην Γαλλική Επανάσταση, όπου και οι δυο πολέμησαν τον αυταρχισμό της Αριστοκρατίας. Τι αντικατέστησε αυτόν τον κώδικα; Τα μεγάλα κόμματα και οι κυβερνήσεις που δήθεν υπηρετούν τον λαό.
Όπως ο Βασιλιάς Αρθούρος, έτσι και οι Βασιλείς Στιούαρτ κατάγονταν και από τον Ιησού, αλλά και από τον αδερφό του Ιάκωβο. Για την ακρίβεια, από τα 1370 περίπου, ήταν ο κύριος εκφραστής της Μεσσιανικής κληρονομιάς και κράτησαν την εξουσία στα χέρια τους, περισσότερο από οποιανδήποτε άλλη δυναστεία στην Ευρώπη. Βασίλεψαν για 317 χρόνια, ώσπου τους απομάκρυνε από την εξουσία η Αγγλικανική Εκκλησία το 1688.
